Με την ευκαιρία της σύλληψης του Dominique Strauss-Kahn για βιασμό, ο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει για το παρελθόν του και τον σκληρό τρόπο με τον οποίο πάντα αντιμετώπιζε σεξουαλικά τις γυναίκες.
Και καθώς τα παγκόσμια ΜΜΕ ψάχνουν τις λεπτομέρειες του πρότερου βίου του αρχηγού ενός από τα πιο ισχυρά οικονομικά όργανα, καλό θα είναι να δούμε το ΔΝΤ και τη δράση του, μέσα από ένα φεμινιστικό πρίσμα.
Για τον αναπτυσσόμενο κόσμο το ΔΝΤ είναι ένας συστηματικός βιαστής της γης και των λαών, που παράλληλα καταπιέζει αλλά και παραβιάζει τα δικαιώματα των γυναικών. Η ασέβεια απέναντι στο δεύτερο φύλο αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά του επικεφαλή του, που είναι απόλυτα σύμφωνη με τη μεροληψία απέναντι στις γυναίκες που χαρακτηρίζουν τις πολιτικές του Ταμείου.
Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα δημιουργήθηκαν μετά τον Β`ΠΠ με σκοπό τη προαγωγή του διεθνούς εμπορίου και την ανάπτυξη της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας, προσφέροντας δάνεια έκτακτης ανάγκης σε χειμαζόμενες κυβερνήσεις. Αν και τα κράτη μέλη του είναι 184, μόνο πέντε από αυτά ελέγχουν το 50% των ψήφων, ανάλογα με την οικονομική συνδρομή του καθενός. Τα κράτη αυτά είναι οι: Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Βρετανία, και ΗΠΑ.
Το ΔΝΤ έχει κερδίσει τη σκληρή φήμη του (ειδικά στο Νότο) επειδή ως αντάλλαγμα για τα δάνεια που χορηγεί, απαιτεί «βάναυσα» μέτρα λιτότητας με τη μορφή προγραμμάτων δομικής προσαρμογής (structural adjustment programs-SAPs). Ένα κλασικό πακέτο βοήθειας του ΔΝΤ ενθαρρύνει τις εξαγωγές εις βάρος της εσωτερικής κατανάλωσης. Παράλληλα πιέζει για χαμηλότερους δασμούς, και περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που έχουν να κάνουν κυρίως με τη πρόνοια και την παιδεία. Αντί να μειώσουν όμως τη δυστυχία, τα τρισεκατομμύρια που μοιράζει το ΔΝΤ έχουν αυξήσει τη φτώχεια, κυρίως για τις γυναίκες, που ως ποσοστό αποτελούν το 70% των φτωχών του πλανήτη.
Οι επιταγές του ΔΝΤ θέλουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, που πάντα πλήττουν δυσανάλογα το γυναικείο φύλο. Οι γυναίκες είναι αυτές που συνήθως απασχολούνται στο δημόσιο, και συνεπώς αυτές είναι που φεύγουν πρώτες.
Στη Τανζανία, οι περικοπές που έγιναν στη υγεία ως αντάλλαγμα για ένα δάνειο $5.8 δισ. οδήγησαν σε περισσότερους θανάτους γέννας, αφού οι γυναίκες δεν μπορούσαν να πληρώσουν για ιατρική περίθαλψη. Στη Ζάμπια, αυξήθηκε η παιδική πορνεία, αφού μειώθηκαν οι δαπάνες για την δημόσια εκπαίδευση, και συνεπώς πολλές κοπέλες δεν είχαν άλλη λύση προκειμένου να επιβιώσουν.
Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει το ΔΝΤ δεν είναι μόνο για τις φτωχές αφρικανικές χώρες. Το 1997 η Νότιος Κορέα εισέπραξε δάνειο ύψους $57 δισ. με αντάλλαγμα την επιβολή μέτρων «εργασιακής ελαστικότητας», που μείωσαν τους μισθούς, οδήγησαν σε απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού, και συνετέλεσαν σε γενναίες περικοπές κρατικών δαπανών σε βασικούς τομείς υποδομής. Για κάθε άνδρα που απολύθηκε, αντιστοιχούσαν επτά γυναίκες. Σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, και η κατάσταση παραμένει τραγική για τις Κορεάτισες. Οι Κορεάτες δουλεύουν τις περισσότερες ώρες, με το 77% των γυναικών να εργάζονται πέραν των 40 ωρών την εβδομάδα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, το 70% των γυναικών εργαζομένων της Ν. Κορέας είναι προσωρινής απασχόλησης.
Το ΔΝΤ βιάζει τη γη υπαγορεύοντας όρους στις κυβερνήσεις που έχουν να κάνουν με την ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων, από τους οποίους όμως εξαρτάται η επιβίωση των λαών τους. Σε όλα τα αναπτυσσόμενα κράτη το ΔΝΤ απαίτησε την ιδιωτικοποίηση του νερού, της γης, των δασών, και της αλιείας. Παράλληλα, απαγορεύτηκε η καλλιέργεια βασικών ειδών για εσωτερική κατανάλωση, και το βάρος δόθηκε σε κερδοφόρες καλλιέργειες , όπως ο καφές, για εξαγωγή. Αυτές οι πολιτικές κατέστρεψαν τους μικρούς αγρότες, η πλειοψηφία των οποίων είναι γυναίκες. Τα κράτη αυτά άρχισαν να εξαρτώνται από τις εισαγωγές τροφίμων, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη σημερινή κρίση τροφίμων, για την οποία φταίει κυρίως το ΔΝΤ.
Στο Κονγκό, ιδιωτικοποιήθηκαν τα ορυχεία, που δόθηκαν σε πολυεθνικές, οδηγώντας εκατοντάδες χιλιάδες λαού στην εξαθλίωση, και τις γυναίκες στη σεξουαλική δουλεία. Τα δάνεια του ΔΝΤ μεταφράστηκαν σε δεκάδες χιλιάδες απολύσεις, κυρίως γυναικών.
Οι ακτιβιστές των δικαιωμάτων των γυναικών εκπλήσσονται από τη γενικότερη αδιαφορία για τις παραβιάσεις επί των δικαιωμάτων αυτών. Ο DSK, οι αποφάσεις του οποίου επηρέαζαν εκατομμύρια ανθρώπους ήταν γνωστός κυνηγός γυναικών. Παρόλα αυτά, κανένας από τους συναδέλφους του ή τους σοσιαλιστές του κόμματός του δεν έλαβε ποτέ σοβαρά υπόψη τις καταγγελίες, συμμετέχοντας σε μια σιωπή, στην οποία συμμετείχε ακόμη και η σύζυγός του. Μάλλον πίστευαν πως η σωματική παραβίαση μιας γυναίκας δεν είναι παράπτωμα άξιο λόγου, ούτε εμπίπτει στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πως αλλιώς να εξηγηθεί η απόλυτη αδιαφορία για το ότι κάθε ώρα που περνά, βιάζονται 48 Κονγκολέζες;
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου εκατομμύρια γυναίκες δεν μιλάνε, δεν καταγγέλλουν τα μαύρα βιώματά τους, δεν αποκαλύπτουν τη φρίκη στην οποία ζουν κάθε μέρα. Φρίκη που οφείλεται στο γεγονός ότι γεννήθηκαν γυναίκες. Και δεν μιλάνε, επειδή δεν τις ακούει κανένας. Έχουν κουραστεί από πανίσχυρους ανθρώπους που φοράνε κοστούμια, και που θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να βιάζουν μια φτωχή μαύρη καμαριέρα όποτε το θελήσουν. Έχουν κουραστεί από την αδιαφορία της αστυνομίας, που δεν τις πιστεύει, ή που αν δράσει συλλαμβάνει τις ίδιες ως πόρνες. Έχουν κουραστεί να μην υπάρχουν τα κατάλληλα σύνεργα στα νοσοκομεία, ώστε να διαπιστωθεί ο βιασμός. Και έχουν κουραστεί να καταγγέλλουν το βιασμό τους και να κατηγορούνται ως μοιχοί σε κράτη όπως το Ιράν, το Πακιστάν, και η Σ. Αραβία.
Για όλες τις παραπάνω γυναίκες, το θάρρος και η δύναμη της νεαρής μετανάστριας από τη Γουϊνέα αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα. Μας κάνει να πιστεύουμε πως τελικά μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα. Αρνήθηκε να υποκύψει. Αντιστάθηκε. Πάλεψε για να ελευθερωθεί από τον βίαιο άνδρα που της επιτέθηκε. Δεν της ένοιαζε ποιος είναι. Απλά ήξερε τι της έκανε και το κατήγγειλε, με αποτέλεσμα η αστυνομία της Νέας Υόρκης να «τσακώσει» τον ένοχο μέσα στο αεροπλάνο με το οποίο θα εγκατέλειπε τη χώρα.
Σε ένα κόσμο όπου συχνά αισθανόμαστε πως ο πλούτος και η ισχύς μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, το θάρρος αυτής της κοπέλας, και όσων της συμπαραστάθηκαν, μας κόβει την αναπνοή. Η πράξη της μας θύμισε πως οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να λένε «Όχι». Μας θύμισε πως το όχι δεν σημαίνει ναι, όπως μας θέλουν να πιστεύουμε οι αδελφότητες, και οι απόφοιτοι του Yale. Μας θύμισε, τέλος, πως κανένας, ασχέτως του φύλου ή της θέσης του, δεν είναι υπεράνω του νόμου.
Και έτσι, ο Strauss-Kahn βρέθηκε σε κελί φυλακής! Μακάρι η δίκη του να οδηγήσει στο τέλος της ανοχής του κόσμου για όλους όσους μεροληπτούν εναντίον των γυναικών, και για όσους τις κακομεταχειρίζονται. Δεν πρέπει να ανεχόμαστε κάτι τέτοιο ούτε σε προσωπικό, αλλά ούτε και σε επαγγελματικό επίπεδο. Και πάνω απ όλα δεν πρέπει να το ανεχόμαστε ως πολιτική κάποιων παγκόσμιων οικονομικών οργανισμών, όπως είναι το ΔΝΤ.
antinews.gr
