Με την προσοχή στραμμένη στις Κάνες, ήρθε και η ευκαιρία για τις αμελητέες ταινίες της χρονιάς να λάβουν θέση στις αίθουσες –καλώντας το κοινό... σε ένα μάλλον αδιάφορο κινηματογραφικό ταξίδι.
(2) Παγιδευμένη ψυχή / Insidious
Του Τζέιμς Γουάν. Τρόμου, ΗΠΑ, 2010. 1 ώρα και 43 λεπτά
Τρομάζω πλέον όποτε βγαίνει μια καινούρια ταινία τρόμου, κυρίως γιατί τις περισσότερες δεν τις αντέχει πια το κορμάκι μου. Αλλά πρέπει να πω πως η «Παγιδευμένη ψυχή», αν και σε καμία περίπτωση υπέροχη ταινία, είναι μια αξιοπρεπής προσθήκη στο είδος. Ο Πάτρικ Γουίλσον και η Ρόουζ Μπερν μετακομίζουν σε καινούριο σπίτι με τα τρία παιδιά τους, αλλά όταν το ένα από αυτά πέφτει σε κώμα αρχίζουν να υποψιάζονται πως το σπίτι είναι στοιχειωμένο. Το μεγάλο παράδοξο στην ταινία έχει να κάνει με το πώς ενώ το μεταφυσικό στοιχείο γλιστράει φυσιολογικά στην ιστορία και γίνεται πιστευτό, δε συμβαίνει το ίδιο με τις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών (ιδίως του Γουίλσον), οι οποίοι περιφέρονται σα να έχουν παραιτηθεί προτού καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Παρά την απώθηση αυτή, και παρά την τεράστια έλλειψη συνοχής, η «Παγιδευμένη ψυχή», ίσως λόγω του χειρισμού του σκηνοθέτη Τζέιμς Γουάν, σέβεται τα κλισέ των ταινιών τρόμου και παγιδεύει όσο χρειάζεται την προσοχή σου για να τη δεις κανονικά μέχρι τέλους.
(3) Πέρα από το νόμο / Outside the law
Του Ρασίντ Μπουσαρέμπ. Ιστορικό δράμα, Γαλλία/Αλγερία/Βέλγιο, 2010. 2 ώρες και 18 λεπτά
Η ιστορική περίοδος που προηγήθηκε της αλγερινής επανάστασης αναβιώνει μέσα από την ιστορία τριών αδελφών στο προτεινόμενο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Πέρα από το νόμο». Εκδιωγμένοι από την πατρική τους γη, οι τρεις τους εξελίσσονται διαφορετικά και παίρνουν ξεχωριστούς δρόμους, μέχρις ότου να ενώσουν τις δυνάμεις τους, στο Παρίσι πια, για να επανδρώσουν και να ενισχύσουν την επανάσταση. Μια καλοστημένη παραγωγή, με σαφές πολιτικό μήνυμα (από το οποίο και δεν παραστρατεί ούτε δευτερόλεπτο), η οποία όμως δεν εκρήγνυται σε κάτι συναρπαστικό για δυο βασικούς λόγους. Ο ένας είναι ο αποσυντονισμένος ρυθμός που στερεί από την ταινία τη ροή και άρα την ένταση της κλιμάκωσης (όταν αυτή έρχεται). Ο κυριότερος όμως λόγος αφορά στους σχηματικούς χαρακτήρες. Τόσο πάθος και ιδρώτας και ανάγκη και σύγκρουση, περνούν λεκτικά μέσα από μονοδιάστατους χαρακτήρες που απλά κουβαλούν, σαν ξύλινα στρατιωτάκια, ένα πολιτικό μήνυμα, αλλά όχι πολλά παραπάνω ανθρώπινα στοιχεία.
(2) Φιλίες και έρωτες / Something Borrowed
Του Λουκ Γκρίνφιλντ. Ρομαντική κομεντί, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 43 λεπτά
Ίσα που καταπίνεται η καινούρια κομεντί με την Τζίνιφερ Γκούντγουιν και την Κέιτ Χάντσον, στην οποία η πρώτη συνειδητοποιεί πως είναι ερωτευμένη με τον αρραβωνιαστικό της δεύτερης (η καλύτερη φίλη της παρεμπιπτόντως). Η αλήθεια είναι πως έχω δει πολλές, πολύ χειρότερες και πολύ πιο προσβλητικές στο γυναικείο φύλο, κομεντί. Σαχλοχαριτωμένο και κουτοπαιχνιδιάρικο, με τις απαραίτητες (αλλά ακατανόητες) στριγγλιές της Χάντσον, το έργο τουλάχιστον αφήνει κάποια παραθυράκια αληθοφάνειας και κυρίως μια αίσθηση ότι θα ήθελες επιτέλους να δεις μια ταινία που να καταπιάνεται με ένα τόσο πραγματικό, πιο κοινό απ΄ ό,τι πιστεύουμε ζήτημα με το σεβασμό που του αξίζει. Ευτυχώς υπάρχει και ο πλέον πάντα αξιόπιστος Τζον Κρασίνσκι στο ρόλο του καλύτερού τους φίλου, που σώζει – πολλές φορές – την κατάσταση.
(2) Μιράλ / Miral
Του Τζούλιαν Σνάμπελ. Δραματική, Γαλλία/Ισραήλ/Ιταλία/Ινδία, 2010. 1 ώρα και 52 λεπτά
Απογοήτευση. Ο σκηνοθέτης του «Basquiat» και του «Πριν πέσει η νύχτα» πατάει σε μπανανόφλουδα (ή τυφλώνεται από έρωτα) και δημιουργεί μια άνιση, προβληματική ταινία. Βασισμένη στο ομώνυμο αυτο-βιογραφικό βιβλίο (και εν συνεχεία σενάριο) της συντρόφου του, Ρούλα Τζεμπρεάλ, περιγράφει τέσσερις διαφορετικές ιστορίες Παλαιστινίων γυναικών, εστιάζοντας περισσότερο σ’ εκείνη της Μιράλ, η οποία μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο της Ιερουσαλήμ και καταλήγει εμπλεκόμενη στην Ισραηλοπαλαιστινιακή διαμάχη. Μια αισθητική τρικυμία εν κρανίω, η ταινία μπερδεύει διαφορετικά στιλ ανάλογα με το περιεχόμενο, χωρίς όμως να βρωμίζει ποτέ τις εικόνες της, όσο σκονισμένες, ταλαιπωρημένες ή διχασμένες κι αν είναι οι ζωές που παρουσιάζει. Οι απορίες για τις καλλιτεχνικές του επιλογές συσσωρεύονται, αντί να γίνονται, έστω, ανεκτές, καθώς ο Σνάμπελ ακολουθεί μια ενδιαφέρουσα, αλλά τιγκαρισμένη στα κλισέ ιστορία, όπου έχεις διαρκώς την αίσθηση πως ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ικανοποιήσει κάποιον άλλο και όχι να εκφράσει τη δική του δημιουργική ανάγκη.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Τα παιδιά ενός άλλου θεού / The Children of Diyarbakir
Του Μιράζ Μπεζάρ. Δραματική, Γερμανία/Τουρκία, 2009. 1 ώρα και 42 λεπτά
Πολυβραβευμένη ταινία για τη ζωή δυο μικρών παιδιών και αδελφιών από το Τουρκικό Κουρδιστάν, τα οποία γίνονται μάρτυρες στη δολοφονία των γονιών τους και πρέπει να μάθουν να επιβιώσουν μόνα τους.
BOX
Ένα αφιέρωμα που ανατρέπει προκαταλήψεις
Στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το κεντρικό αφιέρωμα «Έτσι είμαι: Ανατρέποντας προκαταλήψεις» είχε τέτοια επιτυχία και ανταπόκριση από το κοινό που οι διοργανωτές αποφάσισαν να επαναπροβάλλουν τις περισσότερες ταινίες στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» στη Θεσσαλονίκη από τις 12 έως τις 18 Μαΐου. Σχεδόν ένα μήνα πριν την έναρξη των Παγκόσμιων Αγώνων Special Olympics Athens 2011, το αφιέρωμα μας προσκαλεί μέσα από 22 ταινίες τεκμηρίωσης, να γνωρίσουμε καλύτερα τους ανθρώπους με αναπτυξιακά και νοητικά προβλήματα και να δούμε τον κόσμο με τα δικά τους μάτια. Οι ταινίες που απαρτίζουν το αφιέρωμα ανατρέπουν παγιωμένες αντιλήψεις όχι μόνο γιατί μας φέρνουν πιο κοντά στους ανθρώπους με νοητικές δυσλειτουργίες, αλλά γιατί τους δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουν οι ίδιοι και να μοιραστούν μαζί μας τον κόσμο τους, πολλές φορές με χιούμορ, άλλοτε με συγκίνηση, κι άλλοτε με προβληματισμό για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Το πρόγραμμα προβολών μπορείτε να το βρείτε στο site του Φεστιβάλ www.filmfestival.grTζ. Α.
Αίθουσες Αθήνας
Αίθουσες Θεσσαλονίκης
