Κυριακή βράδυ, η στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Λίγα μέτρα πιο κει μια λαοθάλασσα εκφράζει την αγανάκτησή της.
Θέλουν την Ελλάδα αλλιώς. Θέλουν τις ζωές τους αλλιώς. Και θέλουν να ακουστούν. Ακούγονται. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήμουν κι εγώ εκεί. Αλλά τώρα είμαι στην άλλη όχθη. Εκεί όπου εμπλεκόμενοι και καθαροί γίνονται αυτόματα βορά στην οργή των πολιτών. Είμαι από εκείνους που προσπαθούν να διαχειριστούν τα πολλαπλά αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν από εγκληματικά παιχνίδια και αβάσταχτη ελαφρότητα.Ο λόγος μας –ημών των πολιτικών– ακυρωμένος εκ προοιμίου. Το γεγονός ότι συνομιλούμε μέσα από αυτή την σελίδα ακόμα, είναι εντυπωσιακό. Το γεγονός ότι ακόμα και μέσα απ΄όλο αυτόν τον αρνητισμό κατορθώνουμε και αρθρώνουμε προτάσεις είναι μια κατάκτηση. Και, βέβαια, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι αυτή η χώρα θα σωθεί.
Οι αντιφάσεις στο λαϊκό αίτημα είναι εμφανείς. Ο κόσμος δεν επιθυμεί εκλογές, γιατί ξέρει ότι η συγκυρία δεν τις αντέχει. Ο κόσμος δεν επιθυμεί, φυσικά, την έξοδο από την ΕΕ, γιατί αναγνωρίζει ότι αυτό ήταν μια κατάκτηση. Την ίδια στιγμή η ΕΕ δείχνει ένα πρόσωπο αυστηρά «οικονομικίστικο», με όρους, συμμαχίες και διαπραγματεύσεις που –ακόμα και βοηθώντας– διαφοροποιούν, κάθε άλλο παρά ενώνουν τα κράτη-μέλη σε μια δύναμη.
Από την άλλη μεριά ο κόσμος απαξιώνει ισοπεδωτικά όλους τους εκπροσώπους που πριν λίγο επέλεξε. «Βρείτε μια λύση βιώσιμη!» είναι η εύλογη απαίτηση. «Αλλά όχι εσείς, δεν σας πιστεύουμε. Άλλοι!». Συγχρόνως η πλειοψηφία δεν θέλει εκλογές. Αλλά θα λιντσάρει όποιον πολιτικό εμφανιστεί, ανεξάρτητα αν υπέγραψε τη δανειακή σύμβαση. Σύγχυση; Ή κάτι άλλο που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφηθεί; Η πολυπόθητη εξυγίανση, τα πράγματα που έπρεπε να αλλάξουν έτσι κι αλλιώς και που οι περισσότεροι αναγνωρίζουν, δεν μοιάζει αυτή τη στιγμή να μετράει. Οτιδήποτε οικονομικά οδυνηρό προβάλλεται ως το μόνο που ψηφίστηκε.
Η παραπληροφόρηση και η τρομολαγνεία κοντεύουν να αποδειχθούν πιο επικίνδυνες από την ίδια την οικονομική κρίση.
Οι πληροφορίες και οι απόψεις των οικονομολόγων –παγκοσμίως– είναι πολλές και αντιφατικές. Περισσότεροι, όμως, είναι αυτοί που νομίζουν ότι ξέρουν τη λύση. Η ευκολία με την οποία το ισχυρίζονται είναι συνήθως ευθέως ανάλογημε την άγνοιά τους.
Για ένα είμαι σίγουρη. Η αξιοπιστία μας έχει χαθεί. Κι αυτό είναι πλήγμα για την ίδια τη χώρα – πέρα από την προσωπική αξιοπρέπεια του καθένα από μας. Κι αυτό το γεγονός πρέπει να το δούμε κατάματα. Όποιος κι αν είναι ο λόγος των λάθος χειρισμών ως προς τις ανακολουθίες ή την έκθεση μέρους της αλήθειας (δεν αναγνωρίζω δόλο κατ΄ανάγκη), το βέβαιο είναι ότι σε μια τέτοια κρίση, όπου όλα είναι εκτός γνωστού πλαισίου, δηλαδή όλα λειτουργούν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν μπορεί η επικοινωνία να συνεχίζει να ακολουθεί τους νόμους και τις στρατηγικές μιας «κανονικής» πολιτικής περιόδου.
