Στο μυαλό μου, δεν έχουν σημασία τα τεχνικά της αναδιάρθρωσης, αυτά θα τα …μάθουμε.
Ούτε έχει σημασία «ποιος φταίει», αν και έχω σαφή άποψη για αυτό.Σημασία έχει τι μορφή θα έχει η ζωή μας …μετά. Είπα για δεκαετία 80-90 ή για 60-70, και φοβάμαι ότι μπορεί να μην είναι τόσο καλά. Επί ΠΑΣΟΚ Α’ φαγώθηκαν έτοιμα και φαγώθηκαν δάνεια, και από εκεί προήλθε η «άσπρη μέρα» που είδαν πολλοί που μέχρι τότε ήταν σε μειονεκτική θέση.
Το 60-70, η επαρχία, τα χωριά και τα χωράφια είχαν κόσμο που δούλευε, και ενώ πρέπει να ήταν δύσκολη ζωή, μάλλον είχε αυτάρκεια. Το 60-70 είχε μπακάληδες, μανάβηδες, μαγαζάτορες, ταβέρνες, ζούσαν ο Τσιφόρος, ο Ελύτης και ο Ρίτσος. Είχε και άλλα, μερικά ωραία, μερικά δύσκολα, που σιγά – σιγά τα ξεχνάμε.
Για κάποιο περίεργο λόγο, μου είχε έρθει ξανά η όρεξη αν γράψω για το θέμα, πέρυσι τον Μάϊο, λίγο μετά το Καστελλόριζο, και είχα γράψει κάτι για πτωχεύσεις, ρυθμίσεις και εκκαθαρίσεις, και μετά γιαεκκαθαριστές και αναισθησιολόγους. Εκείνη την περίοδο, διάφοροι έγραφαν για το θέμα και συγκράτησα 2-3 αναρτήσεις από το antinews. Η μία ήταν «το μεγαλύτερο έγκλημα είναι ότι όλα γίνονται χωρίς σχέδιο και προοπτική» και η άλλη «τα δάνεια θα επιτείνουν απλώς την αγωνία πριν από τον θάνατο» και, πρόσφατα, «μία ρύθμιση για να πετύχει πρέπει να είναι δίκαιη και βιώσιμη» (Η ρύθμιση είναι τμήμα μιας αναδιάρθρωσης)
antinews.gr
