Να τι περιμένω αυτό το καλοκαίρι: ν΄ αφήσουμε πίσω όλες τις πρωτεύουσες του λάθους, να βυθιστούμε εξαρχής στα πιο ανοίκεια και τρομερά γεγονότα.
Να προσπεράσουμε τα χλωμά δωμάτια, εκεί όπου η Αλίκη περνά αμέριμνη μέσα από τον καθρέφτη. Πιο πέρα, η Χιονάτη φεύγει από το νανόσπιτο κλείνοντας ερμητικά την πόρτα πίσω της.
Στο παρελθόν, πολλές φορές φανταζόμουν ότι διέσχιζα τις αχανείς εκτάσεις της ερήμου. Τώρα προτιμώ ν΄ αράξω σε έναν...Να προσπεράσουμε τα χλωμά δωμάτια, εκεί όπου η Αλίκη περνά αμέριμνη μέσα από τον καθρέφτη. Πιο πέρα, η Χιονάτη φεύγει από το νανόσπιτο κλείνοντας ερμητικά την πόρτα πίσω της.
κάβο, με θέα τη θάλασσα παρατηρώντας τα ακρωτήρια να χάνονται, τα νησιά να σβήνονται από το χάρτη.
Με τόση φαντασία, ο χρόνος παύει να είναι μόνο μια λέξη. Τις ζεστές νύχτες, λίγες ώρες πριν ξημερώσει, οι ήρωές μου αλλάζουν ρόλους μ΄ ευκολία. Ξαναζούν. Ψάχνουν κάτι που έχουν χάσει, όπως όλοι μας.
Λίγες ώρες πριν ξημερώσει, μην το βάλεις στα πόδια. Φοβάσαι τα παραμύθια, φοβάμαι τη συνέχεια, όλα είναι τρομακτικά, τα φαντάσματα, οι μάγισσες, οι νάνοι, οι καλοκαιρινές καταιγίδες, η απόρριψη, τα λάθη, οι καθρέφτες, ο χτύπος του ρολογιού, ο χτύπος της καρδιάς μου, τα παιχνίδια, οι κλεφτές ματιές, η αναπάντεχη τρυφερότητα. Όλα είναι τρομαχτικά ωραία.
Το σκοτάδι γρήγορα θα φύγει. Εσύ μείνε. Μίλησέ μου πάλι από την αρχή, βρες το δικό σου τρόπο. Φοβάσαι; Κι εγώ, το ίδιο. Όλοι με τους ίδιους φόβους ζούμε. Τι περιμένεις τώρα, αυτή τη στιγμή; Τι ψάχνεις πίσω από τις λέξεις; Σκέψου. Ο χρόνος δεν είναι μια ατελείωτη κλεψύδρα. Κάποτε τελειώνει. Τι χρειάζεσαι για να θυμάσαι αυτό το καλοκαίρι; Ξέρεις; Μια ευκαιρία, πρώτη και τελευταία. Δική σου. Λίγες ώρες πριν ξημερώσει.Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2011/06/blog-post_410.html
