Από την «Ατίθαση Λιλί» μέχρι τον «Αληθινό φασισμό» και τους «Μαχητές των Δρόμων 5», το κινηματογραφικό μενού ταιριάζει σε ποικίλα γούστα.
Αίθουσες στην Αθήνα
Αίθουσες στην Θεσσαλονίκη
(3) Ατίθαση Λιλί / Pieds nus sur les limaces
Της Φαμπιέν Μπερτό. Δραματική κομεντί, Γαλλία, 2010. 1 ώρα και 43 λεπτά
Μια ανάλαφρη, γλυκιά και φουλ ανοιξιάτικη ταινία. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της ίδιας της σκηνοθέτιδος, η «Ατίθαση Λιλί» είναι ένα έργο για τη γοητεία του αλαφροΐσκιωτου, τη διαφορετικότητα, την ευθύνη, τα καταψυγμένα πτώματα ζώων, το πένθος και την αγάπη – ναι, όλα αυτά μαζί! Η Λουντιβίν Σανιέ υποδύεται με αφοπλιστική ενέργεια τη Λιλί του τίτλου, μια ενήλικη κοπέλα η οποία ζει ανέμελη στην εξοχή και πάσχει από κάποια ακατονόμαστη ψυχική ασθένεια. Όταν πεθαίνει η μητέρα της, η μεγάλη της αδελφή Κλαρά (η Νταϊάν Κρούγκερ αποδεικνύει ότι έχει ταλέντο, και μπόλικο), μετακομίζει μαζί της, αφήνοντας πίσω το δικηγόρο άντρα της και τη ζωή της στο Παρίσι. Η επαφή της Λιλί με τη φύση και η ακομπλεξάριστη σχέση με το σώμα της δημιουργούν μια διάχυτη ηδυπάθεια, η οποία κινηματογραφείται και τονίζεται αναλόγως από την Φαμπιέν Μπερτό για να ευχαριστεί το μάτι και τις αισθήσεις. Μαζί με το όλο ερεθιστικό πακέτο, η προσέγγιση της πάθησης της Λιλί ξεφεύγει από συνήθη στερεότυπα, είναι αναζωογονητική και πολυδιάστατη, αν και μερικές φορές εγκλωβίζεται στο «από μικρό κι από τρελό θα μάθεις την αλήθεια», ιδίως στην εξέλιξη της αφήγησης. Θα μπορούσα να σταθώ και σε άλλα μικρά φάουλ, κάποιες στημένες σκηνές, μια τάση για επιδειξιμανία, αλλά θα ήταν κρίμα – η «Ατίθαση Λιλί» είναι κάτι σπάνιο: μια γαλλική ταινία που δεν είναι απλά όμορφη, αλλά έχει και καρδιά.
(3) Μαχητές των δρόμων 5: Ληστεία στο Ρίο / Fast 5
Του Τζάστιν Λιν. Περιπέτεια, ΗΠΑ, 2011. 2 ώρες και 10 λεπτά
Δεν είχε χρειαστεί μέχρι τώρα να δω κάποιο άλλο σίκουελ των «Μαχητών των δρόμων», αλλά νομίζω ότι θα τα πάρω με τη σειρά: τι απογειωτική φαντασία, αδρεναλίνη, πλάκα και βλακεία ταυτόχρονα! Ο Βιν Ντίζελ παίρνει τα μπράτσα και την έλλειψη χιούμορ του και πάει με τη συμμορία του στο Ρίο της Βραζιλίας για ακόμη μια περιπέτεια τίγκα στην υπερβολή, τον παραλογισμό, τα εφέ και την ταχύτητα. Αν δεν είχε και καθόλου διάλογο θα ήταν απλά υπέροχη. Μαζί ο Πολ Γουόκερ, αλλά και ο αγαπημένος μου Ντουέιν – The Rock – Τζόνσον.
(2) Ανήλικος δολοφόνος / Brighton Rock
Του Ρόουαν Τζόφι. Φιλμ νουάρ, Μ. Βρετανία, 2010. 1 ώρα και 51 λεπτά
Ριμέικ του ομώνυμου φιλμ νουάρ από το 1947 (και κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Γκράχαμ Γκριν), τότε με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Άτενμπορο, τώρα με τον Σαμ Ράιλι («Control»), για έναν μικρο-κακοποιό, ο οποίος αναγκάζεται να παντρευτεί μια κοπέλα που ήταν μάρτυρας σε μια δολοφονία για να της κλείσει το στόμα. Ο Ρόουαν Τζόφι μεταφέρει το στόρι στο 1964, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, απλά για να διευκολύνει την αφήγηση σε κρίσιμες στιγμές και να της δώσει ένα κάποιο (αμελητέο) χρώμα, όπως με τις συγκρούσεις των Mods με τους Rockers – αλλά όχι για να της δώσει κάποια πολιτική ή κοινωνική χροιά, παραλληλισμό ή συμβολισμό έστω. Αποτέλεσμα, ο «Ανήλικος δολοφόνος» να μοιάζει με μια ταινία του τότε, που δεν προσπαθεί καθόλου να απευθυνθεί στο κοινό του τώρα.
(2) Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης / Balada triste de trompeta
Του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια. Δραματική τρόμου, Ισπανία/Γαλλία, 2010. 1 ώρα και 47 λεπτά
Η «Τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης» είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές, φρικιαστικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ένα ευφάνταστο γκροτέσκο περιβάλλον αγκαλιάζει σφιχτά την ιστορία ενός ορφανού, ψυχολογικά διαταραγμένου νέου, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του δολοφονημένου πατέρα του και γίνεται κλόουν σε ένα τσίρκο – όπου και ερωτεύεται την ακροβάτισσα/κοπέλα του πρωταγωνιστή κλόουν. Θεαματική μέσα στην αρρωστίλα της, η ταινία βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στον κλονισμένο πυρήνα του πρωταγωνιστή, ακολουθώντάς τον στο παρανοϊκό ταξίδι του. Το θέμα είναι ότι η ανελέητη βία και η διεστραμμένη φαντασία μπορεί να σου γυρίσει και τα άντερα –κάτι που συνέβη και στην περίπτωσή μου. Ακριβώς, όμως, γι’ αυτό το λόγο τη θεωρώ πετυχημένη αφού για τους φαν του είδους φαντάζομαι ότι θα είναι λουκουμάκι.
(1) Chalet girl
Του Φιλ Τρέιλ. Ρομαντική κομεντί, Μ.Βρετανία/Γερμανία/Αυστρία, 2011. 1 ώρα και 36 λεπτά
Αδιάφορη ρομαντική κομεντί με βρετανική προφορά και συμπρωταγωνιστή τον Εντ Γουέστγουικ (aka Τσακ Μπας στο Gossip Girl, στον ίδιο πάνω κάτω ρόλο εδώ). Τον κεντρικό ρόλο έχει η Φελίσιτι Τζόουνς, η οποία υποδύεται μια φτωχή κοπέλα που πάει να δουλέψει σε σαλέ στην Αυστρία για να πληρώσει οικογενειακά χρέη, όπου κι ερωτεύεται το γόνο πλούσιας οικογένειας. Αχ, είναι αρραβωνιασμένο όμως το παλικάρι, κι ώσπου να το πάρει απόφαση, η Τζόουνς κάνει snowboard για να περάσει η ώρα. Για τους φαν της αγγλικής TV, κάνει μια μικρή εμφάνιση και ο Μπιλ Μπέιλι από το Never mind the Buzzcocks.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Chongqing Blues
Του Γουάνγκ Σιαοσουάι. Δραματική, Κίνα, 2010. 1 ώρα και 50 λεπτά
Συμμετοχή στο περσινό Φεστιβάλ Καννών από τον σκηνοθέτη του «Beijing Bicycle». Ένας ναυτικός επιστρέφει στην πατρίδα του και μαθαίνει πως ο γιος του έχει πεθάνει από σφαίρες αστυνομικών. Καθώς προσπαθεί να μάθει τι έχει συμβεί, ανακαλύπτει πως τελικά ήξερε πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή του παιδιού του.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
(3) Αληθινός φασισμός
Του Μιχαήλ Ρομ. Ντοκιμαντέρ, Ρωσία, 1965. 2 ώρες και 10 λεπτά
Αντι-πολεμικό ντοκιμαντέρ που κάνει αναδρομή στο φαινόμενο του φασισμού, και διερευνά τους λόγους που κατάφερε να αποκτήσει απήχηση στις μάζες. Με πραγματικά σπάνιο αρχειακό υλικό, και μια καλοδουλεμένη, ενίοτε σαρκαστική (και αστεία) αφήγηση. Πολύ καλή δουλειά.
Κάννες 2011
Μπήκε η άνοιξη, ξεκινά και την Τετάρτη 11 Μαΐου το Φεστιβάλ Κανών, με το οποίο θα κλείσει τρόπον τινά ο φετινός κινηματογραφικός κύκλος. Ο Λαρς φον Τρίερ επιστρέφει, όπως και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο Τέρενς Μάλικ, οι αδερφοί Νταρντέν και η Λιν Ράμσεϊ (9 χρόνια μετά τη «Μόρβερν Κάλαρ») στο Διαγωνιστικό. Ανυπομονούμε για το «Sleeping beauty» σε παραγωγή Τζέιν Κάμπιον, αλλά και για την τελευταία προσθήκη στο έργο του Γκας βαν Σαντ (τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα»). Από ελληνικές συμμετοχές, ο Μιχάλης Κωνσταντάτος συμμετέχει στο εργαστήριο L’ Atelier της Cinefondation με το «Luton», ενώ το credit φωτογραφίας της ταινίας «Porfirio» έχει ο Θύμιος Μπακατάκης, της φήμης του «Κυνόδοντα» και του «Attenberg». Μένει μόνο να δούμε τι θα κάνει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο στην κεφαλή της κριτικής επιτροπής. Απλά ελπίζω ο Τζουντ Λο και η Ούμα Θέρμαν να βοηθήσουν την κατάσταση...
Αίθουσες στην Αθήνα
Αίθουσες στην Θεσσαλονίκη
(3) Ατίθαση Λιλί / Pieds nus sur les limaces
Της Φαμπιέν Μπερτό. Δραματική κομεντί, Γαλλία, 2010. 1 ώρα και 43 λεπτά
Μια ανάλαφρη, γλυκιά και φουλ ανοιξιάτικη ταινία. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της ίδιας της σκηνοθέτιδος, η «Ατίθαση Λιλί» είναι ένα έργο για τη γοητεία του αλαφροΐσκιωτου, τη διαφορετικότητα, την ευθύνη, τα καταψυγμένα πτώματα ζώων, το πένθος και την αγάπη – ναι, όλα αυτά μαζί! Η Λουντιβίν Σανιέ υποδύεται με αφοπλιστική ενέργεια τη Λιλί του τίτλου, μια ενήλικη κοπέλα η οποία ζει ανέμελη στην εξοχή και πάσχει από κάποια ακατονόμαστη ψυχική ασθένεια. Όταν πεθαίνει η μητέρα της, η μεγάλη της αδελφή Κλαρά (η Νταϊάν Κρούγκερ αποδεικνύει ότι έχει ταλέντο, και μπόλικο), μετακομίζει μαζί της, αφήνοντας πίσω το δικηγόρο άντρα της και τη ζωή της στο Παρίσι. Η επαφή της Λιλί με τη φύση και η ακομπλεξάριστη σχέση με το σώμα της δημιουργούν μια διάχυτη ηδυπάθεια, η οποία κινηματογραφείται και τονίζεται αναλόγως από την Φαμπιέν Μπερτό για να ευχαριστεί το μάτι και τις αισθήσεις. Μαζί με το όλο ερεθιστικό πακέτο, η προσέγγιση της πάθησης της Λιλί ξεφεύγει από συνήθη στερεότυπα, είναι αναζωογονητική και πολυδιάστατη, αν και μερικές φορές εγκλωβίζεται στο «από μικρό κι από τρελό θα μάθεις την αλήθεια», ιδίως στην εξέλιξη της αφήγησης. Θα μπορούσα να σταθώ και σε άλλα μικρά φάουλ, κάποιες στημένες σκηνές, μια τάση για επιδειξιμανία, αλλά θα ήταν κρίμα – η «Ατίθαση Λιλί» είναι κάτι σπάνιο: μια γαλλική ταινία που δεν είναι απλά όμορφη, αλλά έχει και καρδιά.
(3) Μαχητές των δρόμων 5: Ληστεία στο Ρίο / Fast 5
Του Τζάστιν Λιν. Περιπέτεια, ΗΠΑ, 2011. 2 ώρες και 10 λεπτά
Δεν είχε χρειαστεί μέχρι τώρα να δω κάποιο άλλο σίκουελ των «Μαχητών των δρόμων», αλλά νομίζω ότι θα τα πάρω με τη σειρά: τι απογειωτική φαντασία, αδρεναλίνη, πλάκα και βλακεία ταυτόχρονα! Ο Βιν Ντίζελ παίρνει τα μπράτσα και την έλλειψη χιούμορ του και πάει με τη συμμορία του στο Ρίο της Βραζιλίας για ακόμη μια περιπέτεια τίγκα στην υπερβολή, τον παραλογισμό, τα εφέ και την ταχύτητα. Αν δεν είχε και καθόλου διάλογο θα ήταν απλά υπέροχη. Μαζί ο Πολ Γουόκερ, αλλά και ο αγαπημένος μου Ντουέιν – The Rock – Τζόνσον.
(2) Ανήλικος δολοφόνος / Brighton Rock
Του Ρόουαν Τζόφι. Φιλμ νουάρ, Μ. Βρετανία, 2010. 1 ώρα και 51 λεπτά
Ριμέικ του ομώνυμου φιλμ νουάρ από το 1947 (και κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Γκράχαμ Γκριν), τότε με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Άτενμπορο, τώρα με τον Σαμ Ράιλι («Control»), για έναν μικρο-κακοποιό, ο οποίος αναγκάζεται να παντρευτεί μια κοπέλα που ήταν μάρτυρας σε μια δολοφονία για να της κλείσει το στόμα. Ο Ρόουαν Τζόφι μεταφέρει το στόρι στο 1964, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, απλά για να διευκολύνει την αφήγηση σε κρίσιμες στιγμές και να της δώσει ένα κάποιο (αμελητέο) χρώμα, όπως με τις συγκρούσεις των Mods με τους Rockers – αλλά όχι για να της δώσει κάποια πολιτική ή κοινωνική χροιά, παραλληλισμό ή συμβολισμό έστω. Αποτέλεσμα, ο «Ανήλικος δολοφόνος» να μοιάζει με μια ταινία του τότε, που δεν προσπαθεί καθόλου να απευθυνθεί στο κοινό του τώρα.
(2) Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης / Balada triste de trompeta
Του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια. Δραματική τρόμου, Ισπανία/Γαλλία, 2010. 1 ώρα και 47 λεπτά
Η «Τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης» είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές, φρικιαστικές ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ένα ευφάνταστο γκροτέσκο περιβάλλον αγκαλιάζει σφιχτά την ιστορία ενός ορφανού, ψυχολογικά διαταραγμένου νέου, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του δολοφονημένου πατέρα του και γίνεται κλόουν σε ένα τσίρκο – όπου και ερωτεύεται την ακροβάτισσα/κοπέλα του πρωταγωνιστή κλόουν. Θεαματική μέσα στην αρρωστίλα της, η ταινία βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στον κλονισμένο πυρήνα του πρωταγωνιστή, ακολουθώντάς τον στο παρανοϊκό ταξίδι του. Το θέμα είναι ότι η ανελέητη βία και η διεστραμμένη φαντασία μπορεί να σου γυρίσει και τα άντερα –κάτι που συνέβη και στην περίπτωσή μου. Ακριβώς, όμως, γι’ αυτό το λόγο τη θεωρώ πετυχημένη αφού για τους φαν του είδους φαντάζομαι ότι θα είναι λουκουμάκι.
(1) Chalet girl
Του Φιλ Τρέιλ. Ρομαντική κομεντί, Μ.Βρετανία/Γερμανία/Αυστρία, 2011. 1 ώρα και 36 λεπτά
Αδιάφορη ρομαντική κομεντί με βρετανική προφορά και συμπρωταγωνιστή τον Εντ Γουέστγουικ (aka Τσακ Μπας στο Gossip Girl, στον ίδιο πάνω κάτω ρόλο εδώ). Τον κεντρικό ρόλο έχει η Φελίσιτι Τζόουνς, η οποία υποδύεται μια φτωχή κοπέλα που πάει να δουλέψει σε σαλέ στην Αυστρία για να πληρώσει οικογενειακά χρέη, όπου κι ερωτεύεται το γόνο πλούσιας οικογένειας. Αχ, είναι αρραβωνιασμένο όμως το παλικάρι, κι ώσπου να το πάρει απόφαση, η Τζόουνς κάνει snowboard για να περάσει η ώρα. Για τους φαν της αγγλικής TV, κάνει μια μικρή εμφάνιση και ο Μπιλ Μπέιλι από το Never mind the Buzzcocks.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Chongqing Blues
Του Γουάνγκ Σιαοσουάι. Δραματική, Κίνα, 2010. 1 ώρα και 50 λεπτά
Συμμετοχή στο περσινό Φεστιβάλ Καννών από τον σκηνοθέτη του «Beijing Bicycle». Ένας ναυτικός επιστρέφει στην πατρίδα του και μαθαίνει πως ο γιος του έχει πεθάνει από σφαίρες αστυνομικών. Καθώς προσπαθεί να μάθει τι έχει συμβεί, ανακαλύπτει πως τελικά ήξερε πολύ λίγα πράγματα για τη ζωή του παιδιού του.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
(3) Αληθινός φασισμός
Του Μιχαήλ Ρομ. Ντοκιμαντέρ, Ρωσία, 1965. 2 ώρες και 10 λεπτά
Αντι-πολεμικό ντοκιμαντέρ που κάνει αναδρομή στο φαινόμενο του φασισμού, και διερευνά τους λόγους που κατάφερε να αποκτήσει απήχηση στις μάζες. Με πραγματικά σπάνιο αρχειακό υλικό, και μια καλοδουλεμένη, ενίοτε σαρκαστική (και αστεία) αφήγηση. Πολύ καλή δουλειά.
Κάννες 2011
Μπήκε η άνοιξη, ξεκινά και την Τετάρτη 11 Μαΐου το Φεστιβάλ Κανών, με το οποίο θα κλείσει τρόπον τινά ο φετινός κινηματογραφικός κύκλος. Ο Λαρς φον Τρίερ επιστρέφει, όπως και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο Τέρενς Μάλικ, οι αδερφοί Νταρντέν και η Λιν Ράμσεϊ (9 χρόνια μετά τη «Μόρβερν Κάλαρ») στο Διαγωνιστικό. Ανυπομονούμε για το «Sleeping beauty» σε παραγωγή Τζέιν Κάμπιον, αλλά και για την τελευταία προσθήκη στο έργο του Γκας βαν Σαντ (τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα»). Από ελληνικές συμμετοχές, ο Μιχάλης Κωνσταντάτος συμμετέχει στο εργαστήριο L’ Atelier της Cinefondation με το «Luton», ενώ το credit φωτογραφίας της ταινίας «Porfirio» έχει ο Θύμιος Μπακατάκης, της φήμης του «Κυνόδοντα» και του «Attenberg». Μένει μόνο να δούμε τι θα κάνει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο στην κεφαλή της κριτικής επιτροπής. Απλά ελπίζω ο Τζουντ Λο και η Ούμα Θέρμαν να βοηθήσουν την κατάσταση...
