Αφορμώμενη από την ταινία In a better world ή Ίσως αύριο που κέρδισε δικαιολογημένα...
Oscar για το μεγαλείο της συγκίνησης που σκόρπισε στους θεατές, γράφω για τη βία, τη βία ανάμεσα στα μικρά παιδιά.Γράφω, γιατί μου έρχονται αναμνήσεις από συμμαθητές μου, που λόγω εθνικότητας ή χαρακτηριστικών έπεφταν θύματα τόσο λεκτικής, αλλά και σωματικής βίας, γράφω γιατί θυμήθηκα τον Δημήτρη Χίντα (δε γνωρίζω πώς γράφεται στα Αλβανικά), ας με συγχωρέσει…Ανάμεσα στους συμμαθητές του σχολείου, ένιωθα πάντα πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός . Ξέρω ο σεβασμός είναι λέξη δύσκολη γεμάτη ουσία και βάθος, που απαιτεί ηλικιακή ωριμότητα, για να τον βιώσεις, όμως ειλικρινά πιστεύω ότι και τα παιδάκια μπορούν, λίγο πιο ασαφώς, βέβαια, να νιώσουν και να εκφράσουν το σεβασμό στους ανθρώπους που τους περιβάλλουν… Απλά με λίγη καθοδήγηση. Μπορεί πολλά παιδιά να μην ταιριάζουν, να διαφέρουν, να μην πολυμιλάνε με όλους, να μη λένε παρά τα τυπικά, να μη συμπαθιούνται ακόμα, να πετάνε βρισιές τύπου «πόσο μαλάκας μπορείς να είσαι» και στην τελική να μην τρέχει τίποτα, όμως ποτέ μα ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορούν να ξεσπάσουν σε «χαρακτηρισμούς-βρισιές», που πληγώνουν ή σε χτυπήματα που «σκοτώνουν»…Γιατί τα παιδιά-θύματα βίας δεν ξεχνούν και στην ψυχούλα τους χαράζονται όλα…
Το ένα παιδί – πρωταγωνιστής της ταινίας είδε τον συμμαθητή του να τον χτυπούν, να του ξεφουσκώνουν τα λάστιχά του, να το κοροιδεύουν για τα δόντια του και την εθνικότητά του και να τα υπομένει όλα με απίστευτο σθένος, ώσπου δεν άντεξε να γίνεται παρατηρητής βίας, αλλά αποφάσισε να πάρει το παιχνίδι στα χέρια του και να «βοηθήσει» το φίλο του. Έτσι, απάντησε στη βία με βία, αποκατέστησε το δίκαιο χτυπώντας τον μέχρι πρότινος θύτη και τώρα θύμα , γινόμενος ο ίδιος πια με τη σειρά του θύτης Είχε να κάνει με ένα παιδί που είχε σύγχυση για το τι είναι σεβασμός και φαίνεται να μην το υπολόγισε, γιατί η βία στην περίπτωσή του θύτη μαθητή δεν ήταν επιλογή, αλλά αντανακλαστική ενέργεια, από αυτές που δεν αξίζει να τιμωρηθεί κανείς.
Από την άλλη μεριά, το παιδί που πρώτο ένιωσε τη βία να το περιβάλλει ήταν τυχερό να έχει έναν μπαμπά που του εξηγούσε επανειλημμένα πως δεν έχει να φοβάται τίποτα από την ωμή βία, από την άδικη βία και να την αντιμετωπίζει με τα λόγια, με την αναζήτηση εξηγήσεων με την ανάγκη γι’ αυτό το πολυπόθητο γιατί…Πόσο πόνο έχει η ερώτηση: Γιατί με χτυπάς; Τι επεξεργασία ψυχικού κόσμου απαιτεί ; Ήταν τυχερό να έχει την καθοδήγηση που χρειάζεται…
Έτσι, θυμήθηκα τον Δημήτρη, από την Αλβανία, συμμαθητή μου στο Γυμνάσιο, που ήταν πολύ καλός στα μαθηματικά και στη γλώσσα, εννοώ τη γλώσσα του σώματος, αυτήν που σε κάνει να συμπαθήσεις κάποιον.Ο Δημήτρης είχε ένα χαμόγελο φορεμένο στο πρόσωπό του μονίμως, για να δείξει ότι δεν τον ενοχλούν οι βρισιές, ότι δεν τον αγγίζουν, ενώ τον «χτυπούσαν». Ίσως αν ρωτούσε: Γιατί με χτυπάς ; ΄Ισως και όχι… της Πασχαλίνασ Χατζηχαριστού
*H Πασχαλίνα Χατζηχαριστού είναι ασκούμενη δικηγόρος.
