Η Νατοϊκή εκστρατεία εναντίον της Λιβύης έχει προκαλέσει διάφορες συζητήσεις και αντιδράσεις. Άλλοι θεωρούν τον Ομπάμα...
ως τον κακό της υπόθεσης, κι άλλοι τον Καντάφι. Η δική μου άποψη είναι ότι το εν λόγω ζήτημα απειλεί όλους μας, τη Λιβύη, τις ΗΠΑ, τη Μέση Ανατολή, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο.Πίσω από τη δήθεν ανθρωπιστική κάλυψη, κρύβεται ένα παραγνωρισμένο γεγονός: Ότι κινδυνεύει η πετρελαϊκή οικονομία της Δύσης, που στηρίζεται στα «πετροδολάρια».
Σε σχέση με τη λιβυκή εξέγερση, οι γνώμες διίστανται. Άλλοι, όπως ο John McCain, επιμένουν οι ΗΠΑ να διαθέσουν κάθε δυνατή βοήθεια, κι άλλοι ανησυχούν ακόμη και με το ενδεχόμενο εξοπλισμού των επαναστατών, που «δεν γνωρίζουμε τι άνθρωποι είναι».
Η ίδια σύγχυση κυριάρχησε από πλευράς ΗΠΑ και σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Στη περίπτωση της Αιγύπτου, άλλοι προετοίμαζαν την επανάσταση, και άλλοι, όπως ο πρώην πρέσβης Frank Wisner, Jr, έσπευδαν στην Αίγυπτο για να βοηθήσουν τον Μουμπάρακ. Σε άλλα κράτη, που είναι βασικοί συντελεστές στην ασφάλεια των ΗΠΑ, όπως η Υεμένη, δεν βλέπουμε κάποια ξεκάθαρη αμερικανική πολιτική.
Η ίδια σύγχυση επικρατεί και στους κόλπους του ΝΑΤΟ, όπου από τα 28 μέλη, συμμετέχουν στις επιχειρήσεις μόλις 14, ενώ ενεργή πολεμική συμμετοχή έχουν μόνο τα 6. Και από τα 6 αυτά κράτη, τα μόνα που παρέχουν τακτική αεροπορική στήριξη στους αντάρτες είναι τρία. Η Γερμανία, που αποτελεί το ισχυρότερο μέλος της συμμαχίας μετά τις ΗΠΑ, προτίμησε να απέχει, επιλέγοντας τη πολιτική λύση.
Αυτό το «χάος» θα ήταν αδύνατο να συμβεί την εποχή της παντοδυναμίας των ΗΠΑ. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει, θα πρέπει να εξετάσουμε τα παρακάτω φαινόμενα:
-Τη προειδοποίηση της Standard & Poor’s για την επικείμενη υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Αμερικής.
-Την άνευ προηγουμένου άνοδο της τιμής του χρυσού στα $1.500/ουγγιά.
-Τα αδιέξοδα των ομοσπονδιακών και πολιτειακών ελλειμμάτων στους προϋπολογισμούς της, που αντιμετωπίζει η Αμερική.
-Τη τιμή του πετρελαίου που έπιασε τα $112 το βαρέλι.
Τα πισωγυρίσματα και η αναποφασιστικότητα που επέδειξε η Αμερική ευθύς εξαρχής αναφορικά με τη Λιβύη, θυμίζουν τη περίπτωση του Βιετνάμ, όπου η επέμβαση ξεκίνησε με μυστικές επιχειρήσεις, και κλιμακώθηκε με χρήση συμβούλων, και μετά στρατού.
Στην αρχή όλοι πειστήκαμε για το σκεπτικό της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας. Σήμερα όμως, μάλλον ισχύει αυτό που είπε ο καθηγητής Alan J. Kuperman: « …ο πρόεδρος Ομπάμα υπερέβαλλε τονίζοντας την ανθρωπιστική διάσταση της επέμβασης στη Λιβύη. Όπως είπε, η επέμβαση ήταν αναγκαία για να αποτραπεί ένα λουτρό αίματος αμάχων στη Βεγγάζη… Σύμφωνα όμως με την οργάνωση Human Rights Watch, ο Καντάφι ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στη στοχοποίηση μόνο όσων τον πολεμούν, μέσα σε μια πόλη με πληθυσμό 400.000…. μέσα σε 2 μήνες πολέμου, σκοτώθηκαν συνολικά μόνο 257 άνθρωποι (μάχιμοι και άμαχοι). Από τους 949 τραυματίες, λιγότερο από 3% είναι γυναίκες… ακόμη και η New York Times ανέφερε πως ο Καντάφι προσφέρθηκε να αφήσει τους αντάρτες να διαφύγουν προς την Αίγυπτο, αντί να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων…».
Όλοι γνωρίζουν τον σημαντικότατο ρόλο του πετρελαϊκού παράγοντα στους αμερικανικούς πολέμους του Βιετνάμ, του Αφγανιστάν, και του Ιράκ. Αν και ο ρόλος των πετρελαϊκών εταιριών δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί όσον αφορά στην επέμβαση της Λιβύης, είναι σχεδόν βέβαιο πως ο Cheney είχε βάλει στο μάτι και τα αποθέματα της χώρας, που υπολογίζονται στα 41 δισεκατομμύρια βαρέλια, το 1/3 δηλαδή των αντίστοιχων του Ιράκ.
Κάποιοι στη Ουάσιγκτον, υπολόγιζαν πως μια ταχεία επικράτηση στο Ιράκ, θα ακολουθούνταν από αντίστοιχες επιθέσεις στη Λιβύη και στο Ιράν. Μια λίστα χωρών έτοιμων για επίθεση, που διέρρευσε, συμπεριλάμβανε το Ιράκ, της Συρία, τον Λίβανο, τη Λιβύη, τη Σομαλία, το Σουδάν, και το Ιράν. Το 2003, ο John Gibson, διευθύνων σύμβουλος της Halliburton‘s EnergyService Group, είχε δηλώσει στην International Oil Daily: «Ελπίζουμε πως το Ιράκ θα είναι το πρώτο ντόμινο, και πως θα ακολουθήσουν η Λιβύη και το Ιράν. Δεν μας αρέσει να μένουμε εκτός κάποιων αγορών, αφού αυτό ωφελεί κυρίως τους αντιπάλους μας».
Είναι δημοσίως καταγεγραμμένο πως η απόφαση 1973 του Σ.Α. της 17 Μαρτίου για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, ακολούθησε την δημόσια απειλή που εκτόξευσε ο Καντάφι την 14η Μαρτίου, ότι θα εκδιώξει από τη χώρα τις πετρελαϊκές εταιρίες της Δύσης, και θα τις αντικαταστήσει με αντίστοιχες της Ρωσίας, της Κίνας, και της Ινδίας. Μάλιστα, οι τρεις αυτές χώρες, μαζί με τη σύμμαχό τους στη BRICS Βραζιλία, απείχαν από τη ψήφιση της απόφασης 1973.
Το ζήτημα του πετρελαίου είναι στενά διασυνδεδεμένο με το δολάριο, το οποίο αποτελεί το συνάλλαγμα βάσει του οποίου γίνονται οι διεθνείς πωλήσεις του OPEC. Η σημερινή «petrodollar οικονομία» έχει να κάνει με κάποιες παλιότερες μυστικές συμφωνίες ΗΠΑ- Σ. Αραβίας, και δυσκολεύει αφάνταστα τις οικονομίες των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών που αναγκάζονται να βρουν δολάρια για να αγοράσουν πετρέλαιο. Πρώτα το Ιράκ, και αργότερα η Λιβύη, είναι τα κράτη που προσπάθησαν να αμφισβητήσουν το σύστημα αυτό, και να βάλουν τέρμα στη πώληση πετρελαίου με δολάρια. Και οι δυοχώρες δέχθηκαν επίθεση.
Στο Examiner.com γράφτηκε: «Έξι μήνες πριν την αμερικανική επίθεση στο Ιράκ, ο Saddam Hussein είχε αρχίσει να δέχεται ευρώ αντί για δολάρια, και αυτό απείλησε τη παγκόσμια κυριαρχία του αμερικανικού νομίσματος ως αποθεματικό συνάλλαγμα, και ως πετροδολάριο».
Σύμφωνα με ρωσικά δημοσιεύματα, κάτι ανάλογο επιχείρησε και ο Καντάφι, ζητώντας τη κυκλοφορία ενός νέου νομίσματος (χρυσού δηναρίου), με αποτέλεσμα να αντιδράσει η Δύση, και ο Sarkozy να μιλήσει για απειλή κατά της παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας.
Στο σάιτ της Market Oracle γράφτηκε ότι: «Ένα πράγμα που σπανίως αναφέρεται είναι το ότι η λιβυκή κεντρική τράπεζα είναι 100% κρατική… Η Λιβύη εκδίδει το δικό της χρήμα (δηνάριο) μέσω της δικής της τράπεζας…. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στα διεθνή τραπεζικά καρτέλ… Έτσι, η διάλυση της κεντρικής τράπεζας της Λιβύης αποτελεί προτεραιότητα στην ατζέντα των παγκοσμιοποιητών…».
Η Λιβύη, εκτός από πετρέλαιο διαθέτει (σύμφωνα με το ΔΝΤ) 144 τόνους χρυσού. Η πρόταση του Καντάφι για δημιουργία νέου νομίσματος που θα χρησιμοποιεί η Αφρική, έρχεται ως συνέχεια σε μια ανάλογη πρόταση από πλευράς Μαλαισίας, αλλά και κάποιων ισλαμικών κινημάτων. Η πρόταση αυτή πάει κόντρα στους κανόνες του ΔΝΤ το οποίο και παρακάμπτει, αλλά είναι δύσκολο να υλοποιηθεί. Πάντως σήμερα, όχι μόνο η Λιβύη, αλλά και πολλά άλλα κράτη άρχισαν να συσσωρεύουν χρυσό αντί δολαρίων (Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Ινδία, κ.ά).
Η πρωτοβουλία των βομβαρδισμών της Λιβύης ανήκει στη Γαλλία, η οποία και θα χάσει τα περισσότερα αν ο Καντάφι καταφέρει να συστήσει μια Αφρικανική Ένωση, αφού αποτελεί τη κυρίαρχη οικονομική δύναμη στις πρώην αποικίες της κεντρικής Αφρικής. Σύμφωνα με πληροφορίες του γαλλικού VoltaireNet, τα σχέδια για να ξεκινήσει μια επανάσταση στη Βεγγάζη, οργανώθηκαν από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες τον Νοέμβριο του 2010.
Η Γαλλία μπορεί να σχεδίασε την επίθεση στη Λιβύη, αλλά ο Ομπάμα έσπευσε να τη στηρίξει, παγώνοντας μάλιστα $30 δισεκατομμύρια σε περιουσιακά στοιχεία της Τράπεζας της Λιβύης, που υπήρχαν στην Αμερική. Αυτό μάλιστα μεταδόθηκε στρεβλά από τα αμερικανικά ΜΜΕ, τα οποία μίλησαν για περιουσιακά στοιχεία του Καντάφι και της οικογένειάς του και όχι της λιβυκής πολιτείας. Η μόνη φορά που η Αμερική είχε κάνει κάτι παρόμοιο, ήταν το 1979, όταν πάγωσε ιρανικά περιουσιακά στοιχεία, προκειμένου να μη χάσει η τότε παντοδύναμη Chase Manhattan Bank.
Σύμφωνα με Αφρικανούς αναλυτές, τα $30 δισ. που πάγωσε ο Ομπάμα ανήκουν στη Τράπεζα της Λιβύης και είχαν μπει στην άκρη για να χρηματοδοτηθούν τρία προγράμματα:
1-Η ίδρυση της αφρικανικής επενδυτικής τράπεζας στη Σύρτη της Λιβύης.
2-Η δημιουργία μέσα στο 2011 ενός Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου με έδρα τη Yaounde, και αρχικό κεφάλαιο $42 δισ.
3-Η σύσταση μιας Αφρικανικής Κεντρικής Τράπεζας με έδρα τη Νιγηρία, η οποία όταν θα άρχιζε να τυπώνει χρήμα, θα απειλούσε οριστικά το CFA franc, το νόμισμα μέσω του οποίου το Παρίσι διατηρεί τον σφιχτό έλεγχο επί πολλών αφρικανικών χωρών εδώ και 50 χρόνια. Έτσι εξηγείται η γαλλική οργή εναντίον του Καντάφι.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο στοχοποιήθηκε ο Καντάφι είναι και ο εξής: Το 1992, 45 αφρικανικές χώρες δημιούργησαν τη RASCOM (Regional African Satellite Communication Organization) έτσι ώστε η ήπειρος να διαθέτει δικό της δορυφόρο, και να μειώσει τα κόστη των τηλεπικοινωνιών. Την εποχή εκείνη, τα τηλεφωνήματα από και προς την Αφρική ήταν τα ακριβότερα του κόσμου ,εξαιτίας της ετήσιας πληρωμής $500 προς την Ευρώπη για τη χρήση των δορυφόρων όπως η Intelsat, ακόμη και για κλήσεις μέσα στην ίδια χώρα.
Αν υπήρχε αφρικανικός δορυφόρος, θα κόστιζε $400 εκατομμύρια άπαξ, και δεν θα υπήρχε ανάγκη για ετήσιες πληρωμές $500 εκατομμυρίων. Ποιος τραπεζίτης δεν θα χρηματοδοτούσε ένα τέτοιο έργο; Ναι αλλά ποιος αφέντης θέλει να βοηθήσει τους δούλους του να απελευθερωθούν; Έτσι, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ, η ΕΕ, κλπ. απλά έκαναν κάποιες αόριστες υποσχέσεις, και πέραν τούτου ουδέν.
Ο Καντάφι έβαλε ένα τέλος σε όλα αυτά. Η Λιβύη έβαλε $300 εκατ., η Τράπεζα Ανάπτυξης της Αφρικής έβαλε άλλα $50 εκατ. και τέλος η Τράπεζα Ανάπτυξης της Δυτικής Αφρικής πρόσθεσε άλλα $27 εκατομμύρια. Έτσι η Αφρική απέκτησε επιτέλους τον πρώτο δικό της τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο τον Δεκέμβριο του 2007.
Αυτοί είναι και οι λόγοι που η Δύση επιτέθηκε στον Καντάφι. Έναν ηγέτη που απλά ήθελε και θέλει να δημιουργήσει μια μετά- αποικιακή Αφρική, και όχι επειδή απειλούσε με σφαγή τους αντικαθεστωτικούς της Βεγγάζης.
Του Peter Dale Scott, πρώην διπλωμάτη του Καναδά και νυν καθηγητού στο πανεπιστήμιο του Berkeley της Καλιφόρνιας.
Απόδοση: S.A. (Global Research)
photo:from the Economist
antinews.gr
