Όσο και να επιβιώνουν μέσα μου τα παιδιόθεν αναπτυγμένα αντιαμερικανικά αισθήματα, τα οποία προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί η «ασυδοσία» της αμερικανικής διαχρονικής (από το 1945) εξωτερικής πολιτικής, εν τούτοις δεν παύω να...
στέκομαι ενεός απέναντι στην απόλυτη «δημοκρατικότητα» που ώρες ώρες χαρακτηρίζει τις ΗΠΑ.Και δεν αστειεύομαι καθόλου. Αναφέρομαι σε εκείνη την έκφανση της αμερικανικής πολιτικής πραγματικότητας, που δεν διστάζει να στείλει στο καναβάτσο τον οποιοδήποτε μεγαλόσχημο, μόλις αυτός παραφερθεί, κάτι δηλαδή σαν αυτό που έκαναν οι πρωτεργάτες της δημοκρατίας, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αυτούς δηλαδή που μας αρέσει να μνημονεύουμε αλλά που δεν τολμάμε να μιμηθούμε.
Όπως λοιπόν και εκείνοι δεν δίσταζαν να εξοστρακίσουν ή ακόμη και να εξοντώσουν τον οποιοδήποτε … ξέφευγε, όσο τεράστιος κι αν ήταν, έτσι και οι σημερινοί Αμερικάνοι, δεν διστάζουν να τα βάλουν με τα μεγάλα τους ονόματα. Κι αυτό είναι ένα υγιέστατο συστατικό της δημοκρατίας, και μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Θυμάμαι το 1980 περίπου, στον Καναδά, όταν πρωθυπουργός ήταν η τότε φίρμα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής , ο Πιέρ Τριντό. Τον σταμάτησαν οι τροχονόμοι για υπερβολική ταχύτητα, του πέρασαν χειροπέδες, και στη συνέχεια τον παρέπεμψαν σε δίκη για επικίνδυνη οδήγηση. Τον πρωθυπουργό της χώρας!
Στη περίπτωση της Αμερικής, δεν είναι μόνο τα δικά τους μεγάλα ονόματα που με το πρώτο ξεστράτισμα τα κατεβάζουν δυο τρία κλικ. Το ίδιο κάνουν και με τον οποιονδήποτε, ασχέτως του βεληνεκούς του. Κλασικό παράδειγμα η χθεσινή σύλληψη του μεγαλόσχημου «μπερμπάντη» Ντομινίκ Στρος Καν. Φαντάζεστε κάτι ανάλογο να συνέβαινε στα καθ ημάς; Θα είχε συλληφθεί η καμαριέρα πάραυτα, και εκτός από τον εισαγγελέα, θα είχε παραπεμφθεί σούμπιτο και τους τηλε-εισαγγελείς μας που είναι σαφώς πιο αυστηροί. Τον αστυνόμο που θα τολμούσε να ασχοληθεί, θα τον βλέπαμε να ρυθμίζει τη κίνηση στη Κάρπαθο, και τον δε Στρος Καν θα του ζητούσαμε απαξάπαντες γονυπετείς … εθνική συγγνώμη.
Σε μια χώρα όπου και ο τελευταίος ξεχασμένος συνταξιούχος βουλευτής απολαμβάνει της πλήρους ασυλίας, όπου το πολιτικό προσωπικό θεωρεί την απόλυτη ασυδοσία κεκτημένο δικαίωμα… Σε μια χώρα που δυστυχώς ακόμη είναι στο μεδούλι της ξενόδουλη (άσχετα αν εμείς το θεωρούμε φιλοξενία), όπου για παράδειγμα, πολύ πρόσφατα ζητήσαμε διπλωματική συγγνώμη από τα Σκόπια, διότι κάποιος τροχονόμος στη Βόρεια Ελλάδα τόλμησε να σταματήσει αυτοκίνητο που περνούσε τα κόκκινα σαν να μην υπήρχαν, αλλά που ο οδηγός του ήταν ανθυποπρόξενος (ή κάτι τέτοιο) της γείτονος φίλης FYROM…, ε σε μια τέτοια χώρα δυστυχώς δεν υπάρχει λογοδοσία για κανέναν μεγάλο ή έστω ψευτο-παράγοντα. Είμαστε η χώρα του «ξες ρε ποιος είμαι εγώ;».
Για αυτό, και άσχετα με τα αισθήματα που τρέφουμε απέναντι στην ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, ας μη ξεχνάμε πως σε αυτή τη χρονική συγκυρία είναι η μόνη που θυμίζει (αλλά και που εφαρμόζει) τη βασική δημοκρατική αρχή, που οι πρόγονοί μας δίδασκαν και εφάρμοζαν, το ότι δηλαδή όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στους νόμους.
Αν μπορούσαμε να την εφαρμόσουμε και εμείς, ίσως κάποια πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά στη κοινωνία μας. Όμως δεν μπορούμε, και για αυτό θα είμαστε εσαεί μια μπανανία, που δυστυχώς δεν εξάγει ούτε καν μπανάνες.
antinews.gr
