«Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει», λέει ο σοφός λαός και το ελληνικό πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες δεν κάνει άλλη δουλειά από το...
να τον επιβεβαιώνει πανηγυρικά.Στην Ελλάδα της διαφθοράς, της μίζας, του ρουσφετιού και της κακοδιοίκησης κανείς πολιτικός δεν έφταιξε ποτέ, κανείς δεν πλήρωσε ποτέ, κανείς δε γνώρισε ποτέ τη φυλακή.
Ο πολιτικός μας κόσμος φρόντισε να χτίσει γύρω του ένα ακλόνητο προστατευτικό περίβλημα ικανό να τον κρατά στο απυρόβλητο. Κατασκεύασε ένα νόμο περί ευθύνης υπουργών κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Νόμο που του επιτρέπει να κοιτά τους υπόλοιπους πολίτες πίσω από άθραυστο τεθωρακισμένο τζάμι.
Τώρα που τα υγρά της κοινωνίας κοχλάζουν και το καπάκι που επί χρόνια τα συγκρατεί είναι έτοιμο να εκτοξευθεί, δυστυχώς, το πολιτικό μας σύστημα αναζητά τη συνταγή για την επιβίωσή του, όχι στην αληθινή κάθαρση, αλλά στην απενοχοποίησή του. Και εξηγούμαι.
Οι τελευταίες απόπειρες αναζήτησης ευθυνών πολιτικών σε υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη στέφθηκαν από απόλυτη αποτυχία.Οι εξεταστικές -προανακριτικές επιτροπές για τη Ζίμενς και για το Βατοπέδι, μόνο κάθαρση δεν έφεραν. Αντίθετα, τους έβγαλαν όλους λάδι. Όχι μόνο δεν έμαθε ποτέ ο πολίτης ποιοι και με ποιο τρόπο ενεπλάκησαν, αλλά και ο πολιτικός κόσμος –αν και αυτογελοιοποιούμενος- έχει πλέον το λυτρωτικό άλλοθι να λέει: «Εμείς το ψάξαμε. Προσπαθήσαμε όσο μπορούσαμε». Για το ένα, όμως, δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία, για το άλλο δε βοήθησε η Δικαιοσύνη, για το τρίτο το αδίκημα είχε παραγραφεί και πάει λέγοντας… Σημασία έχει ότι… «καθάρισαν»! Για το δικό τους τρόπο σκέψης, εξιλεώθηκαν και απενοχοποιήθηκαν πολιτικά για δύο υποθέσεις που προκάλεσαν όσο καμία άλλη τα τελευταία πολλά χρόνια την ελληνική κοινωνία.
Κάθαρση, όμως, δεν έγινε. Και όσο αυτό εξακολουθεί να μη συμβαίνει τόσο θα φουντώνει η οργή του κόσμου, με πολλούς πλέον να διολισθαίνουν στην αντίληψη που λέει «να βάλουν, επιτέλους, έναν φυλακή!».
Χρησιμοποιώ τη λέξη «διολισθαίνουν» όχι τυχαία. Θεωρώ ότι αυτή είναι μία αντίληψη που υιοθετείται από ολοένα και περισσότερους πολίτες πάνω στην απόγνωση, την αγανάκτηση και το θυμό τους για όσα δεν έχουν γίνει στο πεδίο της κάθαρσης εδώ και χρόνια. Για όσα μας έφεραν ως εδώ και πια δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Οργή και δίψα για τιμωρία. Και είναι σε αυτή τη δίψα που φαίνεται, πλέον, να ποντάρει το πολιτικό μας σύστημα στο κυνήγι της απενοχοποίησής του. Φαίνεται να έχει πεισθεί ότι θα χρειαστεί να χυθεί πολιτικό αίμα για να κατευναστούν τα θηρία. Το αίμα τίνος; Κάποιου, όποιου…
Προσωπικά δε θέλω να μπει στη φυλακή «ένας». Θέλω να μπει «αυτός». Αυτός που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα σε αυτήν την υπόθεση, αυτός που λαδώθηκε σε αυτό το σκάνδαλο, αυτός που ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο σε εκείνη την περίπτωση. Αυτός και ο άλλος και ο παράλλος…
Ερχόμαστε τώρα στην υπόθεση των υποβρυχίων.
Συστήθηκε με πολυετή καθυστέρηση προανακριτική επιτροπή για να ερευνήσει τυχόν ποινικές ευθύνες ενός προσώπου, του Άκη Τσοχατζόπουλου, που ενήργησε σε μία συγκεκριμένη περίοδο και όχι στο σύνολο των ετών που καλύπτει αυτή η υπόθεση. Γιατί να τεμαχιστεί η υπόθεση και να μη διερευνηθεί στο σύνολό της; Να διερευνηθεί και ο ρόλος των υπόλοιπων υπουργών που διαχειρίστηκαν το θέμα των υποβρυχίων και αν, τελικά, έφταιξε μόνο ο Άκης ας υποστεί τις συνέπειες του νόμου.
Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον Τσοχατζόπουλο. Θέλω όμως να επισημάνω ότι, προσωπικά, ως πολίτης δε θα νιώσω καμία ηθική ικανοποίηση αν ο Άκης και ο κάθε Άκης μπει φυλακή επειδή είναι το εύκολο θύμα, μία ανώδυνη λύση για το πολιτικό σύστημα ως «καμένο χαρτί», στο πρόσωπο του οποίου πιστεύουν ότι θα ξορκίσουν μια για πάντα το αμαρτωλό παρελθόν.
Να τιμωρηθεί ο «καμένος Άκης». Και να τιμωρηθεί εφόσον προκύψουν στοιχεία άμεσα και χωρίς δεύτερη κουβέντα. Να μου αποδείξουν, όμως, ότι μπορούν και θέλουν να τιμωρήσουν και τον «άκαυτο Τάκη», και τον «υπεράνω υποψίας Σάκη» και το «φέρελπι Λάκη». Να με πείσουν ότι η κάθαρση δεν αρχίζει και τελειώνει στα ληγμένα πολιτικά προϊόντα. Αλλιώς, λυπάμαι, αλλά αυτή δεν είναι κάθαρση. Αυτή είναι ρωμαϊκή αρένα. Κι εγώ λιοντάρι δε νιώθω, αλλά πολίτης με αντίληψη και κριτήριο.
Όμως, πόσο εύκολο πράγμα μπορεί να είναι η κάθαρση σε ένα πολιτικό σύστημα που βρωμάει; Ο Άκης απειλεί ότι κανείς δε θα κρυφτεί πίσω από αυτόν. Περιστατικά επίσης σαν αυτό μεταξύ Καρατζαφέρη και Μεϊμαράκη τροφοδοτούν την ανυπόφορη μυρωδιά. Καρφιά, υπονοούμενα, απειλές στο πλαίσιο μιας αγοραίας γλώσσας που μιλά για «μπροστάντζες», «νονούς» και «λαμόγια».
Γιατί δε μιλούν, λοιπόν, ανοιχτά; Γιατί όσοι κόπτονται για την κάθαρση της πολιτικής δεν ανοίγουν το στόμα τους να μας πουν αυτά που ξέρουν; Γιατί δεν τολμούν να αποδώσουν ευθύνες με κλειστά πολιτικά μάτια και αυτιά;
Ο ίδιος σοφός λαός που λέει «κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει», λέει επίσης ότι «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη», λέει και για τις «λερωμένες φωλιές» αλλά και για τα «ράμματα και τις γούνες»…
Η αληθινή πολιτική κάθαρση πολύ φοβάμαι ότι θα ισοδυναμούσε με έναν ισχυρό ισοπεδωτικό σεισμό και το πολιτικό μας σύστημα έχει αποδείξει ότι δεν αντέχει τα Ρίχτερ.
