Θα το γδάρω ποιητή μου, πολυδιαβασμένε, όπως με προστάζεις μέσα από το στίχο σου μα να ξεκινώ αργά...
και φοβισμένα όπως κάθε τι σε τούτο τον τόπο στις μέρες μας…Ιλαρό, το φως τούτου του τόπου που απ’τους αιώνες ίδιο και απαράλλαχτο φωτίζει την ελληνική γη. Αυτό το φως δεν σκοτεινιάζει, ούτε με τα μέτρα, ούτε με τις απειλές, που κάποιοι εκτοξεύουν προς την…
Ελλάδα, τούτη τη χώρα, την πολύπαθη, τη ματωμένη, την ηρωική αλλά και αυτήν που έδωσε τα φώτα και έσβησε από μόνη της τα δικά της, αφήνοντας στο σκοτάδι τα…
Παιδιά… Αυτά τα παιδιά που γεμίζουν την πλατεία κάθε μέρα δίχως αρχηγό, δίχως σημαίες παρά μόνο εκείνες τις ελληνικές που δείχνουν τόσο όμορφες στο φως του ήλιου, που λάμπει έτσι μόνο…
Εδώ, εδώ να μείνουμε να παλέψουμε με το ριζικό τούτου του τόπου, που έχει δει χιλιάδες φορές τις σάρκες του να τις κατασπαράζουν όμως και πάλι αναστήθηκε …έτσι να το αναστήσουμε και πάλι σε πείσμα όσων τον επιβουλεύονται… και όλα αυτά γιατί; Γιατί….
Ρωμηός, σημαίνει εκείνος που δεν το βάζει κάτω στα δύσκολα… εκείνος που θα δακρύσει για τα άσχημα που περνάει σε μια γωνιά του σπιτιού του και όχι μπροστά στο δανειστή του, που να τον ξεπληρώσει…
Πρέπει! Τι πρέπει λοιπόν; Ποιο είναι το σωστό πρέπει, που οφείλουμε να ακολουθήσουμε; Το πρέπει της τρόικας; Το πρέπει της δραχμής; Όλοι αναρωτιόμαστε και όλοι ελπίζουμε να μην μάθουμε ποτέ ότι ακολουθήσαμε τελικά το λάθος πρέπει!
Το έγδαρα ποιητή μου το ΠΡΕΠΕΙ, όπως με πρόσταξες …από το ιώτα μέχρι το πι …όμως εσύ τι θα έλεγες ότι μας Πρέπει.
