Στην αρχή σκέφτηκα: Τι να γράψω τώρα; Όλα θα ειπωθούν. Θα γίνω βαρετή, επαναλαμβανόμενη και στο κάτω –κάτω γιατί να...
δημοσιευθεί ακόμη ένα κείμενο για το ίδιο θέμα; Για τη συγκέντρωση αγανακτισμένων πολιτών – όπως αποκαλείται αυτή η ομάδα – στο Σύνταγμα που, για πρώτη φορά, έγινε την Τρίτη (και όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά σε πλατείες πολλών πόλεων της Ελλάδας), μιλάω. Μετά, όμως, ξανασκέφτηκα: Το συναίσθημα του κάθε ανθρώπου έχει πάντα κάποια σημασία να εκφράζεται. Κι έτσι, θέλω να δημοσιοποιήσω το συναίσθημά μου. Δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να περιγραφεί. Το βάθος του έχει σημασία. Κι αυτό θα το συναισθανθεί όποιος το συμμερίζεται.Ξέρετε τι είναι να πλησιάζεις μια μαζική συγκέντρωση, αγανακτισμένος, απηυδισμένος, έξαλλος, κατάκοπος ψυχικά και να χαμογελάς με ικανοποίηση; Ξέρετε τι είναι να νιώθεις ότι ο διπλανός σου, μικρός, μεγάλος, όμορφος, άσχημος, κατηφής, χαρούμενος, αισιόδοξος, μες τη μαυρίλα, είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό σου; Ξέρετε τι είναι να μη νιώθεις σαν πιγκουίνος στην έρημο, αλλά να μπορείς να συναντάς βλέμματα που λένε «δεν είσαι μόνη, είμαι κι εγώ εδώ»; Ξέρετε τι είναι, σ’ αυτόν τον κωλότοπο, να βρίσκεις να πεις μια κουβέντα μ’ έναν άγνωστο χωρίς να προβάλλεις και να προσπαθείς να επιβάλλεις την ιδεολογία σου, αλλά να επικοινωνήσεις το συναίσθημάσου; Ξέρετε τι είναι να μπορείς μέσα σε τόσο κόσμο να αφήνεις το θυμικό σου ελεύθερο, αλλά η ίδια η ατμόσφαιρα να σε κάνει να ξεχνάς το θυμό σου και στη θέση του να εκφράζεις την ελπίδα σου;
Ξέρετε. Είμαι σίγουρη ότι ξέρετε. Πολλοί από εσάς που τυχαίνει να διαβάζετε αυτό το κείμενο. Πολλοί από όσους ήταν την Τρίτη – και όχι μόνο – στο Σύνταγμα.
Σπανίως κατεβαίνω σε συγκεντρώσεις. Γιατί ποτέ δεν βρίσκω πανό να μπω από κάτω, κόμμα να ακολουθήσω. Κι έτσι έμενα στον καναπέ μου. Και βούλιαζα. Αλλά την Τρίτη χαμογέλασα, χάρηκα, είδα φως στην άκρη του τούνελ, που καιρό τώρα το ψάχνω με κιάλια κι άλλα σύνεργα που βοηθούν να βλέπεις πολύ μακριά, αλλά το σκοτάδι παρέμενε πυκνό.Στο Σύνταγμα το ποτήρι ήταν μισογεμάτο. Στο Σύνταγμα ένιωσα ότι υπάρχει ελπίδα. Στο Σύνταγμα μου ήρθε η διάθεση να τραγουδήσω. Στο Σύνταγμα ένιωσα μονάδα και μέλος συνόλου, ταυτοχρόνως. Στο Σύνταγμα, επιτέλους – κι ας είμαι τυχερή να έχω καλούς φίλους στη ζωή μου – δεν αισθανόμουν μόνη.
Γι’ αυτό ό,τι και να επακολουθήσει, ότι και να συμβεί ή να μη συμβεί, είτε αντιγράψαμε τους Ισπανούς, είτε πήραμε την αφορμή από εκείνους, προσωπικά πήρα θάρρος. Ξέχασα το φόβο, θυμήθηκα το πείσμα. Ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη μου στην κορυφή του καναπέ μου, αλλά μαζί με πολλούς ανθρώπους στα πλακόστρωτα της πλατείας. Συγκινήθηκα, δεν πόνεσα. Είπα: πού ξέρεις; Μπορεί να ανήκω κι εγώ κάπου.
Νομίζω ότι το σαράκι που τρώει τις ψυχές μας, μήνες τώρα, δεν είναι ούτε καν η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια, το αίσθημα ότι όλοι αυτοί οι από πάνω μας υποτιμούν και μας ευτελίζουν. Η μοναξιά μας τρώει. Η αίσθηση ή η ψευδαίσθηση πως το «τι τραβάω η ψυχούλα μου το ξέρει». Αλλά όταν τον σταυρό τον σηκώνουμε πολλοί μαζί, ε! Όσο βαρύς και να είναι, είναι ελαφρύτερος. Μακάρι να συνεχίσουμε, να πληθύνουμε… Κι όπου βγει.
