Ξέρω πως είναι λίγο άκομψο να γράψει κάτι, κάποιος σήμερα, που να μην έχει σχέση με την...
ασφυκτική κατάσταση που περιβάλλει την καθημερινότητά μας.Δεν πειράζει, όμως. Άλλωστε, περί «κομψότητας» ο λόγος. Ή περίπου. Ήθελα να πω δυο λόγια για την Αισθητική μας.
Ξέρω πως η Αισθητική, το κοινώς λεγόμενο «γούστο», είναι θέμα Παιδείας. Και πως σ’ αυτή τη χώρα, η έννοια αυτή, έχει φθίνουσα διαδρομή, δυστυχώς. Και όταν λέμε Παιδεία, εννοούμε την Καλλιέργεια, τον τρόπο -κυρίως- που μεγαλώνουμε μέσα στα σπίτια μας, και στο ευρύτερο περιβάλλον μας.
Το πρόβλημα, κατά την γνώμη μου, είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Ότι ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε, νιώθουμε υποδεέστεροι απέναντι σε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ Δυτικό – γιατί σ’ αυτούς, κατά βάθος, θέλουμε να μοιάσουμε, αλλά δεν το παραδεχόμαστε. Καμωνόμαστε τους «καλύτερους», τους πιο έξυπνους, τους πιο «μάγκες».
Κοροϊδεύουμε την πειθαρχία τους, την εργατικότητά τους, την εθνική τους περηφάνια, γιατί αυτά ακριβώς, βάζουν έναν καθρέφτη απέναντι μας, δείχνοντας τα ελαττώματά μας. Το ότιείμαστε φυγόπονοι, ανοργάνωτοι, εαυτούληδες, και ωχαδελφιστές.
Αν αγαπούσαμε πιο πολύ αυτόν τον τόπο ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ και όχι στα λόγια, αν ξέραμε λίγο περισσότερο την Ιστορία μας, με τα θετικά και τα αρνητικά της, αν ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΣΤΑΝ τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας και όχι μόνο τις περιβόητες «αρετές» μας, τότε θα είχαμε αναπτύξει μια δική μας Αισθητική, έναν Δικό μας χαρακτήρα, που δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα από τους ξένους.
Δεν θα χρειαζόταν κανένας ΜΑΝΔΥΑΣ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ, δεν θα είχαμε ανάγκη να κουκουλώνουμε την Ελληνικότητά μας με ξενόφερτες μοντερνιές και πρότυπα, που δεν έχουν καμιά σχέση με τη χώρα και τις ανάγκες της.
Έχω βαρεθεί να ακούω ξένους όρους στο Θέατρο, τη Ζωγραφική, το Χορό και αλλού, και να αισθάνομαι ότι ο πολύς ο κόσμος -και όχι μόνο- δεν νιώθει ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ με όλα αυτά. Δείχνουμε μια απέχθεια σε οτιδήποτε θα μπορούσε να ανακύψει από μια γνήσια Ελληνικότητα. Όχι φολκλορική, ούτε αρχαιολογία. Ελληνικότητα ΣΗΜΕΡΙΝΗ.
Ας κοιτάξουμε λίγο μέσα μας. Ας μην ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε. Ας αγαπήσουμε τη χώρα μας, τους εαυτούς μας, τα λάθη μας, τις αντιθέσεις μας.
Ας συμφιλιωθούμε με τον χαρακτήρα μας. Δεν χρειάζεται να νιώθουμε συμπλεγματικά κάθε φορά που ταξιδεύουμε στο εξωτερικό, αλλά ούτε και να το παίζουμε «ψευτόμαγκες» και «νταήδες».
Κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια.
Ας την ανακαλύψουμε…
