ΣΙΝΕΜΑ
ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΝΕΡΑ
Επανάληψη όλων των γνωστών στερεοτύπων της σειράς, μάλλον αδύναμες οι σκηνές δράσης, και μέτριο το αποτέλεσμα του 3D. Αλλά και εντυπωσιακό περιτύλιγμα ειδικών εφέ, ανατροπών, αστείων και εξωτισμού. Όσο για τον Τζακ Σπάροου, αυτός κυριαρχεί στην οθόνη περισσότερο από κάθε άλλη από τις τρεις προηγούμενες ταινίες.
Έχω την αίσθηση ωστόσο ότι οι φαν δεν θα ενοχληθούν από αυτές τις λεπτομέρειες κι ούτε θα πολυασχοληθούν με τις αρνητικές κριτικές που εμφανίστηκαν ήδη μετά την πρεμιέρα τους στις Κάννες- οι «Πειρατές» εξάλλου και ο Σπάροου ποτέ δεν στηρίχτηκαν στους κριτικούς και στις αναλύσεις τους.
Ο υποψήφιος για Όσκαρ και ειδικευμένος στα μιούζικαλ («Σικάγο», «Εννέα») σκηνοθέτης Ρομπ Μάρσαλ που αντικατέστησε τον Γκορ Βερμπίνσκι των τριών προηγούμενων ταινιών της σειράς, δεν κατάφερε να φέρει κάτι καινούριο στο διάσημο κινηματογραφικό φραντσάιζ, ενώ η απουσία της Κίρα Νάιτλι και του Ορλάντο Μπλουμ είναι αισθητή. Αντίθετα, πολύ καλή είναι η Πενέλοπε Κρουζ, η οποία μαζί με τον Τζόνι Ντεπ αναπληρώνουν το κενό και δημιουργούν ένα καινούριο, εντυπωσιακό ντουέτο.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σκοπός του Μάρσαλ ήταν να εκτελέσει κατά γράμμα την συνταγή του παραγωγού Τζέρι Μπρουκχάιμερ, ο οποίος είναι και ο πραγματικός δημιουργός των «Πειρατών». Δεν υπάρχει, γι αυτόν, «σκηνοθετικό όραμα» και άλλα τέτοια «καλλιτεχνικά παράξενα», αφού οι «Πειρατές» ήταν πάντα μια καλοκουρδισμένη μηχανή απλής και ανώδυνης νεανικής διασκέδασης και, κυρίως, ένας πακτωλός δισεκατομμυρίων δολαρίων.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κατοχή της Αλγερίας, η ωμή βία των γαλλικών δυνάμεων και η δράση του FLN (του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση) τοποθετούνται στο πλαίσιο ενός οικογενειακού δράματος με κεντρικές φιγούρες τρία αδέλφια που εμπλέκονται στα δραματικά και ηρωικά γεγονότα των δεκαετιών 40, 50 και 60.
Όπως και να έχει πάντως η ταινία του Ρασίντ Μπουσαρέμπ βρέθηκε μια ανάσα πριν τα Όσκαρ στην κατηγορία των ξενόγλωσσων κι έχασε, όπως εξάλλου και ο ανταγωνιστής του «Κυνόδοντας», από την δανέζικη υποψηφιότητα.
Ρεαλιστική, ακαδημαϊκή και, αρκετές φορές επική, η αναπαράσταση του Αλγερινού δημιουργού καλύπτει τρεις δεκαετίες, παραμένει όμως πάντα επικεντρωμένη στο προσωπικό δράμα και θυμίζει μια καθωσπρέπει τηλεταινία, χωρίς επικίνδυνες αφηγηματικές ή ιδεολογικές αιχμές.
ΑΤΙΘΑΣΗ ΛΙΛΥ
Κάποιοι πιστεύουν ότι η Λίλυ (Λουντιβίν Σανιέ) είναι καθυστερημένη, προβληματική, νευρασθενική. Σίγουρα πάντως είναι ελεύθερη και ασυμβίβαστη, ζει στην εξοχή και ο μόνος άνθρωπος που την καταλαβαίνει και την προσέχει είναι η μητέρα της. Όταν αυτή πεθαίνει ξαφνικά η Λίλυ βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, ενώ η μεγαλύτερη αδελφή της, η Κλάρα (Νταϊάν Κρούγκερ), σπεύδει να την βοηθήσει.
Και καθώς οι δύο γυναίκες ξαναβρίσκουν την επαφή που είχαν στα παιδικά τους χρόνια συνειδητοποιούν, με τρόμο αλλά και ανακούφιση, ότι οι διαφορετικοί τους χαρακτήρες δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η χαμηλών τόνων ταινία της Φαμπιέν Μπερτό -η οποία διασκεύασε με τον σεναριογράφο Πασκάλ Αρνόλντ ένα δικό της, σχεδόν αυτοβιογραφικό, μυθιστόρημα- βασίζεται κυρίως στις εξαιρετικές ερμηνείες της Σανιέ και της Κρούγκερ.
Εκρηκτική η πρώτη, συνεσταλμένη η δεύτερη χτίζουν τους χαρακτήρες τους συμπληρωματικά, παίζοντας η μία με τα κενά που ηθελημένα αφήνει η άλλη. Μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή διαδικασία-μάθημα για το πώς πρέπει να πλάθεται και το πώς πρέπει να ερμηνεύεται ένας σύνθετος κινηματογραφικός χαρακτήρας.
ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ
Και καθώς οι δύο γυναίκες ξαναβρίσκουν την επαφή που είχαν στα παιδικά τους χρόνια συνειδητοποιούν, με τρόμο αλλά και ανακούφιση, ότι οι διαφορετικοί τους χαρακτήρες δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η χαμηλών τόνων ταινία της Φαμπιέν Μπερτό -η οποία διασκεύασε με τον σεναριογράφο Πασκάλ Αρνόλντ ένα δικό της, σχεδόν αυτοβιογραφικό, μυθιστόρημα- βασίζεται κυρίως στις εξαιρετικές ερμηνείες της Σανιέ και της Κρούγκερ.
Εκρηκτική η πρώτη, συνεσταλμένη η δεύτερη χτίζουν τους χαρακτήρες τους συμπληρωματικά, παίζοντας η μία με τα κενά που ηθελημένα αφήνει η άλλη. Μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή διαδικασία-μάθημα για το πώς πρέπει να πλάθεται και το πώς πρέπει να ερμηνεύεται ένας σύνθετος κινηματογραφικός χαρακτήρας.
ΠΙΝΑ ΜΠΑΟΥΣ
Αυτό το παράξενο 3D ντοκιμαντέρ του Βιμ Βέντερς είναι τελικά μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς- ένας ύμνος στο έργο της μεγαλύτερης χορογράφου του 20ου αιώνα, της Γερμανίδας Πίνα Μπάους.
Φίλος και συμπατριώτης της, ο Βέντερς σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια ταινία για/ ή με την Μπαους, ο ξαφνικός της θάνατος όμως, τον Ιούνιο του 2009, ακύρωσε τα πάντα. Ή μάλλον τα έβαλε σε μια άλλη βάση, αφού ο σκηνοθέτης των «Φτερών του Έρωτα» αναζήτησε την βοήθεια της 3D τεχνολογίας και ξαναζωντάνεψε την θρυλική χορογράφο μέσα από το έργο της.
Πήρε δηλαδή τις τέσσερις πιο διάσημες χορογραφίες της, («Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Καφέ Μίλερ», «Kontakhof», «Vollmont/ Full Moon») και τις ξαναδούλεψε με την υποστήριξη των συντελεστών του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ.
Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Όσοι δεν είχατε την τύχη να δείτε ζωντανά κάποιες από τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους (έχουν παρουσιαστεί και στο Ηρώδειο) μην χάσετε την ταινία του Βέντερς. Θα σας παρασύρει.
Ο ΜΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
Φίλος και συμπατριώτης της, ο Βέντερς σχεδίαζε εδώ και χρόνια μια ταινία για/ ή με την Μπαους, ο ξαφνικός της θάνατος όμως, τον Ιούνιο του 2009, ακύρωσε τα πάντα. Ή μάλλον τα έβαλε σε μια άλλη βάση, αφού ο σκηνοθέτης των «Φτερών του Έρωτα» αναζήτησε την βοήθεια της 3D τεχνολογίας και ξαναζωντάνεψε την θρυλική χορογράφο μέσα από το έργο της.
Πήρε δηλαδή τις τέσσερις πιο διάσημες χορογραφίες της, («Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Καφέ Μίλερ», «Kontakhof», «Vollmont/ Full Moon») και τις ξαναδούλεψε με την υποστήριξη των συντελεστών του Χοροθεάτρου του Βούπερταλ.
Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Όσοι δεν είχατε την τύχη να δείτε ζωντανά κάποιες από τις παραστάσεις της Πίνα Μπάους (έχουν παρουσιαστεί και στο Ηρώδειο) μην χάσετε την ταινία του Βέντερς. Θα σας παρασύρει.
Ο ΜΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
Μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, φαντασία, πολιτική αλληγορία και καλλιτεχνικό δοκίμιο. Μια από τις πιο παράξενες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Μια απλή (αλλά καθόλου απλουστευτική) και εξόχως εμπνευσμένη ανάλυση ενός διάσημου αναγεννησιακού πίνακα.
Το 1564 ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρέγκελ ζωγράφισε τον «Δρόμο προς τον Γολγοθά», έναν από τους πιο εντυπωσιακούς, αλλά και πιο αινιγματικούς πίνακες της Ιστορίας. Αναπαριστά βεβαίως την πορεία προς την Σταύρωση, ο ίδιος ο Ιησούς όμως «Ο Φέρων τον Σταυρό» (όπως είναι ο άλλος τίτλος του πίνακα) παρουσιάζεται ως μια μικρή φιγούρα χαμένη σε μια τεράστια σύνθεση 500 ανθρώπων.
Τεμαχίζοντας λοιπόν αυτό το εκπληκτικό ταμπλό ο Πολωνός σκηνοθέτης (και ποιητής, και ζωγράφος και μουσικός) Λεχ Μαγέφσκι προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αναδείξει μερικές από τις μικρές ιστορίες που πλαισιώνουν την πορεία του Χριστού.
Με πρωταγωνιστές τον Ρουντγκερ Χάουερ, τον Μάικλ Γιόρκ και την Σαρλότ Ράμπλινγκ, ο Μαγέφσκι εστιάζει σε μικρά ανθρώπινα πάθη και ξαναζωγραφίζει με την κάμερα τον πίνακα, βάζοντας τον θεατή στην θέση του ζωγράφου και αφήνοντάς τον να παρακολουθήσει όλα τα μυστικά της κατασκευής του.
Ενδυματολογικός πλούτος, ζωγραφιστά ντεκόρ που διαχέονται μέσα στα ψηφιακά εφέ και πανέξυπνες κινηματογραφικές εκπλήξεις. Ένα σπάνιο και συναρπαστικό δοκίμιο κινούμενων εικόνων.
ΚΑΡΛΟΣ
Το 1564 ο Φλαμανδός ζωγράφος Πίτερ Μπρέγκελ ζωγράφισε τον «Δρόμο προς τον Γολγοθά», έναν από τους πιο εντυπωσιακούς, αλλά και πιο αινιγματικούς πίνακες της Ιστορίας. Αναπαριστά βεβαίως την πορεία προς την Σταύρωση, ο ίδιος ο Ιησούς όμως «Ο Φέρων τον Σταυρό» (όπως είναι ο άλλος τίτλος του πίνακα) παρουσιάζεται ως μια μικρή φιγούρα χαμένη σε μια τεράστια σύνθεση 500 ανθρώπων.
Τεμαχίζοντας λοιπόν αυτό το εκπληκτικό ταμπλό ο Πολωνός σκηνοθέτης (και ποιητής, και ζωγράφος και μουσικός) Λεχ Μαγέφσκι προσπαθεί να ερμηνεύσει και να αναδείξει μερικές από τις μικρές ιστορίες που πλαισιώνουν την πορεία του Χριστού.
Με πρωταγωνιστές τον Ρουντγκερ Χάουερ, τον Μάικλ Γιόρκ και την Σαρλότ Ράμπλινγκ, ο Μαγέφσκι εστιάζει σε μικρά ανθρώπινα πάθη και ξαναζωγραφίζει με την κάμερα τον πίνακα, βάζοντας τον θεατή στην θέση του ζωγράφου και αφήνοντάς τον να παρακολουθήσει όλα τα μυστικά της κατασκευής του.
Ενδυματολογικός πλούτος, ζωγραφιστά ντεκόρ που διαχέονται μέσα στα ψηφιακά εφέ και πανέξυπνες κινηματογραφικές εκπλήξεις. Ένα σπάνιο και συναρπαστικό δοκίμιο κινούμενων εικόνων.
ΚΑΡΛΟΣ
Η βιογραφία του Κάρλος, του γεννημένου με το όνομα Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσεζ, διασημότερου τρομοκράτη των ημερών μας που σκηνοθέτησε ο Ολιβιέ Ασαγιάς μοιάζει περισσότερο με φιλοσοφικό δοκίμιο. Αναζητώντας την ηθική δύσκολων πολιτικών διλημμάτων, ο πολύ καλός Γάλλος σκηνοθέτης («Καθαρή», «Στιγμές Αγάπης»), αδιαφορεί για τα κλισέ και εντυπωσιάζει με την εξαιρετική ερμηνεία του Εντγκαρ Ραμίρεζ στον ομώνυμο ρόλο. Η ταινία του όμως έχει κι ένα σοβαρό πρόβλημα:
Γυρίστηκε αρχικά για την γαλλική τηλεόραση, σε μια μίνι σειρά 330 λεπτών κι η μετατροπή της σε ταινία 165 λεπτών γέννησε αφηγηματικά χάσματα και ιστορικά και δραματουργικά κενά.
Πέρα από όλα αυτά όμως ο «Κάρλος» είναι και ένα ντοστογιεφσκικό δράμα για την άνοδο, τον θρίαμβο, την μοναξιά και την πτώση ενός ανθρώπου που έζησε ανάμεσα στις σκιές.
Έτσι αν αφήσουμε στην άκρη τα αφηγηματικά προβλήματα δεν έχουμε παρά να εντυπωσιαστούμε από το πολιτικό πλαίσιο και την ιστορική έρευνα που ερμηνεύει χωρίς να κρίνει. Όσο για τον Ραμίρεζ (όπως και ο Κάρλος είναι κι αυτός από την Βενεζουέλα) θυμίζει τον Ντε Νίρο καθώς παθιάζεται, παχαίνει και αλλάζει μορφή για να γίνει ένα με τον ήρωα που ερμηνεύει.
Γυρίστηκε αρχικά για την γαλλική τηλεόραση, σε μια μίνι σειρά 330 λεπτών κι η μετατροπή της σε ταινία 165 λεπτών γέννησε αφηγηματικά χάσματα και ιστορικά και δραματουργικά κενά.
Πέρα από όλα αυτά όμως ο «Κάρλος» είναι και ένα ντοστογιεφσκικό δράμα για την άνοδο, τον θρίαμβο, την μοναξιά και την πτώση ενός ανθρώπου που έζησε ανάμεσα στις σκιές.
Έτσι αν αφήσουμε στην άκρη τα αφηγηματικά προβλήματα δεν έχουμε παρά να εντυπωσιαστούμε από το πολιτικό πλαίσιο και την ιστορική έρευνα που ερμηνεύει χωρίς να κρίνει. Όσο για τον Ραμίρεζ (όπως και ο Κάρλος είναι κι αυτός από την Βενεζουέλα) θυμίζει τον Ντε Νίρο καθώς παθιάζεται, παχαίνει και αλλάζει μορφή για να γίνει ένα με τον ήρωα που ερμηνεύει.
Της Μαρία Ιορδανίδου. Διασκευή: Άκης Δήμου. Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης. Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Μπαξεβάνη. Σκηνικά-κοστούμια: Έρση Δρίνη. Πρωταγωνιστούν: Φωτεινή Μπαξεβάνη, Αννέτα Κορτσαρίδου, Νίκος Μαγδαληνός, Χρήστος Νίνης, Γιάννης Σαμσιάρης, Δημήτρης Κοντός.
Η εμπορική παράσταση-έκπληξη του ΚΘΒΕ με τους 60.000 θεατές κατέβηκε στην Αθήνα φέρνοντας τον αέρα (αλλά και τα ελαττώματα) του παλιού παραδοσιακού λαϊκού θεάματος. Στην χαλαρή αφηγηματική της δομή αναβιώνουν οι γεύσεις, οι μυρωδιές και οι ήχοι της Πόλης, έτσι όπως τις κατέγραψε το 1963 στο ομώνυμο βιβλίο της η Μαρία Ιορδανίδου.
Ένα τραπέζι στο κέντρο της σκηνής προσανατολίζει ολόκληρη την απλή και κεφάτη παράσταση του Σωτήρη Χατζάκη, αφού κι η αληθινή Λωξάντρα- γιαγιά της Ιορδανίδου- γύρω από ένα τραπέζι έζησε όλη της τη ζωή. Οικογενειακές συγκεντρώσεις, γιορτές και καυγάδες, έρωτες και τραγωδίες, όλα συνυπάρχουν με το ιμάμ μπαϊλντί, το χουνκιάρ μπεγιεντί, τον χαλβά, τα μπουρέκια, το καϊμάκι.
Και βεβαίως με τις αγωνίες του ελληνισμού της Πόλης και τα δραματικά γεγονότα και τους πολέμους της εποχής.
Για την Λωξάντρα όμως η λύση για όλα αυτά τα προβλήματα, ήταν το φαγητό.
Ιδιαίτερα αγαπητή η πληθωρική αυτή φιγούρα που έζησε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, έγινε γρήγορα μέρος του ελληνικού συλλογικού ασυνείδητου και άφησε ένα έντονο τηλεοπτικό ίχνος στην διάσημη μεταφορά του Γρηγόρη Γρηγορίου με την Μπέτυ Βαλάση, πριν από 30 ακριβώς χρόνια.
Εξαιρετική είναι όμως και η τωρινή της ενσάρκωση από την Φωτεινή Μπαξεβάνη, η οποία αφαιρεί από την δυναμική Πολίτισσα την φολκλορική της υπερβολή και αναζητά την ουσία του χαρακτήρα της στις πολλαπλές διακυμάνσεις του ιδιόμορφου προσωπικού της ήθους.
Για την Μπαξεβάνη η Λωξάντρα δεν είναι μόνο ένα νεκρό νοσταλγικό στερεότυπο, αλλά και μια ζωντανή γυναίκα γεμάτη πάθος, υπερήφανη αφέλεια και ακαταπόνητη ενέργεια. Δεν είναι ένα γραφικό εθνικιστικό σχήμα, αλλά το απόσταγμα ενός ολόκληρου πολιτισμού.
Απολύτως ειλικρινής και καλοδουλεμένη είναι και η πολίτικη προφορά της, ενώ η κίνησή της είναι άνετη και φυσική- μια χιονοστιβάδα πάθους που αλωνίζει πάνω στην σκηνή κερδίζοντας δίκαια κάθε πόντο της.
Το λαϊκό αυτό πολυθέαμα ωστόσο δεν στερείται ελαττωμάτων, απλοποιήσεων και αβλεψιών, ενώ οι υπερβολικές φωνές και οι χειρονομίες των υπόλοιπων ηθοποιών θα κουράσουν μάλλον αρκετούς από, τους συνηθισμένους σε χαμηλότερους τόνους, φανατικούς θεατρόφιλους.
Πολύ ενδιαφέρουσα πάντως είναι η μουσική επιλογή και η εκτέλεσή της ζωντανά επί σκηνής από την ορχήστρα «Λωξάντρα»- στην παράσταση που είδα εγώ ουκ ολίγοι θεατές ήταν έτοιμοι να ανεβούν στην σκηνή και να χορέψουν μαζί με τους ηθοποιούς.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» (Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ.: 212.2540314)
Η εμπορική παράσταση-έκπληξη του ΚΘΒΕ με τους 60.000 θεατές κατέβηκε στην Αθήνα φέρνοντας τον αέρα (αλλά και τα ελαττώματα) του παλιού παραδοσιακού λαϊκού θεάματος. Στην χαλαρή αφηγηματική της δομή αναβιώνουν οι γεύσεις, οι μυρωδιές και οι ήχοι της Πόλης, έτσι όπως τις κατέγραψε το 1963 στο ομώνυμο βιβλίο της η Μαρία Ιορδανίδου.
Ένα τραπέζι στο κέντρο της σκηνής προσανατολίζει ολόκληρη την απλή και κεφάτη παράσταση του Σωτήρη Χατζάκη, αφού κι η αληθινή Λωξάντρα- γιαγιά της Ιορδανίδου- γύρω από ένα τραπέζι έζησε όλη της τη ζωή. Οικογενειακές συγκεντρώσεις, γιορτές και καυγάδες, έρωτες και τραγωδίες, όλα συνυπάρχουν με το ιμάμ μπαϊλντί, το χουνκιάρ μπεγιεντί, τον χαλβά, τα μπουρέκια, το καϊμάκι.
Και βεβαίως με τις αγωνίες του ελληνισμού της Πόλης και τα δραματικά γεγονότα και τους πολέμους της εποχής.
Για την Λωξάντρα όμως η λύση για όλα αυτά τα προβλήματα, ήταν το φαγητό.
Ιδιαίτερα αγαπητή η πληθωρική αυτή φιγούρα που έζησε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, έγινε γρήγορα μέρος του ελληνικού συλλογικού ασυνείδητου και άφησε ένα έντονο τηλεοπτικό ίχνος στην διάσημη μεταφορά του Γρηγόρη Γρηγορίου με την Μπέτυ Βαλάση, πριν από 30 ακριβώς χρόνια.
Εξαιρετική είναι όμως και η τωρινή της ενσάρκωση από την Φωτεινή Μπαξεβάνη, η οποία αφαιρεί από την δυναμική Πολίτισσα την φολκλορική της υπερβολή και αναζητά την ουσία του χαρακτήρα της στις πολλαπλές διακυμάνσεις του ιδιόμορφου προσωπικού της ήθους.
Για την Μπαξεβάνη η Λωξάντρα δεν είναι μόνο ένα νεκρό νοσταλγικό στερεότυπο, αλλά και μια ζωντανή γυναίκα γεμάτη πάθος, υπερήφανη αφέλεια και ακαταπόνητη ενέργεια. Δεν είναι ένα γραφικό εθνικιστικό σχήμα, αλλά το απόσταγμα ενός ολόκληρου πολιτισμού.
Απολύτως ειλικρινής και καλοδουλεμένη είναι και η πολίτικη προφορά της, ενώ η κίνησή της είναι άνετη και φυσική- μια χιονοστιβάδα πάθους που αλωνίζει πάνω στην σκηνή κερδίζοντας δίκαια κάθε πόντο της.
Το λαϊκό αυτό πολυθέαμα ωστόσο δεν στερείται ελαττωμάτων, απλοποιήσεων και αβλεψιών, ενώ οι υπερβολικές φωνές και οι χειρονομίες των υπόλοιπων ηθοποιών θα κουράσουν μάλλον αρκετούς από, τους συνηθισμένους σε χαμηλότερους τόνους, φανατικούς θεατρόφιλους.
Πολύ ενδιαφέρουσα πάντως είναι η μουσική επιλογή και η εκτέλεσή της ζωντανά επί σκηνής από την ορχήστρα «Λωξάντρα»- στην παράσταση που είδα εγώ ουκ ολίγοι θεατές ήταν έτοιμοι να ανεβούν στην σκηνή και να χορέψουν μαζί με τους ηθοποιούς.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» (Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ.: 212.2540314)
ΜΟΥΣΙΚΗ
11ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΤΖΑΖ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Με τζαζ ρυθμούς θα πλημμυρίσει η Αθήνα χάρη στο 11ο Ευρωπαϊκό Τζαζ Φεστιβάλ που ξεκινά στις 24 Μαΐου στην Τεχνόπολη. Για έξι συνολικά μέρες οι μουσικόφιλοι της Αθήνας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μουσικά σχήματα από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες, τα οποία θα μας διασκεδάσουν με όλα τα πιθανά είδη τζαζ – ανάμεσά τους, φυσικά, και σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες και η υπέροχη Big Band του Δήμου Αθηναίων. Αξίζει επίσης να προσέξετε το μικρό αφιέρωμα στην Balkan Jazz, που προστέθηκε για πρώτη φορά φέτος στη διοργάνωση, και την έκθεση τζαζ φωτογραφίας του Χρήστου Κοψαχείλη και του Λευτέρη Αρβανίτη.
Από τις 24 έως και τις 29 Μαΐου 2011 στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100 Γκάζι, τηλ. 210 3461589)
DEEP PURPLE & ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Δύο θρυλικά ονόματα της ροκ, που έχουν μείνει στο μουσικό προσκήνιο εδώ και δεκαετίες, το ένα σε παγκόσμιο επίπεδο, το άλλο στην εγχώρια σκηνή, ενώνουν τις δυνάμεις τους για μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία. Οι Deep Purple και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ξεκινούν μια μίνι περιοδεία από το Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού στις 20 Μαΐου, και συνεχίζουν στην Πάτρα στις 21 Μαΐου και τη Θεσσαλονίκη στις 23 Μαΐου. Μη χάσετε την πρώτη μεγάλη συναυλία του καλοκαιριού!
Την Παρασκευή 20 Μαΐου στις 9 στο Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού (Λεωφόρος Ποσειδώνος).
ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΑΘΗΝΩΝ
Υπό την διεύθυνση του Βούλγαρου Εμίλ Ταμπάκοφ η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών θα δώσει μία συναυλία που θα περιλαμβάνει ένα δοκίμιο για ορχήστρα, έργο του ίδιου του Ταμπάκοφ, το «Κονσέρτο για βιολοντσέλο αρ.2» του Σοστακόβιτς (από τον τσελίστα Ξαβιέ Φιλίπς), και τη «Σουίτα για ορχήστρα αρ.2» του Σεργκέι Προκόφιεφ από την καταπληκτική μουσική του για το μπαλέτο «Ρωμαίο και Ιουλιέτα».
Την Πέμπτη 19 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, τηλέφωνο πληροφοριών: 210 7282333)
