Αγαπητή κυρία Νικολάου…Επιτρέψτε μου κατ’ αρχάς, τον ενικό – για πολύ λίγο – αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στο παλιό καλό τραγουδάκι...
«δεν σε ξέρω, δε με ξέρεις, υποφέρω κι υποφέρεις» (το τελευταίο ελέγχεται έως ανακριβές). Δεν σας γνωρίζω, λοιπόν και δεν με γνωρίζετε… Κάλλιο αργά παρά ποτέ…Διάβασα το άρθρο σας στο aixmi.gr με τίτλο «Αγανάκτησα με τους Αγανακτισμένους»,αλλά και το sequel της 5ης Ιουνίου «Γιατί αγανακτείτε με την αγανάκτησή μου;» Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια – κι άλλη φτώχεια δεν αντέχεται, ας πιάσουμε το θεματάκι (σας) με σύστημα:
Γράφετε:
«Πλέον, είναι επιεικώς θλιβερό το θέαμα κάποιων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι κατεβαίνουν καθημερινά μπροστά στη Βουλή για να δηλώσουν «Αγανακτισμένοι» για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.»
Απαντώ:
«Πλέον είναι επιεικώς θλιβερό» να αναφέρεστε σε «κάποιες χιλιάδες». Γιατί, σε περίπτωση που ο δικός σας πλανήτης απέχει έτη φωτός και δεν μπορείτε να διακρίνετε με το τηλεσκόπιο – πράγματα κατανοητό και σεβαστό – να σας ενημερώσω εγώ ότι εδώ δεν μιλάμε για τους 5-10 τρελούς του χωριού που πήραν τα κατσαρολικά και τις σημαίες τους και βγήκαν να γίνουν γραφικές φιγούρες στις πλατείες. Εδώ μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών. Που πιστέψτε με, δεν πήραν τους δρόμους γιατί το Mega παίζει επαναλήψεις και βαριούνται να κάτσουν σπίτι τους.
Ήμουνα πάτος στα Μαθηματικά εξ ου και αδυνατώ να κάνω τη σούμα πόσος κόσμος κατεβαίνει (γιατί δεν υπάρχει μόνο το Σύνταγμα και ο Λευκός Πύργος, υπάρχουν και οι Αγανακτισμένοι της περιφέρειας). Αλλά «κάποιες χιλιάδες» δεν είναι σίγουρα…
Γράφετε:
«οι οποίοι κατεβαίνουν καθημερινά μπροστά στη Βουλή για να δηλώσουν «Αγανακτισμένοι» για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.»
Απαντώ:
Με τα φτωχά ελληνικά που ξέρω, το ρήμα «δηλώνω», παραπέμπει στην ρήση Τσαρούχη: «Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις». Άρα, κυρία Νικολάου μου; Δηλώνουν, αλλά δεν είναιΑγανακτισμένοι;
Όσο για «την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα», έχετε καταλάβει ότι το οικοδόμημα που τώρα καταρρέει, οικοδομήθηκε πάνω στη σιωπή; Στην σιωπή ΜΑΣ; Στην ανοχή ΜΑΣ; Στο βόλεμα ΜΑΣ; «Η Κατάσταση που επικρατεί στη χώρα» δεν είναι μόνο το βαθύ ρήγμα πολιτικών και πολιτών σε όλα τα επίπεδα. Είναι ένα κραχ – όχι μόνο οικονομικό: Ένα κραχ ιδεών και ιδεολογιών, αξιών και αξιοπρέπειας. Σήμερα που μιλάμε, άτομα με ειδικές ανάγκες πήγαν και κατέλαβαν το ΙΚΑ Αγίου Κωνσταντίνου! Γιατί λέτε να το έπραξαν αυτό, καλή μου γυναίκα; Γιατί βαρέθηκαν να κόβουν βόλτες απ’ το μπάνιο στην κουζίνα;
Γράφετε:
“Δε θα μπω στη διαδικασία να αναρωτηθώ πόσοι από τους «Αγανακτισμένους» ήταν για χρόνια βολεμένοι στο σαθρό ελληνικό πολιτικοοικονομικό σκηνικό. Ούτε θα αναρωτηθώ πόσοι εξ αυτών είναι δημόσιοι υπάλληλοι που αυτές τις ημέρες κάνουν κατάληψη στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο ή στον ΟΤΕ για να εξασφαλίσουν την διαιώνιση των προνομίων που απλόχερα τους έδιναν για χρόνια οι «εθνικοί ευεργέτες».
Όχι μην μπείτε σ’ αυτή την διαδικασία! Μην μπείτε γιατί μετά δεν ξέρω πως θα βγείτε! Όχι ότι δεν υφίστανται οι καταστάσεις που περιγράφετε. Όμως τα πολιτικά συστήματα δεν τις έθρεψαν; Τα πολιτικά συστήματα δεν τις ενεθάρρυναν; Τα πολιτικά συστήματα δεν έκλεισαν τα μάτια στον πολίτη που παίρνει τη μίζα της πλάκας, προκειμένου να μην χάσουν εκείνα τη μίζα των δισ.;
Δεν λαϊκίζω, κυρία μου… Αλλά δεν είδα ποτέ σ’ αυτόν τον τόπο, τον φόρο που πληρώνω να γίνεται σχολειό ή νοσοκομείο! Αντίθετα είδα πολλούς πολιτικούς να ζούνε στη χλιδή και να μην ανοίγει ρουθούνι. Η καθεστηκυία τάξη ευνοεί τη λούφα και παραλλαγή, η καθεστηκυία τάξη είναι η αλεπού με την κομμένη ουρά.
Δεν δικαιολογώ κανένα λαμόγιο. Αλλά πείτε μου, σας παρακαλώ. Τα νέα παιδιά που διαλέγουν κορνίζες για τα πτυχία τους, πότε υπήρξαν δημόσιοι υπάλληλοι; Τα νέα παιδιά πότε υπηρέτησαν το σαθρό πολιτικό σύστημα; Πότε ήταν βολεμένοι; Πότε πρόλαβαν;
Γράφετε:
“Ακριβώς επειδή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους, συχνά τις κακοπληρωμένες δουλειές τους, λόγω της κακής διαχείρισης της κρίσης που έχει οδηγήσει σε χιλιάδες «λουκέτα» και σε δραματική ύφεση τη χώρα.
Θα ήθελα να επισημάνω, όμως, ότι πιθανότατα οι χιλιάδες αυτοί άνθρωποι – πολλοί εκ των οποίων έχουν κάθε λόγο να είναι «αγανακτισμένοι» – στις επόμενες εκλογές θα ρίξουν λευκό ή άκυρο ή δε θα πάνε να ψηφίσουν, αφήνοντας σε μας τους υπόλοιπους τη χαρά να «βγάλουμε το φίδι από την τρύπα».
Ποιο φίδι και ποια τρύπα; Πότε βγάλαμε το φίδι απ’ την τρύπα, πότε μου διέφυγε και σιχαίνομαι και τα φίδια; Ανήκω στην κατηγορία που ποτέ δεν έριξα λευκό ή άκυρο. Πάντα ψήφιζα! Γράφω στα ΝΕΑ στο περασμένο Σάββατο:
«Στις εκλογές δεν ψήφισα! Ε, και;
Στις εκλογές ψήφισα! Ε, και;
Στις εκλογές ψήφισα Αριστερά! Ε, και;
Στις εκλογές ψήφισα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ! Ε, και;
Ε, και; Τι έγινε; Τι άλλαξε; Τι βελτιώθηκε; Ποιο απ’ τα όνειρά μου πραγματοποιήθηκε; Ποια απ’ τις προσδοκίες μου εκπληρώθηκε; Ποιο όραμα υλοποιήθηκε;»
Γράφετε:
Θα ήθελα, επίσης, να ρωτήσω τους «αγανακτισμένους» ποια είναι η εναλλακτική πρόταση που έχουν πλην της «ανοιχτής παλάμης» προς τη Βουλή, που δε συνιστά, πρόταση, κατά την ταπεινή μου άποψη.
Και κατά την ταπεινή μου, επίσης… Και μ’ ενοχλεί όταν συλλήβδην στοχοποιούνται ΚΑΙ οι 300 της Βουλής. Βλέπετε, τυχαίνει να έχω μια μητέρα – την Σύλβα Ακρίτα – που υπηρέτησε μια 20ετία περίπου το ελληνικό κοινοβούλιο με ήθος και αξιοπρέπεια. Που όταν οι 800τόσοι βουλευτές που ζητάνε τα αναδρομικά της στείλανε να υπογράψει το χαρτί, το έσκισε σε χίλια κομμάτια και έβαλε τις φωνές λέγοντας «δεν πάτε καλά που θα υπογράψω τέτοιο σίχαμα όταν ο λαός πεινάει».
Ναι, ούτε κι εμένα με τρελαίνει η μούντζα – κι ας είναι μια αμιγώς ελληνική έκφραση οργής, θυμού, απόγνωσης. Όμως την προτιμώ απ’ τους προπηλακισμούς, τη βιαιότητα, το αίμα των οργανωμένων πολιτικών συγκεντρώσεων.
Γράφετε:
“Αν οι κύριοι και κυρίες «αγανακτισμένοι» κατέβαιναν ως ένα αληθινό κίνημα, όχι απλά με αγανάκτηση για ό,τι έχει συμβεί αλλά με αληθινές πολιτικές προτάσεις για επανεκκίνηση της οικονομίας, για έξοδο από την κρίση, για το μέλλον όλων μας, τότε ίσως να άξιζαν ακόμη και την ψήφο μας”.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά όλα τα «αληθινά κινήματα» – όπως λέτε, δεν ξεκίνησαν από την αγανάκτηση και το αδιέξοδο; Η Γαλλική επανάσταση, η Οκτωβριανή επανάσταση, ο Μάης του 68 ξεκίνησαν αυθόρμητα από ανθρώπους που – πολύ απλά, κυρία μου – δεν άντεχαν άλλο! ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑΝ ΑΛΛΟ – πόσο πιο λιανά να σας το κάνω για να συνεννοηθούμε σήμερα;
Να παραδεχτώ ότι υπάρχουν 500.000 διαδηλωτές με 500.000 διαφορετικά αιτήματα. Η κοινή συνισταμένη, όμως δεν είναι τα αιτήματα: Είναι το συναίσθημα που βγάζει τον κόσμο στους δρόμους.
Κυρία Νικολάου, δεν θα συνεχίσω άλλο… Θα σας πω μόνο τούτο: Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ορμητικό χείμαρρο. Ο χείμαρρος έχει μέσα και σκουπίδια κι άδεια μπουκάλια και πλαστικά που δεν ανακυκλώσαμε.
Όμως ΕΙΝΑΙ χείμαρρος. Και δεν έγινε μόνο και μόνο γιατί μας τσίγκλησαν οι Σπανιόλοι. Έγινε γιατί οι δικές μας κυβερνήσεις φέρονται από ανεύθυνα έως εγκληματικά. Μπορεί να δανειστήκαμε στοιχεία από τις διαμαρτυρίες στη Μαδρίτη, όμως η δική μας απόγνωση μας έβγαλε στους δρόμους. Κι όπως έγραψε ο Σταύρος Λυγερός στο aixmi.gr, το κίνημα των Αγανακτισμένων «Στην πραγματικότητα, όμως, είναι βαθιά και με πρωτόγνωρο τρόπο πολιτικό. Πηγάζει από τα σπλάχνα της κοινωνίας και απηχεί τη διέγερση της σιωπηλής πλειοψηφίας, που βλέπει ότι κατεδαφίζονται οι στοιχειώδεις σταθερές του βίου. Γι’ αυτό και έχει όλες τις προϋποθέσεις να αναδειχθεί σε παράγοντα πολιτικών εξελίξεων.»
Αγαπητή κυρία, λυπάμαι αν σας κούρασα! Απλώς, αγανάκτησα… Αγανάκτησα που αγανακτήσατε με τους αγανακτισμένους…
Σας εύχομαι «καλό βόλι» στις επόμενες εκλογές όπου «θα βγάλετε το φίδι από την τρύπα». Κι αν το βγάλετε τελικώς, φωνάξτε με κι εμένα… Που τόσα χρόνια ψηφίζω και τόσα χρόνια βλέπω τα φίδια να μεταλλάσσονται σε αμοιβάδες και να πολλαπλασιάζονται με ταχύτητα φωτός!
Ευχαριστώ για την προσοχή σας!
