τις συνθήκες υπό τις οποίες δημιουργήθηκε το θηριώδες και προδοτικό χρέος των 340 δις ευρώ.
Προήλθε από κακοδιαχείριση, από διασπάθιση δημοσίου χρήματος, από λοβιτούρες και μίζες που επιβάρυναν τις τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών που αγόραζε η χώρα, από υπέρογκους τόκους, από προείσπραξη εσόδων του δημοσίου (με τις ανάλογες προμήθειες);
Είναι όλο νόμιμο ή μήπως υπάρχει ένα μέρος που είναι παράνομο, άκυρο και επαχθές;
Καταβάλλονταν προμήθειες προς εκείνους που διαπραγματεύονταν τα δάνεια;
Ελάμβαναν οι ΔΕΚΟ δάνεια με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου, προκειμένου να συνεχίζεται η πελατειακή πολιτική και η πολιτική κατασπατάλησης τεράστιων ποσών, που τελικά κατέληγαν σε τσέπες ημετέρων;
Έγιναν νοματαίοι διάφοροι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες με θαλασσοδάνεια που δίνονταν με ένα τηλεφώνημα, με αποτέλεσμα να διογκώνεται εκτός από το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος;
Όλα αυτά, είναι ερωτήματα που ούτε έχουν απαντηθεί, ούτε θέλει, όπως αποδεικνύεται, το πολιτικό σύστημα να διαλευκανθούν.
Διαφορετικά, ποιος ο λόγος απόρριψης της πρότασης; Δεν αποτελεί αίτημα του συνόλου του λαού; Δεν θέλουμε όλοι να μάθουμε πώς δημιουργήθηκε αυτό το χρέος;
Μια επιτροπή πάνω, μια επιτροπή κάτω, σε τι θα μας έβλαπτε;
Πολύ περισσότερο που αυτή (χωρίς την συμμετοχή βουλευτών, βέβαια, και ελπίζω ο κ. Τσίπρας να μην θεωρεί ότι και σ’ αυτήν την περίπτωση οι ελεγχόμενοι θα γίνονταν και ελεγκτές) θα ήταν η μόνη επιτροπή από την οποία θα μπορούσε να βγει ένα συμπέρασμα.
Το επιχείρημα που επισήμως προβλήθηκε, σύμφωνα με το οποίο θα δημιουργείτο η εντύπωση στους δανειστές πως η χώρα προσπαθεί να αποφύγει τις διεθνείς της υποχρεώσεις, δεν είναι πειστικό.
Αν κάποιος θέλει να σώσει τη χώρα του, σκασίλα του τι θα πουν οι τοκογλύφοι.
Έτσι κι’ αλλιώς, δεν περίμεναν αυτό οι δανειστές μας για να καταλάβουν ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε σε ένα τόσο βαρύ χρέος.
Ο ένας μετά τον άλλο βγαίνουν τον τελευταίο καιρό και λένε πως το χρέος μας «δεν είναι βιώσιμο».
Έτσι κι’ αλλιώς έχουν κορυφωθεί οι πιέσεις, οι απειλές και οι εκβιασμοί, με παρεμβάσεις ακόμη και στη λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Κουραστήκαμε να ακούμε τι είναι καταστροφικό και τι όχι από τους ίδιους τους αρχιτέκτονες της καταστροφής – παλαιότερης και πρόσφατης ολοκληρωτικής.
Η αλήθεια είναι πως ένας τέτοιος έλεγχος θα έβλαπτε λιγότερο τη χώρα και περισσότερο αυτούς που τον απέτρεψαν.
Θα ξεδιπλώνονταν μπροστά στα μάτια του λαού όλοι οι ανίκανοι και οι απατεώνες. Με στοιχεία και αποδείξεις.
Η Ισλανδία γιατί το έκανε, στέλνοντας στα τάρταρα τους πρώην πρωθυπουργούς της; Δεν φοβήθηκε αυτή τους δανειστές της; Έπαθε τίποτε; Ακούστηκε καμιά φωνή διαμαρτυρίας για την απόφασή της;
Ας αφήσουμε που αυτό ακριβώς ζητούν και οι ίδιοι οι δανειστές μας. «Βάλτε στη φυλακή τους απατεώνες», μας λένε κάθε τόσο.
Μπορούσε να ξεπεραστεί, λοιπόν, το δήθεν πρόβλημα της δημιουργίας εντυπώσεων στους ξένους. Ουδείς μπορεί να μας απαγορέψει έναν εσωτερικό έλεγχο για να τιμωρήσουμε ή εκδιώξουμε όσους φέρθηκαν ασυνείδητα και προδοτικά.
Ποιος θα έλεγε όχι στο ακόλουθο ατράνταχτο επιχείρημα: «Κοιτάξτε να δείτε, θέλουμε να απαλλαγούμε από τα παράσιτα και τα τσιμπούρια που μας κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια. Διαφορετικά, μην περιμένετε από αυτούς που δημιούργησαν τα χρέη να σας επιστρέψουν τα χρωστούμενα».
Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα προχώρησε σε άλλη μια πράξη αυτοπροστασίας του.
Και προκειμένου να το πετύχουν, δεν θέλουν να μάθουν «πού πήγαν τα λεφτά». Στην πραγματικότητα, δεν θέλουν να μάθει ο λαός πού πήγαν τα λεφτά.
Όχι, δεν είναι στρουθοκάμηλοι. Μιλάμε για κανονικά παχύδερμα.
Αλλά πολλές φορές έχει πάει τον τελευταίο καιρό η στάμνα στη βρύση…
http://www.elzoni.gr
