Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, θεατρικό έργο, ούτε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Είναι αλήθεια. Είναι η ιστορία ενός νομίσματος, μιας ιδέας που κατέρρευσε. Είναι μια πραγματικότητα που δεν χρειάζεται πολιτικούς ερευνητές, πολιτισμικούς αναλυτές, ψυχαναλυτές, εκπροσώπους εμπορικών επιμελητηρίων, ασφαλιστικούς φορείς, για να κατοχυρώσουν την αυτοκτονική μας τάση που μας οδηγεί σε ελεύθερη πτώση από ημιώροφο. Και λέω ημιώροφο για να προλάβουμε να πέσουμε πολλές φορές πριν εξαντληθούμε από τα χτυπήματα.Σε λίγο, πιστέψτε με, θα πάψουν οι κωδωνοκρουσίες, οι εξαγγελίες, οι ηθικές ανατάσεις του λαού και θα περιοριστούμε στην επίκυψη μπροστά στα συμφέροντα των κορπορατόρων.
Και μετά θα έλθει η σιωπή. Όπως μετά από μία μακροσκελή αποτυχημένη σεξουαλική συνεύρεση. Κανένας ήχος. Γιατί θα φοβόμαστε μην προδοθούμε, μην αφήσουμε τον εραστή μας να καταλάβει ότι το πεπόνι ήταν τζούφιο. «Το πεπόνι δεν μελώνει και το πέος δεν τεντώνει αν σε έχουν στην αγχόνη». Μεγάλη πίκρα.
Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσουμε. Ίσως ούτε καν να διευκρινίσουμε. Δεν είναι μια ιστορία περασμένου αιώνα που μας την διηγήθηκε η γιαγιά μας. Συμβαίνει τώρα.
Όλες οι ιστορίες έχουν χρώμα. Τι χρώμα έχει η δικιά μας; Όλες οι ιστορίες έχουν μουσική. Τι μουσική έχει η δικιά μας; Ας γυρίσουμε, επιτέλους, στο τζατζίκι και ας αφήσουμε τα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ας ξαναβρούμε την ταυτότητα μας. Ας εκμεταλλευτούμε την εξυπνάδα των νέων και ας την γυμνάσουμε με πλήθος πληροφοριών που θα τους καταστήσει ενεργούς και χρήσιμους πολίτες. Τότε μόνο η ιστορία μας θα αποκτήσει μουσική και χρώμα. Μέχρι τότε καλή πτώση!
