Ο Γιάννης Χαρούλης στο Σταυρό του Νότου.Το περασμένο Σάββατο (12/3) βρέθηκα με μια παρέα καλών φίλων στο Σταυρό του Νότου για να ακούσουμε το Γιάννη Χαρούλη και τη μπάντα του.
Ομολογώ ότι, εκ των προτέρων, ήμουν θετικά προδιατεθειμένος. Ο νεαρός τραγουδοποιός και τραγουδιστής βρίσκεται ψηλά στην εκτίμησή μου από τα πρώτα του βήματα. Μολονότι μάλιστα τον έχω ακούσει πολλές φορές ζωντανά σε προγράμματα που συμμετείχε, δεν είχε τύχει να τον δω σε μια αποκλειστικά δική του εμφάνιση (δυστυχώς, επίσης, το πολύ ακριβό εισιτήριο δε μου επέτρεψε να τον ακούσω ούτε στις εμφανίσεις του με τον Σταύρο Ξαρχάκο στο Gazarte).
Ομολογώ ότι ο Χαρούλης ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Ήταν εξαιρετικός. Με εύστοχες επιλογές τραγουδιών, με ερμηνείες μοναδικές, με σεμνότητα και χαμόγελο, κέρδισε το πολυπληθές κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά το μαγαζί (αυτό το πράγμα με τα μαγαζιά στην Ελλάδα που θα πάει; Οι σκάλες ΔΕΝ είναι θέσεις κοινού και – νομίζω - η κάθε μουσική σκηνή έχει συγκεκριμένο αριθμό θεατών που μπορεί να φιλοξενήσει. Γιατί πρέπει κάθε βράδυ να προσπαθούν οι υπεύθυνοι να σπάσουν το προηγούμενο ρεκόρ προσέλευσης;).
Θετικότατη εντύπωση μού έκαναν τα καινούργια τραγούδια του νεαρού τραγουδοποιού από την επικείμενη και πολυαναμενόμενη δισκογραφική συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τραγούδια εξαιρετικά, που έχουν εδώ και πολύ καιρό πλημμυρίσει το youtube. Αυτό που όμως με εντυπωσίασε αφάνταστα ήταν η φροντίδα του Χαρούλη να αναφέρει μετά από κάθε, σχεδόν, τραγούδι τούς δημιουργούς του. Μετά από το «Μαννούλα μου» ακούσαμε τα ονόματα του Ιάκωβου Καμπανέλλη και του Μάνου Χατζιδάκι, μετά το «Δε λες κουβέντα» ακούσαμε τα ονόματα του Κώστα Τριπολίτη και του Δήμου Μούτση. Μόνο μετά τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν ακούγαμε το ονοματεπώνυμο του δημιουργού τους γιατί ο Χαρούλης έλεγε: «κι αυτό του Θανασάρα»! Αυτή η συμπεριφορά, αλλά και η γνώση και το ενδιαφέρον του χαμογελαστού τραγουδιστή και ικανότατου λαουτιέρη, σπανίζει στους ανθρώπους της ηλικίας του. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν, και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, τα ονόματα και τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια. Η διάθεση αυτή, να αποδωθούν, δηλαδή, τα εύσημα στους δημιουργούς των τραγουδιών είναι αξιέπαινη και σπάνια. Αλλά – κατά τη γνώμη μου – είναι και απαραίτητη γνώση και συμπεριφορά για καθέναν που αγαπάει τη μουσική. Κι ας θεωρηθώ αυστηρός.
Ο κόσμος δεν ήθελε να τον αφήσει να κατέβει από τη σκηνή. Κι εκείνος χαμογελαστός να του κάνει ξανά και ξανά το χατήρι, δείχνοντας ότι πραγματικά απολάμβανε τη βραδιά. Κι όταν πια είχαν συμπληρωθεί περίπου τρεις ώρες από την έναρξη του live ο Γιάννης Χαρούλης αποχαιρέτησε το κοινό και κατέβηκε. Εμένα μου κόλλησε το «Δε λες κουβέντα», στην Ιωάννα το «Έλα πάρε με», κ.ο.κ. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάτε στο Σταυρό του Νότου να ακούσετε το Γιάννη Χαρούλη. Θα μαγευτείτε.
Γιώργος Μυζάλης
