Ίσως το μεγαλύτερο λάθος μας να ήταν ότι περάσαμε...
από τη Χούντα στη Μεταπολίτευση, από εκεί στην – έστω εικονική – ευημερία και τέλος στην κατάρρευση, χωρίς καμιά ενδιάμεση αξιολόγηση των πεπραγμένων μας. Σαν κάποιος να μας έσπρωχνε κι εμείς να τρέχαμε με κομμένη την ανάσα, χωρίς να κοιτάμε γύρω μας.Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πέσει με τα μούτρα στο δέντρο, δηλαδή στο Μνημόνιο και την επιμήκυνση ή την αναδιάρθρωση του χρέους, και να έχουμε αφήσει στην τύχη του το δάσος, δηλαδή την χώρα, σε ένα καθεστώς ανομίας και αυθαιρεσίας, που αγγίζει τα όρια της αυτοδικίας. Πάρτε παράδειγμα το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα: Μόνο με το δέντρο ασχολείται. Δεν ξέρω, αν στο τέλος θα «κουρέψουμε» το χρέος, για την ώρα, πάντως, «κουρεύουμε» τους νόμους και τους φέρνουμε στα μέτρα μας.
Ας αρχίσουμε από εκεί που βρωμάει το ψάρι, από το κεφάλι. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα μας είχε πρήξει επί μήνες το σηκώτι με τις εξεταστικές και τις προανακριτικές επιτροπές, που αποδείχτηκαν φούμαρα. Τώρα ένα μέρος του ίδιου πολιτικού συστήματος επιχειρεί να ακυρώσει στην πράξη την καταδικαστική απόφαση εις βάρος ενός περιφερειάρχη, μέλους της συντηρητικής παράταξης, επικαλούμενο «ανθρωπιστικούς λόγους», ή την ψήφο του λαού, που τον εξέλεξε περιφερειάρχη, αφού είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως. Συνεπώς, οι «ανθρωπιστικοί λόγοι» και η ψήφος του λαού υπερισχύουν των δικαστικών αποφάσεων. Ξέρετε άλλη δημοκρατική χώρα που να ερμηνεύει έτσι τους νόμους;
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα διόδια στην Ελλάδα είναι μια ληστρική μηχανή που λειτουργεί με τη συνδρομή του κράτους. Πουθενά στην Ευρώπη οι οδηγοί δεν υποχρεώνονται να πληρώνουν σχεδόν κάθε δέκα χιλιόμετρα διόδια. Ούτε υπάρχει χώρα στην οποία οι εργολάβοι να μην κατασκευάζουν τους παράδρομους, για να εξαναγκάσουν τους οδηγούς να πληρώνουν διόδια και, μάλιστα, με την ανοχή του κράτους. Αυτό, όμως, δε νομιμοποιεί ούτε το κλείσιμο των διοδίων, ούτε το κάψιμο των κλήσεων. Το κίνημα των διοδίων θα μπορούσε να ανοίξει μια διαδικτυακή σελίδα να μαζέψει υπογραφές και να πάει τους εργολάβους στα δικαστήρια.
Ποια δικαστήρια, όμως, όταν μόλις πριν από μερικές μέρες καταδικαστήκαμε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επειδή μια δίκη κράτησε στην Ελλάδα είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια; Το κλείσιμο των διοδίων για κάποιες ώρες, και το κάψιμο των κλήσεων και παράνομα είναι, αλλά και στοιχίζουν πενταροδεκάρες στους εργολάβους. Η δίκη για αποζημιώσεις, που θα τους πονούσε, δεν ξέρουμε πόσο θα κρατούσε. Έτσι καταφεύγουμε στην εύκολη λύση του συμψηφισμού των παρανομιών.
Μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, η δικαστική ηγεσία αρνείται να προσέλθει στη Βουλή για ακρόαση, επειδή, κατά την άποψη της, θίγεται η ισοτιμία των εξουσιών. Η μόνη ισοτιμία που μπορεί να διεκδικήσει από την εκτελεστική εξουσία ένα δικαστικό σύστημα, το οποίο χρειάζεται το λιγότερο πέντε χρόνια και το περισσότερο είκοσι δύο, για να βγάλει μια απόφαση, είναι η ισοτιμία στο μπάχαλο, που χαρακτηρίζει και τα δυο.
Στην Ελλάδα έχουμε καλλιεργήσει την πεποίθηση ότι αυτό που κάνουμε σήμερα δεν έχει καμιά επίπτωση στο αύριο. Στο επίπεδο της οικονομίας σπαταλήσαμε το λεφτά χωρίς να σκεφτόμαστε την επόμενη μέρα και φτάσαμε στο Μνημόνιο. Στο επίπεδο του νόμου και τη τάξης χειροκροτούσαμε τα παιδιά, όταν έσπαζαν και ρήμαζαν το 2008 με κάποιους «προοδευτικούς διανοούμενους» να φωνάζουν ενθουσιασμένοι «εξέγερση, εξέγερση!» Η εξέγερση δεν ήρθε, ήρθαν όμως πρώτα τα θύματα της Marfin, μετά τα γιαουρτώματα και οι προπηλακισμοί των πολιτικών, ώσπου φτάσαμε στον τύπο που πυροβολεί εν ψυχρώ τον ελεγκτή στο όνομα του κινήματος του «δεν πληρώνω!»
Αυτή η πορεία από την «εξέγερση» στην αυτοδικία, άλλαξε και την αντίληψη μας περί δικαίου. Σ’εμάς καταδικάζεται η πρόθεση και όχι η αξιόποινη πράξη. Αν κάποιοι τα σπάνε στο όνομα της «εξέγερσης», είναι καλών προθέσεων και συνεπώς δεν πρέπει να τιμωρούνται, όπως ακριβώς και ο κύριος Ψωμιάδης, που είχε ανθρωπιστικούς λόγους. Αν, όμως, οι χούλιγκαν σπάσουν το Θέατρο Τέχνης, όπως έγινε πρόσφατα, αυτοί είναι κακών προθέσεων και πρέπει να τιμωρηθούν. Και στις τρεις περιπτώσεις μετράει η πρόθεση και όχι η αξιόποινη πράξη.
Η κρίση δεν οριοθετείται μόνο με την κάθοδο από την ευημερία στο Μνημόνιο. Οριοθετείται, επίσης, και με την κάθοδο από την πολιορκία του Μεσολογγίου στην πολιορκία της Κερατέας.
