Κατά τη συνήθη πρακτική της, η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει τη χώρα σε ένα πρωτοφανές δίλημμα – ευρώ ή μέτρα – ώστε...
να δεχτούμε αγόγγυστα τα πρωτοφανή εισπρακτικά μέτρα που ετοιμάζει.Και χωρίς να υπονοώ ότι δε χρειάζονται ενδεχομένως εισπρακτικά μέτρα, υποστηρίζω ότι αυτά θα έπρεπε να είναι απολύτως στοχευμένα στους φοροφυγάδες και όχι στους συνταξιούχους. Έχω άδικο;
Το βέβαιο είναι ότι χρειάζονται πάνω απ’ όλα πολιτικές ανάπτυξης, δραστική μείωση του υδροκέφαλου δημόσιου τομέα και άλλες αποφάσεις που απαιτούν συγκρούσεις, τις οποίες η κυβέρνηση δε σκοπεύει να κάνει.
Και αντ’ αυτού χρησιμοποιεί τη δοκιμασμένη και εύκολη λύση του εκβιασμού: Δεχτείτε το νέο ΦΠΑ, δεχτείτε τη μείωση των επικουρικών συντάξεων, των επιδομάτων ανεργίας, τις αποκρατικοποιήσεις σε «τιμές ευκαιρίας», γιατί εμείς δεν επιθυμούμε να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Έχουμε προ πολλού παραδώσει τη χώρα σε παντός είδους λαμόγια με αμύθητες περιουσίες γραμμένες σε offshore, σε συνδικαλιστές που δε γνωρίζουν ούτε κατά πού πέφτουν τα γραφεία τους, σε γιατρούς που παίρνουν φακελάκια, σε επίορκους υπαλλήλους του ΣΔΟΕ και λοιπούς άλλους…
Άρα, τα ελλείμματα θα πρέπει να βγουν και πάλι από το μισθωτό και τον συνταξιούχο και, για του λόγου το αληθές «μην πεις κουβέντα»! Γιατί; Διότι θα βγούμε –λέει- από το ευρώ.
Το είπε και η Ελληνίδα Επίτροπος Μαρία Δαμανάκη στις Βρυξέλλες.
Επίσημα το διαψεύδουμε, αλλά… μη μιλήσει κανείς!
Υ.Γ. Θυμάται κανείς το δίλημμα στις δημοτικές – νομαρχικές εκλογές; «Ψήφος εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση ή εκλογές;
