Πάντα μου άρεσε η εποχή του Πάσχα. Λίγο η άνοιξη, λίγο η κατανυκτική ατμόσφαιρα, λίγο τα μπαμ μπουμ της Ανάστασης, δεν ήθελε και πολύ.
Μάλιστα, όταν ήμουν μικρότερος μου άρεσε να περπατώ στους δρόμους, ακούγοντας το πένθιμο χτύπημα της καμπάνας, που με το μυαλό μου το συνδύαζα με το Child in Time των Deep Purple! Μη ρωτάτε πως και γιατί.Σήμερα όμως, όπως φαίνεται, ζούμε σε παρατεταμένη Μεγάλη Εβδομάδα, και το Πάσχα των Ελλήνων θα αργήσει. Κι αυτό γιατί μάλλον δεν θα μεσολαβήσει η Ανάσταση.
Όπου πάω κι όπου σταθώ βλέπω μιζέρια και κατήφεια. Πρόσωπα όχι μόνο σκυθρωπά, αλλά και φοβισμένα. Παντού επικρατεί το άγχος. Κανένας δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι. Ακόμη κι αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι, τρέμουν. Και αν θυμηθούμε πως εν μέσω γερμανικής κατοχής, ήταν η μόνη τάξη εργαζομένων που συνέχισε να πληρώνεται (σε είδος, φακές κλπ), τότε αυτό που τους συμβαίνει σήμερα πρέπει να είναι εξίσου συγκλονιστικό.
Επιδόματα, υπερωρίες, δώρα, κλπ κλπ, όλα όσα δηλαδή συμπλήρωναν τον πενιχρό βασικό μισθό, και οδηγούσαν σε τελικό μισθό σχετικά αξιοπρεπή, κόπηκαν. Και από τον Ιούλιο θα κοπούν κι άλλο. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι και ο φόβος της απόλυσης. Οι πράσινοι φωστήρες άρχισαν ήδη να μιλάνε με έπαρση για άρση μονιμότητας, κατάργηση θέσεων, ιδιωτικοποίηση δημοσίων φορέων και υπηρεσιών , και άλλα παρόμοια νεοφιλελεύθερα φληναφήματα. Λες κι αν δοθούν τα πάντα στους ιδιώτες, η Ελλάδα θα γίνει Ελβετία. Μάλλον για Σομαλία μας βλέπω…
Για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους δεν μιλάω καν. Όσοι συνεχίζουν να εργάζονται είναι μέσα στα χαμόγελα και στην ευγένεια. Ο φόβος της απόλυσης τους έχει μεταλλάξει. Δουλεύουν και με το παραπάνω, προσπαθώντας να στηρίξουν την επιχείρηση που τους δίνει να φάνε.
Στη γειτονιά μου, ένα χρόνο μετά τη λαίλαπα του μνημονίου, η κατάσταση άρχισε να ξεκαθαρίζει. Αρκετά μαγαζιά έβαλαν λουκέτο, μεταξύ των οποίων και μια αντιπροσωπεία (με σέρβις κλπ) αυτοκινήτων. Έκλεισε. Λίγο πριν κατεβάσει τα ρολά, έτυχε να μιλήσω με φίλο μου πωλητή της, ο οποίος το είχε προβλέψει, και έτρεμε. Του ζήτησα να μου πει τη διαφορά των πωλήσεων σε απλά νούμερα σε σχέση με το 2009, για να πάρω μια ιδέα. «Τον περσινό Φεβρουάριο πουλήσαμε 60 αμάξια, τον φετινό 13…», μου είπε. Έτσι, 25 περίπου εργαζόμενοι στο δρόμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Έχω δυο φίλους μαγαζάτορες. Κάποτε είχαν από 3 μαγαζιά ο καθένας. Σήμερα τους έμεινε το ένα, κι όπως μου λένε είναι ζήτημα 2-3 μηνών για να το κλείσουν κι αυτό. Ήδη τρώνε από τα έτοιμα. Πόσο να αντέξουν; Το αποτέλεσμα: άλλοι 6-10 άνθρωποι στην ανεργία.
Ακόμη και κάποιος γνωστός μου μεγαλοεργολάβος αρχίζει και δηλώνει πλέον πένητας, έχοντας προσημειώσει τα πάντα προκειμένου να πάρει δάνειο στο 1/3 της αξίας των ακινήτων του, για να αποκτήσει μια κάποια ρευστότητα και να διατηρήσει στη θέση τους τους 60 και πλέον υπαλλήλους και συνεργάτες του. Όπως μου λέει, του χρόνου τέτοιο καιρό (αν η κατάσταση δεν αλλάξει δραματικά) η επιχείρησή του θα είναι παρελθόν, όπως και τα περισσότερα ακίνητά του.
Και άλλα πολλά. Και το πιο κουφό; Οι περισσότεροι εξ αυτών ψήφισαν Γιωργάκη. Ναι , είναι απ αυτούς που πίστεψαν στο περιβόητο «λεφτά υπάρχουν».
Και αυτό μπορεί να είναι το κουφό, αλλά το άλλο είναι το τραγικό. Ότι αν δηλαδή πάμε σε εκλογές, όχι μόνο δεν θα ψηφίσουν ΝΔ (μπας κι αλλάξει κάτι), αλλά όλοι είναι τόσο απογοητευμένοι που μιλάνε για αποχή.
Και επειδή σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση, ανησυχώ. Πολλοί είναι αυτοί που μου μιλάνε για φτύσιμο στο όλο πολιτικό σύστημα, και αποχή από την ψηφοφορία.
Ο κόσμος έχει παραδώσει το πνεύμα. Για αυτό και δεν αντιδρά. Μας καταντήσανε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα με τις συνεχείς κατραπακιές που τρώμε από τους πολιτικάντηδες εδώ και δεκαετίες. Και κάπου ο κόσμος έχει δίκιο. Ποιον να εμπιστευτεί; Τον γιο του μπαμπά; Τον Βαρονέτο αντί για τον Βαρόνο; Τις υποψηφιότητες λάιφ στάιλ; Τους ντιντήδες; Ποιόν;
Ο κόσμος θέλει αλλαγή. Εκ βάθρων. Κάτι δηλαδή σαν αυτό που υποσχέθηκε (και εν μέρει έκανε) το ΠΑΣΟΚ του 1981, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει στη πολιτική σκηνή όλα τα επόμενα χρόνια.
Ο κόσμος θέλει νέες ιδέες και νέα πρόσωπα. Τίποτα άλλο δεν αρκεί για να τον σηκώσει από τον καναπέ, ούτε για να βγει στους δρόμους ούτε για την ημέρα των εκλογών.
Αλλαγή λοιπόν ριζική, εδώ και τώρα. Έτσι απλά.
Αλλιώς δεν θα μας φταίει ούτε ο ΓΑΠ, ούτε το ΔΝΤ, ούτε καν οι μασόνοι.
Θα μας φταίει η συγκαταβατικότητα μας και η ατολμία για αλλαγή, η οποία θα ταυτιστεί με συνενοχή και με συναίνεση. Προσοχή! Ζούμε σε μια διαρκή Μεγάλη Εβδομάδα. Ας έχουμε τουλάχιστον την ελπίδα της Ανάστασης.
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
antinews.gr
