Τώρα, στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, ο Γιάννης Αγγελάκας κάνει μια παράξενη ευχή...
Πριν από 10 χρόνια μιλούσες για μια Ελλάδα-μπουρδέλο. Τώρα με την κρίση, που το μπουρδέλο έχει πάρει φωτιά, χαίρεσαι;
Όχι μωρέ, τι να χαίρομαι; Δεν έχει καμιά χαρά αυτή η δικαίωση. Φαινόταν ότι το πράγμα θα καταρρεύσει. Ήδη κατέρρεε. Πολύ πριν η χώρα χρεωκοπήσει οικονομικά, είχε χρεωκοπήσει συναισθηματικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτιστικά. Ποια ήταν τα σημάδια της χρεωκοπίας;
Όλα αυτά που φωνάζαμε τότε και μας λέγανε γραφικούς. Η Ελλάδα του lifestyle και του «Κλικ», η Ελλάδα που πετούσε πεντοχίλιαρα στα κέντρα, η Ελλάδα του γκομενιάρη αρχηγού που χόρευε ζεϊμπέκικο και έτρεχε στα εγκαίνια της «Αυριανής». Αυτή η Ελλάδα καταρρέει σήμερα. Η Ελλάδα του Ελληναρά που ξεσάλωσε.
Ο απλός κόσμος δε φταίει;
Πώς δε φταίει! Το ψάρι βρωμούσε και απ’ το κεφάλι και απ’ την ουρά. Ο κόσμος έκλεβε από την εφορία και οι μεγάλοι από τα ταμεία. Υπήρχε μια σιωπή συνενοχής. Όποτε έσκαγε κανένα σκάνδαλο και ο κόσμος αγρίευε, του πετούσαν ένα κόκαλο να ηρεμήσει –καμιά αυξησούλα, κάνα επιδοματάκι να πάει να τα φάει στα σκυλάδικα ή στα υπερσόου της Πρωτοψάλτη και του Νταλάρα, παρέα με τους αστέρες του ΠΑΣΟΚ. Και για όσους έμεναν σπίτι υπήρχε το «Μπράβο Ρούλα».
Τώρα όμως ο κόσμος βγήκε στους δρόμους…
Βγήκε γιατί είναι πια θέμα επιβίωσης. Του ζητάνε να πληρώσει χρέη που δεν είναι δικά του. Βγήκε γιατί κατάλαβε ότι την ώρα που αυτός καβάντζωνε 100 ευρουλάκια τον μήνα και ένιωθε μάγκας, οι άλλοι κονομούσαν εκατομμύρια.
Καθόλου. Το εύχομαι! Μακάρι να πτωχεύσουμε. Είναι μια ευκαιρία να μηδενίσουμε το κοντέρ. Να ξυπνήσουν μέσα μας αντανακλαστικά, να ζητήσουμε άλλους πολιτικούς, άλλο ήθος, άλλη Βουλή.
«Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»;
Όχι, να μην καεί. Αλλά να φύγουν όλοι από μέσα. Και οι τριακόσιοι! Να ‘ρθουν καινούριοι και να μπουν νέοι κανόνες. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να απαγορευτούν οι γραβάτες. Έχουν ταυτιστεί με την αλητεία και την κωλοπαιδαριά. Να έρθουν πιο ανθρώπινοι άνθρωποι, όχι αυτοί οι πολιτικοί-ρέπλικες. Όλοι οι πρωθυπουργοί μας έχουν σπουδάσει στην Αμερική. Ο Παπανδρέου ήταν στο ίδιο πανεπιστήμιο με τον Σαμαρά. Πώς το λέει η διαφήμιση... «Τυχαίο; Δε νομίζω!».
Ο Παπανδρέου σού εμπνέει εμπιστοσύνη;
Όχι, καμία. Εγώ μπήκα σε σκέψεις από τον τρόπο που το ένα κόμμα πέρασε την εξουσία στο άλλο. Παραήταν άνετος ο τρόπος. Είδαν, ρε παιδί μου, ότι πηγαίναμε για χρεωκοπία και κατάλαβαν ότι αυτό το πράγμα δεν μπορούσε να γίνει με τον Καραμανλή πρωθυπουργό. Θα καιγόταν το σύμπαν. Χρειαζόντουσαν μια φάτσα πιο ανθρώπινη για να κοπάσουν οι αντιδράσεις.
Εννοείται! Για χρόνια παίζουν το παιχνίδι του καλού και του κακού. Τώρα ο καλός ήταν ο Γιωργάκης. Τον σπρώχνανε όλοι –και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα κανάλια. Αλλά τους ξέφυγε φαίνεται λίγο το σπρώξιμο και από εκεί που ο στόχος ήταν η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, βγήκε ο Παπανδρέου 10 μονάδες μπροστά και ο Καραμανλής ξεφτιλίστηκε.
Όταν ο Παπανδρέου είπε προεκλογικά ότι «λεφτά υπάρχουν», έλεγε ψέματα;
100%. Σιγά μη δεν ήξερε! Όλοι ξέρανε.
Μπες όμως στη θέση του τώρα. Αν δεν πάρει χρήματα από τη Ευρώπη και το ΔΝΤ, η Ελλάδα πτωχεύει. Δε δίνονται μισθοί, δε δίνονται συντάξεις. Υπάρχει άλλη λύση;
Ναι, αυτή που σου είπα πριν: η πτώχευση. Έχει μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Έτσι κι αλλιώς, αυτή τη στιγμή τι λειτουργεί; Λειτουργούν ας πούμε τα νοσοκομεία;
Ε, κουτσά-στραβά λειτουργούνε.
Και με την πτώχευση θα λειτουργούσαν. Ας ξυπνήσει λίγο και η αλληλεγγύη μας. Πιστεύω ότι εμείς θα βρίσκαμε τον τρόπο να σταθούμε στα πόδια μας. Θα στήριζε ο ένας τον άλλον. Τη μεγαλύτερη ζημιά θα την πάθαιναν οι τράπεζες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα τζάκια –όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε. Τον εαυτό τους τρέχουν να σώσουν τώρα, όχι εμάς.
Μα αν γινόταν πτώχευση, εμείς δε θα αγριεύαμε; Δε θα σκοτωνόμασταν στους δρόμους; Δε θα αλληλοφαγωνόμασταν;
Πολλή τηλεόραση βλέπεις!
Στα αριστερά κόμματα στηρίζεις καμιά ελπίδα;
Όχι, για μένα είναι τελειωμένα. Τι κάνουν τόσα χρόνια; Αυταρέσκονται. Κάθονται στην απ’ έξω και πετάνε συνθήματα. Δεν τολμούν να μπουν στην εξουσία, να συνεργαστούν, να πάρουν μαζί αποφάσεις.
Ο Συνασπισμός σε απογοήτευσε;
Ναι, γιατί σ’ αυτόν είχα κάποιες ελπίδες. Αλλά τις έχασα μετά τα Δεκεμβριανά όπου πήγε να αρθρώσει κάτι και δεν το ολοκλήρωσε.
Μισό λεπτό. Ακριβώς επειδή άρθρωσε, έχασε και πολλές ψήφους.
Έπρεπε να το ολοκληρώσει. Ας έλεγε καθαρά «Ναι, είμαστε με τους κουκουλοφόρους! Καλά κάνουν τα παιδιά και τα σπάνε αφού τα ‘χουμε φέρει στα όριά τους!». Αλλά πού να το πεις αυτό στη Βουλή; Χάνεις αμέσως την καρέκλα σου. Μάλλον εκεί έπαιξε ο εκβιασμός και δεν το ρισκάρανε. Κρίμα, γιατί αν μιλάγανε πιο γενναία, θα χάνανε την καρέκλα τους σε πρώτη φάση, αλλά θα πέρναγαν τουλάχιστον στη συνείδηση του κόσμου. Θα ήταν η στάση τους μια καλή πρώτη ύλη για κάτι μελλοντικό.
Ο Τσίπρας σαν πρόσωπο πώς σου φαίνεται;
Μου φαίνεται λίγο ναρκισσάκι.
Ο Λοβέρδος του ΠΑΣΟΚ;
Ποιος είναι αυτός; Της Εργασίας;
Ναι, αυτός με τα μελαγχολικά μάτια... Τον συμπαθεί πολύς κόσμος.
Κοίτα, δε με ενδιαφέρουν οι μονάδες. Με ενδιαφέρει ποιο σύστημα υπηρετούν. Και για μένα όλοι εκεί μέσα –αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλιστές- είναι όλοι το ίδιο καλαμπούρι.
Το ΛΑΟΣ;
Καλά, αν δεν υπήρχαν οι ξένοι, δε θα υπήρχε αυτό το κόμμα. Το ΛΑΟΣ πρέπει να στήσει ένα άγαλμα στον πεινασμένο μετανάστη και από κάτω να λέει: «Στον άγνωστο μετανάστη που μας έκανε κόμμα»… Βγαίνει τώρα ο Καρατζαφέρης και λέει ότι ο κόσμος πρέπει να κάνει λίγη υπομονή. Αυτός έκανε καθόλου υπομονή; Έχει χάσει κανέναν πόντο από την κοιλιά του; Ή μήπως έχασε ο Πάγκαλος ή ο Βενιζέλος; Στη Βουλή που εγώ ονειρεύομαι αυτός θα είναι νέος κανόνας: Απαγορεύεται να μιλάνε οι χοντροί σε εποχή κρίσης!
Πώς σου φαίνεται που η νέα υπουργός Παιδείας, η Διαμαντοπούλου, στέλνει κι αυτή το παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο;
Εδώ το στέλνει η Παπαρήγα, η Διαμαντοπούλου δε θα το ‘στελνε;
Ήταν έκπληξη για σένα ότι ο Βοσκόπουλος χρωστούσε τόσα εκατομμύρια στην εφορία;
Όχι, καθόλου. Γιατί; Για ποιον ήταν έκπληξη;
Δεν απογοητεύτηκες;
(γέλια) …Από τον Βοσκόπουλο μωρέ να απογοητευτώ; Γιατί; Επένδυσα ποτέ στον Βοσκόπουλο για να απογοητευτώ;
Σε ρώτησα επειδή για πολύ κόσμο είναι ένας μεγάλος λαϊκός καλλιτέχνης.
Ο κόσμος καλύτερα να σκεφτεί τις διασυνδέσεις των μεγαλοκαλλιτεχνών με το κράτος. Πώς γίνεται η γυναίκα του Βοσκόπουλου να είναι μέσα στο κοινοβούλιο και μάλιστα υπουργός; Πώς γίνεται και η γυναίκα ενός άλλου λαϊκού καλλιτέχνη, του Νταλάρα, να είναι επίσης μέσα στο κοινοβούλιο και να ψηφίζει το ΔΝΤ;... Τυχαίο; Δε νομίζω!
Πάντως σε τελική ανάλυση όλους αυτούς εμείς τους ψηφίζουμε.
Μα ναι, έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Αυτό είναι σίγουρο. Είμαστε μια κοινωνία ηλίθια, ατομιστική και μισαλλόδοξη. Ο καθένας το αμάξι του, το παιδί του, τις δουλειές του, την πάρτη του… Δε λειτουργεί έτσι ρε παιδιά! Πρέπει να φτάσουμε στον γκρεμό για να το καταλάβουμε; …Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο υποκριτής είναι ο λαός. Ας πούμε, όλη η Ελλάδα ξέρει ότι ο τάδε πρωθυπουργός ή ο τάδε δήμαρχος είναι ομοφυλόφιλος. Το συζητάνε στα σπίτια, στα καφενεία, παντού. Εάν όμως ο τάδε δήμαρχος ή ο τάδε πρωθυπουργός έβγαινε και έλεγε ότι «ναι, είμαι ομοφυλόφιλος», την άλλη μέρα θα είχε εξαφανιστεί από το πολιτικό σύστημα. Κανείς δε θα τον ψήφιζε. Μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια λίγο πιπεράτη αυτό που λέω, αλλά δείχνει την υποκρισία μας.
Πιστεύεις ότι ένας πολιτικός που είναι ομοφυλόφιλος θα έπρεπε να βγει και να το πει;
Βέβαια! Γιατί; Πού είναι το κακό; Και θα ‘πρεπε η κοινωνία να το δεχτεί. Αφού το ξέρει έτσι κι αλλιώς. Αλλά τίποτα δε στέκει, ρε παιδί μου, σ’ αυτή τη χώρα! Από τον πολίτη μέχρι τον πρωθυπουργό όλα είναι στημένα πάνω σε μία σύμβαση, ένα ψέμα.
Ελπίδα τι σου δίνει σήμερα;
Τα νέα παιδιά. Πολύ ωραία γενιά μεγαλώνει τώρα. Είναι διαφορετική από τη γενιά που μεγάλωσε μέσα στην ψευδοευμάρεια του ΠΑΣΟΚ. Τώρα τα παιδιά καίγονται –μιλάω γι’ αυτά που είναι 15-16. Μεγαλώνουν σ’ έναν κόσμο χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο, χωρίς ανέσεις, βλέπουν ότι σιγά-σιγά στερούνται. Μου θυμίζει λίγο και εμάς στη δεκαετία του ’60 που μεγαλώσαμε μες στη φτώχια. Θεωρώ ότι σε τέτοιες εποχές είναι που φτιάχνονται άνθρωποι.
Τα Δεκεμβριανά τι άφησαν τελικά;
Κοίτα, τα Δεκεμβριανά ήταν η πρώτη ουσιαστικά αστική επανάσταση. Τελείως ανεξέλεγκτη από κόμματα. Βγήκαν οι πιτσιρικάδες και επειδή δεν είχαν άλλον τρόπο να αρθρώσουν λόγο, τα σπάγανε. Είναι κρίμα που δεν οδήγησε κάπου, δε δημιουργήθηκε ένα οργανωμένο αίτημα. Αλλά δεν πιστεύω ότι ξεθύμανε τελείως. Οργανώθηκαν κάποιες κοινωνικές ομάδες –το πάρκο στα Εξάρχεια ή το άλλο πάρκο στα Πατήσια, εκεί που πήγε να κόψει τα δέντρα ο Ομέρ Πριόνης (σ.σ. ο Νικήτας Κακλαμάνης). Κάτι είναι κι αυτό.
Πρόσφατα, στη συναυλία του Ψαραντώνη στο Ηρώδειο, αφιέρωσες τη συμμετοχή σου στους νεκρούς της αποστολής για τη Γάζα.
Ε ναι, κάτι έπρεπε να κάνω. Έτσι κι αλλιώς, μου 'χε φύγει τελείως η χαρά για τη συναυλία -ήταν μόλις τρεις μέρες μετά το επεισόδιο.
Και τι είπες στον κόσμο;
Ε, είπα το γνωστό παλιό τσιτάτο ότι η σιωπή είναι συνενοχή κι εγώ δεν μπορώ να είμαι συνένοχος. Και τραγουδήσαμε το «Να 'χεν η θάλασσα βουνά» για τους νεκρούς και για τους γενναίους αυτούς ανθρώπους που αφήσανε τις μικρές ζωούλες τους και πήγαν να σπάσουν ένα άθλιο εμπάργκο.
Για τους 4 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στη Marfin τι έχεις να πεις;
Τι να πω; Αυτή είναι η ψυχοπαράνοιά μας. Μπορείς να βγάλεις άκρη;
Πάντως από μολότοφ κουκουλοφόρων χάσανε τη ζωή τους.
Ναι, ποιοι είναι όμως αυτοί οι κουκουλοφόροι; Πίσω απ’ τις κουκούλες κρύβονται διάφορες ομάδες. Είναι αναρχικοί αλλά είναι και προβοκάτορες. Στα Δεκεμβριανά υπήρχαν φωτογραφίες με κουκουλοφόρους να βγαίνουν μέσα από τις ορδές των ΜΑΤ. Άρα τι να πω; Ότι ήταν δολοφονία δεν το συζητάμε.
Αν τύχαινε να παίζεις εκείνες τις μέρες στο Ηρώδειο, θα έβγαινες να πεις κάτι αντίστοιχο γι' αυτούς;
Ε βέβαια. Έτσι θα το αφήναμε; Απλά θα προσθέταμε ότι δεν ξέρουμε τι έγινε ακριβώς.
Ειδήσεις από πού μαθαίνεις;
Απ' το ραδιόφωνο. Ακούω την «Ελληνοφρένεια» -τις ατάκες που πετάνε οι πολιτικοί. Τι είπε η Ντόρα, τι είπε ο Γιωργάκης... Τα παιδιά στην «Ελληνοφρένεια» τις μπλέκουν όλες μαζί με πολύ χιούμορ. Χτες άκουγα μια εκπομπή που ο Γιωργάκης έλεγε ότι το ελληνικό κράτος είναι ασθενής κι ακριβώς την ίδια ατάκα έλεγε πριν 40 χρόνια ο Παπαδόπουλος…
Λαζόπουλο βλέπεις;
Μπα, τον βαριέμαι. Είχε εποχές καλές, τώρα τον βρίσκω αγχωμένο. Μια-δυο φορές που έτυχε να τον δω, έλεγε κάτι ανεκδοτάκια, κάτι προστυχοτέτοια…
Ο Κανάκης;
Δεν ξέρω, μου φαίνεται λίγο βεβιασμένο και αυτάρεσκο όλο αυτό το γέλιο και ο χαβαλές.
Τι σου λέει το όνομα Τζιμπρίλ Σισέ;
Τι είναι αυτό;
Ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού που πήρε φέτος το πρωτάθλημα.
(γέλια) Εντάξει, θα το έχω υπόψη μου.
Η κρίση έχει επηρεάσει την καθημερινή σου ζωή;
Πρακτικά όχι. Ζω μόνος μου, δεν έχω οικογένεια, ξέρω να ζω και με 500 ευρώ τον μήνα. Και δεν είμαι ο άνθρωπος που βγαίνει έξω. Τα μόνα μου έξοδα είναι κάνα τραπέζωμα με φίλους ή κάνα ταξίδι.
Το εισόδημά σου δε μειώθηκε;
Δεν ήταν κανένα τρελό εισόδημα για να μειωθεί. Τις 20 συναυλίες που κάναμε τον χρόνο θα τις κάνουμε και φέτος.
Με τι εισιτήριο;
Γύρω στα 15 ευρώ. Και πέρυσι τόσο ήταν. Πάντα παλεύαμε για φτηνό εισιτήριο.
Πώς νιώθεις που σε πολλές συναυλίες με τους Επισκέπτες γινόταν ντου απ' τον κόσμο για να μπει τσάμπα;
Τι να σου πω; Ούτε θυμώνω, ούτε χαίρομαι.
Ε πώς! Δε σ' ενοχλεί να ετοιμάζεις κάτι που έχει κόπο και έξοδα και ο άλλος να το θεωρεί δεδομένο;
Υπήρχαν φορές που μ' ενοχλούσε. Πέρσι ας πούμε σε μια συναυλία με 5.000 κόσμο εμείς δεν πήραμε φράγκο. Μπήκαμε και μέσα! Το ίδιο έγινε και με πολλές συναυλίες στην Κρήτη... Κάπως έτσι, βέβαια, φτάσαμε στο σημείο να διαλυθούν οι Επισκέπτες.
Για οικονομικούς λόγους;
Ε ναι. Έτσι κι αλλιώς ήταν ένα δυσβάσταχτο πράγμα και οικονομικά και ψυχολογικά. Ήμασταν σχεδόν 20 άτομα, βγαίναμε στον δρόμο, νοικιάζαμε πούλμαν, μηχανήματα, ξενοδοχεία, τα έξοδα ήταν μυθικά. Το μεροκάματο στην καλύτερη περίπτωση να ήταν 400 ευρώ. Ήμασταν μια ορχήστρα που συντηρούνταν από την τρέλα των μελών της.
Και η τρέλα κάποια στιγμή τελείωσε;
Ναι. Τρέχανε οι άνθρωποι σε άλλες δουλειές για να επιβιώσουν. Δεν μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Ενώ είχαμε υλικό για δεύτερο δίσκο, καθυστερούσαμε συνέχεια. Οπότε είπαμε να διαλύσουμε το μεγάλο σχήμα και να συνεχίσουμε πιο χαλαρά, 4-5 άτομα.
Με το ίδιο όνομα;
Όχι, δε θα το 'θελα από σεβασμό στην ιστορία των Επισκεπτών. Θα βρούμε άλλο όνομα.
Πώς είναι να είσαι 50 χρονών;
Τι να σου πω; Πλάκα έχει.
Οικογένεια θα κάνεις ποτέ;
Δεν το βλέπω.
Η διάθεση για σεξ έχει μειωθεί;
(γέλια) Όχι, ευτυχώς.
Η διάθεση να ερωτεύεσαι;
Ούτε. Κοίτα, κάνω τα ίδια πράγματα που έκανα και στα 25 μου. Δηλαδή κάνω μουσικές, ερωτεύομαι, γνωρίζω ανθρώπους, γυρνάω, αυτοανατρέπομαι. Αν κάτι αλλάζει μετά τα 50, είναι ότι κάνεις κάποιες σκέψεις πάνω στον χρόνο. Πολύ απλά, μια μέρα δε θα υπάρχεις. Κι αυτή η μέρα δεν είναι πια και πολύ μακριά.
Σε φοβίζει;
Με εξιτάρει. Μου δημιουργεί έναν ωραίο ίλιγγο.
Είναι τυχαίο που το κορίτσι σου είναι κάθε φορά αρκετά χρόνια νεότερο από σένα;
Καθόλου τυχαίο. Πάντα έκανα παρέα με κορίτσια και αγόρια από μικρότερες ηλικίες. Βαριέμαι τους ανθρώπους της ηλικίας μου, εκτός κι αν είναι σαν τον φίλο μου, τον Ντίνο, που είναι κι αυτός το ίδιο ξέμπαρκος και ανοικτός στο πώς περνάει το 24ωρό του. Νιώθω ότι ταυτίζομαι πιο πολύ με τη φρεσκάδα της σκέψης των νέων.
Και με τη φρεσκάδα του κορμιού τους όμως!
Αυτό εννοείται. Αλλά η σκέψη και το κορμί πάνε μαζί. Οι νέοι φαντάζουν πιο όμορφοι γιατί είναι πραγματικά πιο όμορφοι και μέσα τους.
Μοναξιά νιώθεις ποτέ;
Μοναξιά όχι, παρότι μου αρέσει να απομονώνομαι. Μπορεί να περάσω δύο-τρεις εβδομάδες χωρίς να δω άνθρωπο.
Γιατί;
Για να καθαρίσω μέσα μου.
Τότε είναι που γράφεις και στίχους;
Ναι. Μουσική γράφω και με παρέα, στίχους όχι. Εκεί θέλεις απόλυτη ησυχία για ν' ακούσεις τον εαυτό σου.
Τον εαυτό σου πριν 20-30 χρόνια τον θυμάσαι;
Α ναι, μου αρέσει να έχω επαφή με τις προηγούμενες ηλικίες μου. Θέλω να θυμάμαι όλα μου τα βήματα. Να ξέρω πώς έφτασα ως εδώ.
Τα τραγούδια από τις Τρύπες τα ξανακούς ποτέ;
Σπάνια. Έτυχε μια φορά σερφάροντας στο ίντερνετ να πέσω πάνω στην «Ταξιδιάρα Ψυχή». Άκουγα πόσο παιδική είναι η φωνή μου και χαμογελούσα. Μπορεί τεχνικά να ήταν ατελή αυτά τα βήματα, αλλά ήταν ειλικρινή.
Στον καθρέφτη κοιτάζεσαι ποτέ; Κυριολεκτικά μιλάω.
Ε, καμιά φορά ναι.
Κάνεις ακόμα γκριμάτσες;
(σκάει στα γέλια) …Ναι!
Μικρός ένιωθες ξεχωριστό παιδί;
Ένιωθα παράξενο παιδί. Ότι είμαι από αλλού. Να φανταστείς, ενώ μεγάλωνα σε μια πολύ φτωχή οικογένεια, είχα φτιάξει μέσα μου ένα παραμύθι ότι είμαι αριστοκράτης.
Πραγματικός αριστοκράτης;
(γελάει) Ναι! Για πολλά χρόνια πίστευα ότι δεν είναι αυτοί οι γονείς μου, ότι δεν είναι αυτό το περιβάλλον μου και ότι κάποιοι με φέρανε για να με δοκιμάσουν στη φτώχια. Ήμουν ψωνάρα! Και περίμενα οι πραγματικοί γονείς μου να έρθουν κάποια στιγμή να με πάρουν.
Τους ...φτωχούς γονείς σου τους αγαπούσες;
Πολύ. Και τους πονούσα. Παλεύανε να μας μεγαλώσουν, ήταν σκληρά τα πράγματα. Και όλο μου το σόι γενικά ήταν φτωχό και τρελό μαζί -«καιρός των τσιγγάνων» τελείως! Αδέρφια που μάλωναν, που έρχονταν στα χέρια για το τίποτα και μετά αγαπιόντουσαν και πίνανε μαζί.
Στον Θεό πιστεύεις;
Πιστεύω ότι η ζωή έχει νόημα. Ότι δεν είναι τυχαίο το σύμπαν, η γη, οι ζωές μας… Υπάρχει αιτία για όλα αυτά. Τώρα αν αυτό είναι Θεός ή είναι η φύση από μόνη της που παλεύει να εξελιχθεί…
Επηρεάζει πάντως αυτό τη δική σου ζωή;
Ε βέβαια.
Με ποιόν τρόπο;
Εγώ λογοδοτώ στη φύση. Στα δέντρα, στους φίλους, στον εαυτό μου…
Στα δέντρα όταν λες; Κυριολεκτικά εννοείς;
Καμιά φορά και κυριολεκτικά. Δηλαδή σε πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή μου μπορώ να καθίσω αγκαλιά μ' ένα δέντρο και να τα πω. Ακόμα και τα δέντρα σού δίνουν κουράγιο.
Τελικά ο Γιάννης Αγγελάκας δεν είναι ο underground καλλιτέχνης που νομίζαμε! Ανακαλύψαμε στο ...προσωπικό του αρχείο φωτογραφίες με πρόσωπα της εξουσίας και από κάτω ιδιόχειρα σημειώματά του
 |
| «Με τον Γιώργο και τον Αντώνη, κολλητούς μου απ’ την εποχή που σπουδάζαμε και κάναμε μπάφους μαζί στην Αμερική» |
 |
| «Κουτσοπίνοντας με την Ντόρα και μερικούς αξιοσέβαστους συναδέλφους μου» |
 |
| «Θα μου μείνουν αξέχαστα τα ζεϊμπέκικα του Άκη!» |
 |
| «Μπροστά στην πισίνα του εξοχικού μου που δυστυχώς αναγκάστηκα να καμουφλάρω για να αποφύγω τις αεροφωτογραφίες της εφορίας» |
