Είναι όντως εντυπωσιακό πόσο ζωντανός είναι ο διάλογος σ΄αυτήν την σελίδα. Πόσα βέλη διασταυρώνονται και πώς – ύστερα από τον αντίλογο και τις επιθέσεις– παρατηρείς τους περισσότερους...
σχολιαστές να αρχίζουν να μιλάνε βρίσκοντας έναν δρόμο. Όχι ταύτισης απόψεων, αλλά τουλάχιστον ανταλλαγής επιχειρημάτων για το ίδιο θέμα. Δεν είναι λίγο. Είναι η αρχή της συνθήκης: «καιγόμαστε για το ίδιο πράγμα, άρα το θέμα δεν είναι ποιος θα επικρατήσει». Το πιο απαισιόδοξο –όταν συμβαίνει – είναι παράλληλοι μονόλογοι, περιχαρακωμένοι από τη «μόνη αλήθεια», αποφασισμένοι ότι γνωρίζουν όλους τους πρωταγωνιστές και όλες τις λεπτομέρειες (πράγμα φύσει και θέσει αδύνατον).Όχι, ας μείνουμε στο θετικό. Και με συγχωρείτε που μιλάω για το πολύτιμον της επικοινωνίας (έτσι κι αλλιώς, για όποιο θέμα κι αν μιλήσω, στο μνημόνιο θα καταλήξουν τα περισσότερα σχόλια), αλλά οι όποιες δυσάρεστες εικόνες του Κοινοβουλίου σας έχουν ενοχλήσει, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Και αν θα θέλατε (και πολύ σωστά) μέσα σε τούτη τη θύελλα να παρακολουθείτε τους πολιτικούς να διαφωνούν με άλλον τρόπο, σκεφτείτε πόσο συχνά γίνεται αυτό απ΄όλους μας στην καθημερινότητα. Επομένως, καλά κάνω και εστιάζω στους συνομιλητές που ασχολούνται όχι για να βρίσουν, αλλά για να προσθέσουν μια πρόταση. Που μετά την πρώτη ειρωνεία του θυμού, κάνουν τον κόπο να συζητήσουν πραγματικά. Μεταξύ τους εννοώ.
Πώς θα ξεχωρίσουμε, μέσα σ΄αυτόν τον ορυμαγδό των φωνών και των καταγγελιών που κυκλοφορούν στην τηλεόραση, τις εφημερίδες, τις ιστοσελίδες, την δικαιολογημένη διαμαρτυρία από την διαμαρτυρία των συμφερόντων; Πόσοι γνωρίζουμε με ασφάλεια το σωστό και το άδικο σε όλους τους άλλους επαγγελματικούς χώρους, εκτός απ΄αυτόν στον οποίο δραστηριοποιούμαστε; Πώς ξέρουμε αν είναι στον σωστό δρόμο τα άρθρα του τάδε νομοσχεδίου, αν διορθώνουν παθογένειες ή αποκαθιστούν λάθη; Μόνο απ΄τους εμπλεκόμενους, ίσως; Ή απ΄τους πολιτικούς, αν θέλετε (έναν «καλό» απ΄τους τριακόσιους που εμπιστευόμαστε);
Θέλω να πω, όλοι ομολογούμε ότι η χώρα χρειάζεται «επιδιόρθωση» της λειτουργίας της, σχεδόν εφ΄όλης της ύλης. Και φταίνε όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ο καθένας από τους κυβερνήσαντες έχει το μερίδιό του, κλπ, σύμφωνοι. Τώρα, που δεν είναι εποχή ανεμελιάς και ευημερίας, γίνεται μια τρομακτική προσπάθεια να εξυγιανθούν οι πρακτικές που μας έφεραν εδώ. Για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν θέλει να χρεωθεί μια αποτυχία, πόσο μάλλον να χρεωθεί διαπλοκή ή διαφθορά. Πώς είναι δυνατόν ΚΑΝΕΝΑ από τα μέτρα, ΚΑΜΜΙΑ από τις διορθωτικές κινήσεις, ΚΑΝΕΝΑ από τα 83 νομοσχέδια να μην ήταν αναγκαίο ή σωστό; Πώς είναι δυνατόν να ορθώνεται τοίχος σε κάθε πρωτοβουλία, ακόμα και για τη Διαύγεια;!!! (Επισήμανση: δεν αναφέρομαι στον γόρδιο δεσμό της οικονομικής εξίσωσης που προσπαθεί να λυθεί με χίλιους περιορισμούς, αλλά σε όλα τα άλλα).
Όποια κι αν είναι η οπτική, όποια κι αν είναι η πολιτική ιδεολογία, τίποτα δεν έπρεπε να αλλάξει; Ούτε καν στον τρόπο που θα διορίζονται στο δημόσιο; Ούτε στη Δικαιοσύνη; Ούτε στην Παιδεία; Συζητιέται τώρα το θέμα των Προτύπων Πειραματικών Σχολείων (μαζί με άλλα της Παιδείας). Κι αυτό καταστροφή;;;; «Ελιτίστικη» αντιμετώπιση, ακούω!… Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν η δημόσια Παιδεία, που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, να στερεί το δικαίωμα σε κάποιους να πάνε πιο πέρα; Να τους παραπέμπει στην ιδιωτική εκπαίδευση; Τι είδους δημοκρατία «επιφανειακού εξισωτισμού» είναι αυτή; Ποιος γονιός δεν θέλει – μαζί με την αναβάθμιση όλων των σχολείων – να υπάρχει μια ευκαιρία παραπάνω χωρίς να επιβαρυνθεί οικονομικά;
Το βάζω για συζήτηση. Τα τελευταία χρόνια είχαν γραφτεί κάμποσα άρθρα που σχολίαζαν την αχρήστευση αυτών των σχολείων και διατύπωναν το αίτημα της επαναφοράς τους. Τώρα;…
