Ἡ ἀπαρχὴ τῶν γιγαντιαίων λαοσυνάξεων ἦταν ἱστορικὸ γεγονὸς- αὐτὸ φάνηκε σὲ ὅλο του τὸ μεγαλεῖο τὴν Κυριακή. Ἀλλὰ ὄχι ἱστορικὴ τομή. Ἡ ἱστορικὴ τομὴ θὰ συμβεῖ ὅταν οἱἈγανακτισμένοι γίνουν Ἀποφασισμένοι.
Δηλαδή, ὅταν υἱοθετήσουν ξεκάθαρο στόχο καὶ μόλις ἀποφασίσουν τί θὰ κάνουν ἀφοῦ πετύχουν αὐτὸν τὸν στόχο.
Στόχο ἔχουν; Ἔχουν. Νὰ πέσει ἡ (περιστασιακῶς κυβερνῶσα) κυβέρνηση καὶ νὰ ἀπεμπλακοῦμε ὅσο τὸ δυνατὸν νωρίτερα ἀπὸ τὸ Μνημόνιο. Αὐτὰ ἀκούγονται συνεχῶς, ἔτι καὶ ἔτι, στὰ συνθήματα καὶ στὰ πηγαδάκια (ἔχουν καὶ μιὰν ἰδιαίτερη προτίμηση στὶς προτάσεις γιὰ τὴν ἀξιοποίηση τοῦ Θεόδωρου Παγκάλου, ἀλλὰ δὲν εἶναι τῆς παρούσης…).
Ἔχουν ἀποφασίσει τί θὰ κάνουν ἀφοῦ τὸν πετύχουν; Ὄχι ἀκόμα. Τὴν πρωτοκαθεδρία κατέχει ἡ ὀργή, ἐνῷ στὴν κάτω συνέλευση –τὴν ὁποία προσπαθεῖ ἀενάως νὰ καπελώσει τὸ πιλοποιεῖον «ἡ Ἀριστερὰ»- ἀκούγονται διάφορα οὐτοπικά, ὅπως ἡ κατάργηση τῶν τραπεζῶν καὶ ἡ ἐγκαθίδρυση τῆς ἀπολύτως ἄμεσης δημοκρατίας.
Αὐτὸ ὅμως δὲν θὰ κρατήσει γιὰ πολύ: ὅσο οἱ πολίτες συνειδητοποιοῦν ὅτι κοντεύουν ὅλο καὶ περισσότερο στὴν ἐπιτυχία τοῦ στόχου τους, στὴν πτώση τῆς κυβέρνησης, τόσο θὰ διαμορφώνεται τὸ πρόταγμα τῆς ἑπόμενης μέρας. Όπως ἔχει ξαναγραφτεῖ στὸ Antinews, ἡ λαοθάλασσα θὰ μεγαλουργήσει «ὅταν βρεῖ ἕνα αἴτημα νὰ τὴν ἑνώνει. Καὶ μιὰ πολιτικὴ προοπτική, ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ τὴν ἐκφράσει». Ἐφιστοῦμε τὴν προσοχὴ τῆς λαοθάλασσας στὸ ἑξῆς: τὸ δεύτερο σημεῖο ἀποτελεῖ συνεπαγωγὴ τοῦ πρώτου…
Ὁ μέσος Ἕλληνας ἔχει περισσότερα νὰ χάσει ἀπὸ ἁπλῶς τὶς ἀλυσίδες του- καὶ αὐτὸ σίγουρα θὰ τὸ λάβει ὑπ’ ὄψιν, ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα. Τί μπορεῖ νὰ συμβεῖ; (α) Εὐτυχῶς, ἡ ἐπέμβαση τοῦ στρατοῦ ἀποκλείεται. (β) Κάποια νέα λαϊκὴ ἡγεσία δὲν φαίνεται νὰ ξεπηδᾶ ἀπὸ τὰ στίφη. Ἡ παρότρυνση τοῦ -ἱεροῦ μου- Μίκη Θεοδωράκη γιὰ (γ) ἐπαναστατικὴ κυβέρνηση περισσότερο μὲ τρομάζει παρὰ μὲ χαροποιεῖ: ποιοί ἐπαναστατήσαντες θὰ κυβερνήσουν, πόθεν, πῶς κι ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ; Μήπως ἀκόμα κι ὁ Πάγκαλος εἶναι προτιμώτερος;
Ὁ λαὸς δὲν (θὰ ἔπρεπε νὰ) ἔχει ἀνακαλύψει ἀκόμα τὸν Ἀντώνη Σαμαρᾶ. Διότι δὲν ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα νὰ περάσει ἀπὸ τὸ στάδιο τῆς ὀργῆς στὸ στάδιο τῆς ἀναζήτησης προοπτικῆς, τὸ ὁποῖο ὅμως νομοτελειακὰ κοντοζυγώνει. Πάντως, ἕνα εἶναι σίγουρο: ἤδη ὁ κόσμος βλέπει στὸν Σαμαρᾶ κάτι πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὸν πρόεδρο τῆς Νέας Δημοκρατίας.
Οἱ ἐξελίξεις θὰ ἐπιταχυνθοῦν ἰλιγγιωδῶς, μὲ καταλύτη τὸ ἐγχείρημα ψήφισης τοῦ μεσοπρόθεσμου- ἂν ἡ κυβέρνηση προλάβει νὰ φτάσει μέχρις ἐκεῖ, μὲ τὸν ρυθμὸ ποὺ γιγαντώνεται ἡ μετρήσιμη σὲ πλήθος ἀγανάκτηση. Βέβαια, ὁ φερόμενος ὡς πρωθυπουργὸς διαλαλεῖ μὲ σοβαρὸ ὕφος ὅτι δὲν θὰ προκηρύξει ἐκλογές, δήλωσε πὼς «θὰ συνεχίσει μόνος» (σ.σ.: ἀνατριχιάσαμε) – ὅπως ἀκριβῶς ὁ Μουμπάρακ δήλωνε ὅτι δὲν πρόκειται νὰ παραιτηθεῖ, τὴν παραμονὴ τῆς παραίτησής του…
Ἡ πτώση τοῦ Παπανδρέου καὶ ἡ ἄνοδος τοῦ Σαμαρᾶ δὲν θὰ εἶναι ἁπλῶς ἡ πτώση μιᾶς κυβέρνησης καὶ ἡ ἄνοδος μιᾶς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης. Θὰ εἶναι ἡ ἀποστράτευση τῆς φρουρᾶς τῆς μεταπολίτευσης καὶ ἡ ἀνάδειξη τῶν στοιχείων ποὺ κατὰ τὰ φαινόμενα βρίσκονταν μέσα της, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἦταν ἀνέκαθεν πέρα καὶ πάνω ἀπ’ αὐτήν. Σὺν λαῷ.
Ἕνα εἶναι σίγουρο: ὁ καταγέλαστος πρωθυπουργεύων μετράει μέρες.
Βέβαια, ὁ Σαμαρᾶς θὰ πρέπει νὰ ἀποδείξει ὅτι ἐννοεῖ ὅσα λέει στοὺς λόγους του, γιὰ τὰ περιεχόμενα τῶν ὁποίων μᾶς ρωτᾶνε ὅλο καὶ συχνώτερα. Ἀλλά, γιὰ σταθεῖτε: ὅ,τι φαινομενικὰτὸν ἐμπόδιζε κάποτε, θὰ ἔχει ἤδη «ἀπανθρακωθεῖ» ἀπὸ τὸν ξεσηκωμὸ ποὺ θὰ τὸν ἐγκαταστήσει στὸ Μαξίμου- ὅταν πρέπει.
Μήπως ὅμως αὐτὴ ἡ ἐπερχόμενη ἀλλαγὴ σελίδας στὴν παρουσία τοῦ Σαμαρᾶ ἦταν μέρος τῆς στρατηγικῆς; Γοῦστο ἔχει: ἡ κωλυσιεργία θὰ ἀποδειχθεῖ εὐφυέστατα προσχεδιασμένη, καὶ ἡ ἀργοπορία… πρωτοπορία.
Κοῖτα νὰ δεῖς πῶς τὰ ἔφερε ἡ μοίρα:
Κάποιοι ἀνακαλύψαμε τὸν Ἀντώνη Σαμαρᾶ -καὶ ἀφοσιωθήκαμε- ἐν παρόδῳ, προσπαθώντας νὰ διώξουμε τὴν Ντόρα.
Καὶ τώρα, ἕνας ὁλόκληρος λαὸς θὰ ἀνακαλύψει τὸν Ἀντώνη Σαμαρᾶ -καὶ θὰ ἀφοσιωθεῖ- ἐν παρόδῳ, προσπαθώντας νὰ διώξει τὸν Γιωργάκη!
Συμπέρασμα ἀβίαστο:
Δὲν θέλουμε νὰ ρίξουμε τὴν κυβέρνηση. Θέλουμε μόνο νὰ τὴν βοηθήσουμε νὰ πέσει…
Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
