Αγωνίστηκα να δείξω ότι η χώρα δεν είναι διεφθαρμένη, αλλά λεηλατημένη από... λογής-λογής συμμορίες, που ευδοκιμούν στην ηγεσία του πολιτικού συστήματος και στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του καθεστώτος (ΜΜΕ, παραθεσμικές οντότητες με τη μορφή αδελφοτήτων, αντιδραστικές συντεχνιακές δομές, κυκλώματα στην ανώτερη δημοσιοϋπαλληλία, καρτέλ κλπ.). Προσπάθησα να εξηγήσω πως το Ελληνικό κράτος είναι ένα καθεστώς διαπλεκομένων συμμοριών και η πολιτική ένα πολιτικό kabuki, όπου διάφοροι συμμορίτες παίζουν ένα προσυμφωνημένο ρόλο. Απόλυτα συνδεδεμένα με αυτές τις συμμορίες και τα καπετανάτα που κυριαρχούν εντός αυτής της δομής πραγματικής εξουσίας στον τόπο μας είναι επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα Μεγάλων Δυνάμεων.
Με αυτή την έννοια η χώρα είναι προϊόν σύμπραξης Ελλήνων τυχοδιωκτών και ξένων παραγόντων, οι οποίοι μέσω των πρώτων χειραγωγούν την ελληνική κοινωνία, ώστε αυτή να αποτελεί σχεδόν πάντοτε το εργαστήριο νέων σχέσεων εξάρτησης στην περιοχή μας και κάποτε διεθνώς. Αν μελετήσεις την πολιτική και οικονομική ιστορία της Ελλάδας από...
Με αυτή την έννοια η χώρα είναι προϊόν σύμπραξης Ελλήνων τυχοδιωκτών και ξένων παραγόντων, οι οποίοι μέσω των πρώτων χειραγωγούν την ελληνική κοινωνία, ώστε αυτή να αποτελεί σχεδόν πάντοτε το εργαστήριο νέων σχέσεων εξάρτησης στην περιοχή μας και κάποτε διεθνώς. Αν μελετήσεις την πολιτική και οικονομική ιστορία της Ελλάδας από...
τις πηγές, θα αισθανθείς άλλος άνθρωπος. Τότε, αν έχεις παιδεία, θα αγαπήσεις πιο πολύ το χώμα και το νερό αυτού του τόπου και στο βαθμό που γίνεις ένα με αυτά θα ξεκινήσεις να βλέπεις την πολιτική με άλλο μάτι, έξω από το σκηνικό του kabuki, που κυριαρχεί.
Βλέποντας πώς αναπτύσσεται η διαλεκτική των σκανδάλων, δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας, ο οποίος δεν καταλαβαίνει αυτά που γράφω. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος σήμερα που δεν γνωρίζει τι σημαίνει κράτος πατρωνίας. Είναι το κράτος των συμμοριών. Είναι η πραγματική πολιτική δομή, πάνω στην οποία στήνεται το επιμέρους πελατειακό σύστημα.
Κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα ένα σκάνδαλο, οι συμμορίτες ρίχνουν «καρφιά» ο ένας στον άλλον - και κάποτε στην λαϊκή αρένα και κανέναν «ψόφιο» σύντροφό τους - και μετά την ανταλλαγή απειλών και προειδοποιητικών βολών η υπόθεση εξαφανίζεται ή πνίγεται κοινοβουλευτικά ή/και δικαστικά. Έτσι γίνεται παντού στις τριτοκοσμικές χώρες, με τη διαφορά ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική περίπτωση Δυτικής χώρας που εσωτερικεύει τριτοκοσμικές πολιτικές δομές και ασφαλώς πρακτικές. Αυτή η δραματική αντίφαση οδήγησε στη χρεοκοπία. Μην αμφιβάλλετε, το «έργο» έχει παιχτεί και αλλού, αλλά και εδώ παλαιότερα.
Προσπάθησα να το εξηγήσω με εκατοντάδες διαδικτυακές παρεμβάσεις, καθώς δεν θα ήταν ασφαλώς ποτέ δυνατόν να παρουσιαστούν αυτές οι απόψεις στα ΜΜΕ. Δυστυχώς, δεν φαίνεται να γίνομαι κατανοητός από αυτούς πουν θα περίμενε κανείς να δείξουν ευαισθησία. Αυτό δείχνει πόσο διαβρωμένη είναι η κοινωνία όχι μόνον από την πρακτική των συμμοριών, αλλά κυρίως από την κουλτούρα, που οι αρχισυμμορίτες με επιμονή καλλιέργησαν μετά τη χούντα και ιδιαίτερα μετά τα τέλη του 1980.
Ανέδειξα το σημερινό κυβερνητικό αίτημα στη βάση μιας αντικαθεστωτικής πολιτικής, την οποία προσπάθησα να θεμελιώσω με ιστορικούς, κοινωνιολογικούς, αλλά και πολιτικούς όρους, αλλά δυστυχώς ελάχιστοι έδειξαν να αντιλαμβάνονται την προβληματοποίηση της κρίσης μέσω αυτής της προσέγγισης της κυρίαρχης πολιτικής δομής στο τόπο μας. Μίλησα την γλώσσα των Bourdieu, Passet, Gramsci, Foucault, Derrida, Mouffe, αλλά και εκείνη των Chomsky, Habermas, Wittgenstein, για να επισημάνω ότι υπάρχει κοινός πολιτικός τόπος για να συναντηθούν οι πραγματικοί αντικαθεστωτικοί στη χώρα μας και να διεκδικήσουν την κυβερνητική εξουσία, ως σημείο εκκίνησης μιας διαδικασίας χειραφέτησης της ελληνικής κοινωνίας.
Δυστυχώς η προσέγγιση αυτή στραγγαλίζεται από τον διάχυτο οικονομισμό, τον λενινισμό, τον πατριδοκάπηλο εθνικισμό, τον αριστερισμό διαφόρων μορφών και ασφαλώς από όσους έχουν ζωτικό συμφέρον να διατηρηθεί το καθεστώς των συμμοριών, ώστε επ’ αυτού να αναπτύσσεται είτε μια ηθικοπλαστική κριτική ή μια αντικαπιταλιστική ρητορεία. Βλέπετε μια χαρά εξυπηρετεί το σημερινό καθεστώς τον σχηματισμό πολιτικο-ιδεολογικών ταυτοτήτων στην περιφέρειά του, μόνον που έτσι δεν πρόκειται ποτέ να θιγεί ο πυρήνας του. Τη χώρα την χρεοκόπησε το καθεστώς των συμμοριών και εμείς αντί να απαντήσουμε πολιτικά στο καρκίνωμα που σκοτώνει τη χώρα, στρέφουμε το ενδιαφέρον μας στις καπιταλιστικές αιτίες που βρίσκονται πίσω από την ανάπτυξή του, στον νεο-ιμπεριαλισμό κλπ. Σύμφωνοι, ο καπιταλισμός και η πατριαρχία βρίσκονται πίσω από όλα τα δεινά της ανθρωπότητας, μόνον που κανείς δεν απαλλάχθηκε μέχρι σήμερα από κυβερνητικές συμμορίες κάνοντας αντικαπιταλιστικό χαρτοπόλεμο. Ακόμη και ο Λένιν, αλλιώς το αντιμετώπισε στην αρχή. Άσε που και τα σοσιαλιστικά καθεστώτα του κοντινού παρελθόντος συμμοριτικά ήταν δομημένα!
Δίχως απαλλαγή από την συμμοριτική δομή, κάθε συζήτηση περί δημοκρατίας αποτελεί θεωρητική άσκηση, αν δεν είναι μορφή λαϊκής παραπλάνησης Στη χώρα μας αυτή την περίοδο, κατά την οποία οι συμμορίες αποκαλύπτονται και ξεκατινιάζονται με την γνωστοποίηση ελάχιστου μόνον μέρους των σκανδάλων, ήταν ευκαιρία να συνδεθεί η κρίση με το πραγματικό καθεστώς που την παρήγαγε, την στιγμή μάλιστα που μέσω αυτής επιχειρεί να αναδομηθεί. Ήταν ευκαιρία να ξεριζωθεί το κράτος πατρωνίας από έναν συνασπισμό πραγματικών δημοκρατικών δυνάμεων με ιδεολογικό προοδευτικό εύρος.
Η δημοκρατία δεν έχει βρει ακόμη πολλούς υπερασπιστές στην πατρίδα μας, διότι η πολιτική κουλτούρα μας στο σύνολό της κυριαρχείται από την συμμοριτική λογική. Αυτό είναι και το σοβαρότερο πρόβλημα στην αριστερά, πέραν της αδυναμίας της δεξιάς να εκσυγχρονιστεί πολιτικά και ιδεολογικά. Οι δεξιοί και οι κεντρώοι μονίμως βλέπουν και αποστρέφονται τις συμμορίες άλλων, αλλά ποτέ τις συμμορίες που κυβερνούν το δικό τους οικοδόμημα και τη χώρα, αν και αυτές είναι θρασύτητα εμφανείς.
Φίλοι, η δημοκρατία είναι διαδικασία. Δεν έχει τέλος, δεν έχει όριο την ελευθερία. Μπορούν και οι δυο να συνυπάρξουν και τότε μόνον να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η βαρβαρότητα. Προϋπόθεση είναι η εμπέδωση της δημοκρατικής πολιτικής στη θέση της συμμοριτικής πολιτικής. Αυτό μπορεί να γίνει «από κάτω» με επαναστατικό τρόπο, ή σε συνδυασμό «από πάνω» και «από κάτω» με κυβερνητικό τρόπο, αν η κοινωνία των πολιτών οργανωθεί πολιτικά και η οργανωμένη αριστερά εγκαταλείψει την συμμοριτική κουλτούρα της, η οποία καλλιεργείται μέσω του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Με power-sharing μεταξύ συμμοριών, σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες δεν κτίζονται. Προτεκτοράτα, έτσι δομούνται, τα οποία χρεοκοπούν για να υπάρξει στη συνέχεια αναδιοργάνωση των συμμοριών και αναδιάρθρωση των σχέσεων αυτών με τους πάτρωνές τους από το εξωτερικό. Περί αυτού πρόκειται σήμερα.
Όταν ο υπογράφων αυτό το κείμενο επέμενε στην δόμηση ενός αντικαθεστωτικού μετώπου για την διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας από αυτό, δεν εννοούσε φυσικά ότι θα έπρεπε οι υπάρχουσες συμμορίες έξω από τα υφιστάμενα κυβερνητικά κυκλώματα να ενωθούν ή και να δημιουργηθούν φρέσκες συμμορίες στη κοινωνία των πολιτών για να καταλήξουμε σε ένα power-sharing μεταξύ μας - όπως κάνουν οι άλλοι που σήμερα ναυαγούν πνιγμένοι στα σκάνδαλα - για να κυβερνήσουμε στη θέση τους! Όχι τέτοια πράγματα! Νομίζω ότι δεν έγινα αντιληπτός, διότι η δημοκρατία δεν έχει γίνει βίωμα στη χώρα. Για να το πω σωστά, η δημοκρατία γίνεται αντιληπτή στο επίπεδο των φορέων εξουσίας (ισχύος), αλλά ποτέ στο επίπεδο της κυβερνητικής διαδικασίας. Εκεί αντιμετωπίζεται ως παζάρι συμμοριών και πεθαίνει ως δημιουργική διαδικασία καλλιέργειας θεσμών ισότητας και ελευθερίας, αδιαφορώντας για τους επιμέρους παράγοντες ισχύος. Αν δεις την δημοκρατία ως power-sharing, τότε εγκλωβίζεσαι στην συμμοριτική διαλεκτική, η οποία είναι θερμοκήπιο σκανδάλων και διαρκούς στρέβλωσης οποιουδήποτε δημοκρατικού πολιτεύματος.
Και με τα (κ)λεφτά τι γίνεται; Το γνωρίζετε, τα 2/3 του χρέους πήγαν στις συμμορίες και το 1/3 στους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένων και των παρακατιανών μελών των συμμοριών. Έτσι γίνεται το «money-sharing» στα καθεστώτα συμμοριτών. Τώρα, στην αναμεταξύ τους κακιά (ενδεχομένως) μοιρασιά πάντα ο προϋπολογισμός ζημιώνεται, για να παραφράσω τον Ελύτη. Αυτά έχουν υπόψη τους κάποιοι συνειδητοποιημένοι ευρωπαίοι και λένε στον Γιώργο Παπανδρέου: γιατί μας κοροϊδεύετε, αντί να ζητιανεύετε και να εξευτελίζεστε καθημερινώς, φορολογείστε τον συσσωρευμένο πλούτο των αρχισυμμοριτών και μην εξοντώνετε τα δύο τρίτα της κοινωνίας! Ναι, αλλά αν γινόταν αυτό τότε οι συμμορίες θα έχαναν την πολιτική τους ισχύ και σύντομα θα κινδύνευαν να αποστερηθούν τα προνόμια της ηγεμονίας τους. Θα βούλιαζαν τα καπετανάτα, οι νταβάδες, οι πολιτικές οικογένειες και το πολιτικό σύστημα και έτσι η κοινωνικο-οικονομική κρίση, θα μετασχηματιζόταν σε σοβαρή, δομική πολιτική κρίση, η οποία με τη σειρά της θα μεταβαλλότανε σε κρίση ηγεμονίας.
Έ, να μην φτάσουμε και μέχρι εκεί, μοιάζει να σκέφτεται ο Γιώργος και να συμφωνούν και τα άλλα μέλη της βουλής των ελληνικών συμμοριών, που αυτο-εξευτελίζονται μεταξύ εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στο ημεδαπό πολιτικό kabuki, που κάποιοι άσχετοι με την ιαπωνική θεατρική τέχνη συνεχίζουν να αποκαλούν καραγκιοζμπερντέ! Όταν στη σκηνή τουkabuki ακούς να λέγεται: «θα σώσουμε τη χώρα», να καταλαβαίνεις ότι οι actorsυπόσχονται να σώσουν την δομή του συμμοριτικού καθεστώτος, καθώς οι συμμορίες σε μια χρεοκοπημένη χώρα κινδυνεύουν περισσότερο από όλους τους άλλους με διάλυση. Άρα, δεν συζητάμε για την διάσωση της κοινωνίας, αλλά για την διάσωση των συμμοριών, την μακροημέρευση των οποίων δεν αμφισβητούν πολιτικά ούτε οι αντικαθεστωτικοί, στον βαθμό που ούτε επανάσταση κάνουν, ούτε την κυβέρνηση διεκδικούν εκλογικά. Βλέπετε δεν έχει ωραία Ελένη στο ελληνικό kabuki, μόνον τρωικό πόλεμο με πλαστικά σπαθιά και φουσκωμένα ομοιώματα αρμάτων, τα οποία θα παρελάσουν πάλι την πρωτομαγιά υπό την αιγίδα της τρόικας, ασφαλώς!
