Ο dj που δεν ήταν άλλος από τον G-Poly, στέκεται όρθιος πάνω από τη κονσόλα, φοράει ακουστικά και γυαλιά πρεσβυωπίας.Έχει κουβαλήσει μαζί του, στο βανάκι, όλη του τη ζωή. Χιλιάδες κομμάτια από βινύλιο για να ικανοποιήσει ακόμη και τα πιο ετερόκλητα γούστα της παρέας που την αποτελούσαν οι κάποτε πανίσχυροι εκδότες.
Ήταν εδώ ο Γιώργος Μπόμπολας, ο Σταύρος Ψυχάρης, ο Γιώργος Κουρής, ο Θέμος Αναστασιάδης, ο Νίκος Χατζηνικολάου και η Μάνια Τεγοπούλου.
Μπροστά από τον καθένα υπήρχε ένα ανοιχτό laptop.
Ο G-Poly ξεκίνησε τη μουσική βραδιά με Φράνκυ, παραγγελιά του Γιώργη του Κουρή, που λάτρευε το My Way.
-Aυτό το κομμάτι είναι όλη μου η ζωή ρε μαλάκες…», είπε ο Κεφαλλονίτης απευθυνόμενος στη παρέα.
Ο Μπόμπολας κούνησε το κεφάλι του, πιο αργά από σταματημένο οδοστρωτήρα στο δρόμο Τρίπολη-Καλαμάτα και γυρνώντας στον Κουρή, τον ρώτησε:
-Πότε θάρθει εκείνο το κωλόπαιδο να μας δείξει;
Ο Κουρής γύρισε στον Χατζηνικολάου και γρύλλισε:
-Νικολάκι, πάρε τον Γιαννάκη και πέστου να έρθει σφαίρα μη του μαμήσω το ταμ τιριρί.
-Ναι, μάλιστα…,
απάντησε αγχωμένος ο Χατζηνικολάου.
Η Μάνια στον κόσμο της έστελνε τα γνωστά sms στον Χρυσοχοίδη
-Μιχαλάκη, τι γύρευες στη πρεσβεία στις 4 τα ξημερώματα μέσα σ ένα «Fiat Panda”;
Ο Θέμος πιο κει μιλούσε χαμηλόφωνα στο κινητό για να μην τον καταλάβουν οι υπόλοιποι, λες και υπήρχε περίπτωση:
-Τάσο, δεν έφερε ακόμη τα λεφτά ο Μαρινάκης; Δυο χρόνια τον περιμένουμε τον χοντρό…, γαμώ το πούστη το Ρουσόπουλο…
Ο Σταύρος Ψυχάρης δεν τους έδινε σημασία γιατί μιλούσε με τον Μιχάλη Σάλλα, για κείνο το δάνειο.
Όταν χτύπησε το κουδούνι, έσπευσε ν ανοίξει τη πόρτα ο Κουρής, ο οποίος είχε τον ακάθιστο.
Η ψηλή λυγερόκορμη φιγούρα του Γιάννη Παπαγιάννη ξεπρόβαλλε στο άνοιγμα της πόρτας.
Ήταν μαζί και η μελαχρινή βοηθός του, η Τζέσικα που ο Γιάννης είχε γνωρίσει ένα μεσημέρι στη Βαλαωρίτου.
Η παρέα πάγωσε μόλις τον είδε.
Ξαφνικά τους κόπηκε ο τσαμπουκάς, τα κινητά έκλεισαν και κάθησαν σαν παρθένες μπροστά από τα laptop τους.
Ακόμη και η ατίθαση Μάνια έσβησε το τσιγάρο και παρακολουθούσε σιωπηλή τον Γιάννη Παπαγιάννη και τη Τζέσικα.
Η Τζέσικα κρατούσε στα χέρια της ένα ipad.
Ο Παπαγιάννης στράφηκε προς το μέρος του Πολυχρονίου και του είπε κοφτά:
-Γιώργο θέλω ν ακούσω τον Χορό των Καλαμένιων Αυλών από τον Καρυοθραύστη του Τσαικόφσκυ…
Στη συνέχεια γύρισε προς το μέρος των εκδοτών και ξεκίνησε το σεμινάριό του
-Λοιπόν κυρία και κύριοι, για να φτιάξουμε ένα blog ξεκινάμε από το e-mail. Πρέπει να έχει ο καθένας σας από ένα e-mail…Βάλτε εδώ το μικρό σας όνομα, εδώ το επώνυμο…Όση ώρα σας μιλάω η Τζέσικα θα σας δείχνει τι πρέπει να κάνετε…
Οι πανίσχυροι εκδότες εκτελούσαν με προσοχή τις οδηγίες του Γιάννη Παπαγιάννη.
Έπρεπε επειγόντως να μάθουν πως γίνεται ένα blog για να επιβιώσουν στη νέα εποχή. Αυτή τη φορά θα το έκαναν μόνοι τους κι αυτό γιατί πλέον δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι για να τους υπηρετούν. Όσοι δεν είχαν απολυθεί, είχαν φύγει μόνοι τους γιατί θεωρούσαν απαξιωτικό να δουλεύουν για τους εκδότες.
Έτσι οι καλοί μας άνθρωποι αποφάσισαν να πάρουν τη δημοσιογραφία στα χέρια τους.
Μετά από σύσκεψη αποφάσισαν να ζητήσουν από τον Γιάννη Παπαγιάννη να τους μάθει πως γίνονται τα blogs, ώστε μετά από σκληρή προσωπική δουλειά και χιλιάδες κείμενα να ξαναγίνουν ισχυροί και ν ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις γράφοντας οι ίδιοι τα πάντα όλα.
Τα κορόιδα δεν υπήρχαν πια. Τα είχε πατήσει το τρένο και η Τρόικα.
Για τον Παπαγιάννη, το σεμινάριο στη Φιλοθέη ήταν η καλύτερή του. Την είχε καταβρεί.
Όταν έφευγε ο Παπαγιάννης και η Τζέσικα, οι εκδότες έπαιρναν ξανά τα πάνω τους και νοσταλγώντας τα παλιά προσπαθούσαν να πουλήσουν τσαμπουκά, ο ένας το άλλο σαν τρελόγεροι σε ΚΑΠΗ του Λουτρακίου...Αυτά.
kourdistoportokali
