«Έχουμε βλάβη» ακούστηκε από τον ασύρματο.
Οι …ειδικοί μηχανικοί, οι οποίοι λύσσαξαν να αναλάβουν τη δουλειά, έχουν ανοίξει όλοι μαζί το καπό του αυτοκινήτου μας και με το γνωστό ύφος εκείνου που έχει αναλώσει όλη του τη ζωή στο να σκέφτεται το άσκεφτο. Ξύνουν με αμηχανία το κεφάλι τους. Στο μεταξύ, μέχρι να αποφασίσουν να πιάσουν στο χέρι κανένα σύνεργο, ψήνουν και κανένα καφεδάκι, στρίβουνε κανένα τσιγαράκι γιατί τα πράγματα είναι δύσκολα και η υπόθεση σηκώνει περίσκεψη.
Το συζητάνε και διαφωνούν ή συμφωνούν για τη βλάβη!
Μήπως πρέπει να σταθούν κάπως πιο πολιτικά απέναντι στο πρόβλημα – δηλαδή, να εφαρμόσουν τεχνικές λύσεις στο πλαίσιο μιας ευφυούς ή έστω λογικής στρατηγικής; Βιώνουν το γεγονός ότι έχουμε μείνει από αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά στην περίοδο, μάλιστα, που ο Νοστράδαμος προβλέπει μεγάλη ιδεολογική καταστροφή για το 2012, ως μια διανοητική περιπέτεια.
Κάποιοι πάλι δουλεύουν.
Δουλεύουν, όπως ήξεραν να δουλεύουν όταν από το… μαγαζί πέρναγε που και που κανένα αυτοκίνητο με βλάβες που μπορούσαν όπως όπως να φτιάξουν. Δουλεύουν, προσπαθώντας κάτι να διορθώσουν, όμως δυστυχώς ακολουθούν τη μοίρα του σύγχρονου Έλληνα. Κοπιάζουν χωρίς να μπορούν να παράξουν έργο. Ελπίζουν, αλλά και γνωρίζουν, ότι υπάρχουν δυνατότητες. Όμως, ακόμη και σε εκείνους, που είναι οι καλύτεροι που διαθέτουμε, διαφεύγει ότι «δυνατότητα» σημαίνει η πραγματοποίηση και όχι απλώς ο ευσεβής πόθος!!
Όλοι μαζί ξέρουμε. Και θέλουμε.
Και ενώ δεν έχουμε παρά να ξεκινήσουμε, καθόμαστε και κοιτάμε αυτούς που κοιτάνε το ανοιχτό καπό και ούτε καν μας περνάει από το μυαλό να σπρώξουμε το αυτοκίνητο λίγο πιο κάτω, μπας και πάρει μπροστά. Κι όταν πάρει, θα βρει σίγουρα το δρόμο του, ακόμα και μόνο του!!
Κάτι μας ρίχνουν στο νερό, λοιπόν.
Δεν εξηγείται αλλιώς.
