Ήμουν σε φάση τραγική,
στα χρέη βουτηγμένη,
Κι ήμουν μπροστά σ’ ένα γκρεμό, μια κι έξω να τελειώσω
αυτή τη μάταιη ζωή, τη χρεωμένη τόσο.
Ετοιμαζόμουν για βουτιά, το ‘χα αποφασίσει
και το ‘να πόδι στο κενό είχα τοποθετήσει.
Και πάνω που ‘λεγα : ‘’Bye bye ! Σ’ αφήνω κόσμε, γεια σου’’
ακούω πίσω μου φωνές: ‘’Καλέ, μην πέσεις ! Στάσου !’’
Γυρνώ να δω τι γίνεται και βλέπω ένα Γάλλο
να τρέχει προς το μέρος μου με πανικό μεγάλο.
Κι ακόμα ένας, Γερμανός, έτρεχε να με πιάσει,
ίδιος η Μέρκελ ήτανε !...έχω ανατριχιάσει…
Μαζί τους κι ένας Βρετανός υψώνοντας το χέρι,
μου φώναζε: ‘’Μην πέσεις miss! Κανέναν δεν συμφέρει!’’
κι ένας μαυρούκος αψηλός, ίδιος με τον Ομπάμα
αναρωτιόταν : ‘’Oh my god ! Κι αν πέσει ; What a drama !’’
Κι ακολουθούσαν πίσω τους άνθρωποι ένα κάρο,
να με γλιτώσουν θέλανε όλοι από το Χάρο.
Κινέζοι, Τούρκοι, Αυστραλοί, λευκοί, κίτρινοι, σκούροι,
ξεφώνιζαν : ‘’Κρατήστε την ! Αν πέσει, τρώμε αγγούρι !’’
Αφού λοιπόν τόσοι πολλοί πάσχιζαν για να ζήσω,
το πόδι το μετέωρο το ξαναφέρνω πίσω.
Και να ‘μαι τώρα πάλι εδώ με απλανές το βλέμμα.
Μπροστά μου έχω τον γκρεμό και πίσω μου το ρέμα.
