Είμαι 55 χρόνια δημοσιογράφος. (Τα 52 απ’ αυτά, χωρίς διακοπή στα «ΝΕΑ»). Από τότε που πάτησα το πόδι μου στο κατώφλι του επαγγέλματος, κάθε κυβέρνηση...
με το «καλημέρα», για δύο πράγματα ορκιζόταν. Για την πάταξη της φοροδιαφυγής και την αντιπετώπιση της γραφειοκρατίας. Χωρίς ποτέ να καταφέρνει το παραμικρό ούτε προς τη μία κατεύθυνση ούτε προς την άλλη. Γιατί, η ελληνική Πολιτεία, δεν θέλει. Ή μάλλον θέλει και τη γραφειοκρατία και τη φοροδιαφυγή.Τη γραφειοκρατία, γιατί ενδιαφέρεται πάντοτε να θολώνει τα νερά: οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες και οι χιλιάδες μανδαρίνοι «να μπλέκουν τα μπούτια τους» και να μπερδεύουν τις αρμοδιότητες τους, ώστε να μη μπορεί κανείς να βρει άκρη και, κυρίως, να μη μπορεί, σε περιπτώσεις διαφθοράς, να εντοπιστεί ο ένοχος, αλλά η ευθύνη να διαχέεται σε πολλούς και, τελικά, να εξαερώνεται και να μπαίνει στο χρονοντούλαπο του «αρχείου». Τη δε φοροδιαφυγή, για να αποκομίζουν τεράστια κέρδη οι «δικοί μας άνθρωποι». Εκείνοι που μας ενισχύουν και μας βοηθούν κομματικά, για να συνεχίσουμε να ασκούμε εξουσία. Και τη νύφη, φυσικά, να την πληρώνουν πάντοτε οι ανίσχυροι. Οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι, που δεν είναι σε θέση να προβάλουν ποτέ αντίσταση και οδηγούνται από το αυτί στο δάσκαλο.
Βρισκόμαστε σε μία εξόχως δραματική κατάσταση. Χρωστάμε παντού και αδυνατούμε να εκπληρώσουμε τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μας. Ένας τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τις κρατικές δαπάνες, ώστε να μην τρέχουμε επ’ άπειρον με τη γλώσσα έξω για καινούργια δανεικά, είναι, φυσικά, η φορολογία -έμμεση και άμεση. Και ως προς την έμμεση, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Ανεβάζουμε τις τιμές του ρεύματος , του νερού, του καπνού κλπ και «καθαρίζουμε». Για την είσπραξη, όμως, των άμεσων φόρων, χρειαζόμαστε εξειδικευμένο προσωπικό, που θα εργάζεται με συνέπεια, δεν θα εκβιάζει και δεν θα τα πιάνει. Αυτό το προσωπικό, οι ίδιοι το διαφθείρουμε. Ανεχόμαστε τις παρανομίες του και δεν κάνουμε τίποτε για να τιμωρηθούν οι άρπαγες. Και, βεβαίως, κλείνουμε τα μάτια, μπρος σε κραυγαλέες περιπτώσεις πάμπλουτων φοροδιαφυγάδων ή μεγαλοθρεμπόρων υγρών καυσίμων, κυρίως.
Θυμάστε που διαβάζαμε όλοι έκπληκτοι, ότι γύρω από την Αθήνα, αλλά και σε επαρχιακές πόλεις, και κατσικοχώρια, οι αρμόδιοι του ΣΔΟΕ ανακάλυψαν χιλιάδες πισίνες, που δεν τις ξέρει το κράτος; Για τον εντοπισμό τους πληρώσαμε λεφτά χρησιμοποιήσαμε προσωπικό και πήραμε τη διαβεβαίωση, δημόσια, ότι αυτοί οι κύριοι με τις πισίνες θα κληθούν σύντομα από τα ταμεία των εφοριών για να δώσουν στο κράτος τα χρήματα που χρωστάνε.
Και περνούν οι μέρες και περνούν οι μήνες και πλησιάζουμε στα δύο χρόνια κι ακόμα να δούμε ποιοι είναι αυτοί οι φορολογούμενοι που οφείλουν τεράστια ποσά στο κράτοςγια τις πισίνες τους, αλλά το κράτος φαίνεται πως σφυρίζει αδιάφορα! Που είναι, λοιπόν, κύριοι, τα χρήματα που θα εισέρεαν στα δημόσια ταμεία, όπως δηλώνατε, για τις πισίνες;
Αυτό είναι μόνο ένα ελάχιστο δείγμα της κακής δουλειάς που κάνει ο φοροτεχνικός μηχανισμός του κράτους, σε μια εποχή που κυνηγιέται αμείλικτα ο κάθε φουκαράς, επειδή χρωστάει πέντε παράδες. Να τα : έτοιμα λεφτά, που κανείς δεν ενδιαφέρεται να εισπράξει! Η λογική αυτή, η συμπεριφορά αυτή, διακρίνει το κράτος μας. Επί δεκαετίες. Ένα είναι βέβαιο: αν όλοι εκπληρώναμε τις φορολογικές υποχρεώσεις μας, εν ανάγκη και με κυνηγητό, δεν θα βρισκόμασταν σήμερα στο οικονομικό χάλι που βρισκόμαστε και το αίσθημα της αδικίας, που κάνει τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο να στενάζει, θα ήταν λιγότερο βαρύ.
