Ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε κατ’ ευχήν για τον πρωθυπουργό της Ελλάδας…Ψηφίζεται, δηλαδή, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας από την ελληνική Βουλή, η πέμπτη δόση εκταμιεύεται...
και οι Ευρωπαίοι συμφωνούν, τελικά, για το νέο πρόγραμμα δανειοδότησης.Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι επιταχύνεται η χρηματοδότηση των αναπτυξιακών έργων από τα ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ότι τελειώνει και η υπόθεση της εθελοντικής συμμετοχής ιδιωτών στην ελληνική χρηματοδότηση, ότι τέλος πάντων γίνονται όλα όσα στοχεύει ο κ. Παπανδρέου.
Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Σ’ αυτό το απλό, αλλά τόσο σημαντικό ερώτημα, δεν απαντά ο πρωθυπουργός. Στις Βρυξέλλες έκανε θριαμβευτικές ανακοινώσεις, αλλά ούτε ο ίδιος έδειχνε να πιστεύει στον εαυτό του.
Το βασικό πρόβλημα, νομίζω, είναι ότι απώλεσε την εμπιστοσύνη του λαού. Και, δυστυχώς,παρασύρεται από την ολιγομελή ομάδα που τον περιβάλλει και του γεμίζει τα μυαλά ότι είναι ισότιμος (!) του Ομπάμα και του Πούτιν και ότι αξίζει πολύ περισσότερο από τον σημερινό γενικό γραμματέα του ΟΗΕ -με τον οποίο, θα έλεγα, συναγωνίζεται στην ανεπάρκεια αντίληψης των γεγονότων, ώστε να αναζητηθούν και οι κατάλληλες λύσεις.
Η απουσία εμπιστοσύνης οφείλεται στο έργο του, τους τελευταίους 18 μήνες. Είναι έργο ασήμαντο. Κοιτάζοντας πίσω, από τον εκλογικό του θρίαμβο τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι το βράδυ της Πέμπτης όταν έκανε την πρώτη θριαμβευτική δήλωση -ακολούθησαν και άλλες στην συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής- εύκολα μπορεί να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι «τα έκανε σαλάτα».
Την Τετάρτη συμμετείχα σε κουβέντα ομάδας ανθρώπων που έχουν σχέση ΜΟΝΟ με την οικονομία. Και έχει σημασία ότι δεν τους απασχολεί η πολιτική και οι πολιτικοί, τους οποίους λοιδωρούν για την ανικανότητά τους να ανταπεξέλθουν στα πιό απλά προβλήματα. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ξεκαθαρισμένο στο μυαλό τους ότι από τη στιγμή που η Ελλάδα δέθηκε στο άρμα του ΔΝΤ, δύσκολα θα ξεμπλέξει. Με εντυπωσίασε, επίσης, το συμπέρασμά τους ότι η Ελλάδα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα, χωρίς να προσφύγει στο ΔΝΤ. Πρόκειται για ισχυρισμό που ακούω συχνά το τελευταίο διάστημα και έχω την αίσθηση ότι τώρα που βγήκε από το κάδρο ο Ντομινίκ Στρος Καν, θα πληροφορηθούμε και άλλες λεπτομέρειες της «συμφωνίας κυρίων» που έκαναν.
Με λίγα λόγια δεν επιβεβαιώνεται ότι ήταν ο προηγούμενος διευθυντής του Ταμείου αυτός που τον έπεισε να καταφύγει στο ΔΝΤ. Φαίνεται ότι έγινε ακριβώς το ανάποδο: ο κ. Παπανδρέου ήταν αυτός που αναζήτησε το «λιμάνι» του Ταμείου εξαναγκάζοντας την Ευρωπαϊκή Ενωση να ακολουθήσει.
Ερώτημα: Είναι πιθανό το «περίφημο πιστόλι» που υποτίθεται ότι κρατούσε ο πρωθυπουργός, να χρησιμοποιήθηκε ως εκβιασμός προς την Ε.Ε. για να αποδεχθεί την συνδρομή του Ταμείου; Είναι…
Εκφράζοντας προσωπική γνώμη, πιστεύω ότι ο κ. Παπανδρέου, που πρότεινε κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας στον κ. Σαμαρά και άλλαξε γνώμη μετά το θυμό που προκάλεσε η παραίτησή του στη μητέρα και τον αδελφό του, δεν έχει καμία δυνατότητα υλοποίησης των μέτρων που συμφώνησε με τους δανειστές. Πέραν της μη ικανότητας του να αντιληφθεί το παγκόσμιο οικονομικό παιγνίδι που αφορά και επηρεάζει άμεσα τη χώρα, σύντομα θα αντιληφθεί πως για τους δανειστές δεν σημαίνει τίποτα η (πιθανή) υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, διότι δεν εξασφαλίζει την υλοποίησή του. Αυτό που τους ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι η εφαρμογή του Προγράμματος, το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κοινωνική αδικία που προτάθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Και, δυστυχώς, προτάθηκε από …Ελληνες.
