Aν δεν δανειστώ το χιούμορ, κινδυνεύει η διανοητική και ψυχική μου ισορροπία.
Είμαι, λοιπόν, μια από τους εκατόν τόσους πρωτοεκλεγμένους κατάπτυστους βουλευτές, που σκέφτηκα να αφήσω τη δουλειά μου (τι μου έδινε άλλωστε; Καταξίωση; Οικονομική αυτάρκεια; Τον σεβασμό του κόσμου;) και να γίνω πολιτικός, μπας και βγω στην τηλεόραση και αποκτήσω αναγνωρισιμότητα. Έτσι, αφού καταχράστηκα και κατασπατάλησα το δημόσιο χρήμα, έβαλα καπαρντίνα και μαύρα γυαλιά και επιδόθηκα, μαζί με τους άλλους συναδέλφους, σε ανηλεείς συνωμοσίες εναντίον του ελληνικού κράτους, με σκοπό να το υποδουλώσουμε σε ξένες σκοτεινές δυνάμεις. Βαθύτερος διακαής πόθος μου είναι να γραφτεί το όνομά μου στο μαύρο κατάστιχο της ιστορίας. Βεβαίως, για όλη αυτή τη βρώμικη δουλειά, τα αργύρια δεν είναι μόνο τριάκοντα (όπως πολύ σωστά μου έγραψε κάποιος πατριώτης, τα Χριστούγεννα, αντί για τις καθιερωμένες κοινότοπες ευχές).
Τον τελευταίο καιρό, είναι αλήθεια, κάτι στράβωσε σ΄αυτή την ανταλλαγή –το ξεπούλημα της Ελλάδας. Κάποιοι Ελληνες το κατάλαβαν (αντίθετα με τους Πορτογάλλους ή τους Ιρλανδούς, ή όποιον έχει συνάψει οποιαδήποτε διεθνή δανειακή σύμβαση) και πάνε να μας χαλάσουν τα σχέδια. Ενώ όλοι θεωρούσαμε ότι μια τέτοια ασήμαντη λεπτομέρεια (μέχρι και η Ακρόπολη είναι υποθηκευμένη, το βεβαιώνει και ο αγαπητός συνάδελφος Χαϊκάλης)δεν θα την έπαιρνε κανείς χαμπάρι…
Ξέχασα, υπάρχει και το άλλο σενάριο: δεν είμαστε τόσο σατανικοί οι βουλευτές, απλά μας έπιασαν στον ύπνο, έτσι χαλαροί και ανέμελοι που είμαστε λόγω ευημερίας, και –αφηρημένα – εγκρίναμε κάτι, όχι και τόσο ορθόν.
Αγαπητοί συνομιλητές, τέτοιες ώρες η αντοχή δεν περισσεύει, για να την καταναλώνουμε σε σενάρια τρόμου ή ακόμα και σε ανεκδοτολογικές υποθέσεις. Παρακολουθούμε τελευταία τον βομβαρδισμό των καταγγελιών, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, για την«παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας» από τους «εθνικούς προδότες». Βεβαίως, στις πολιτικές συζητήσεις το θέμα δεν θεωρήθηκε ποτέ άξιο σοβαρού σχολιασμού. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει. Υπάρχουν όμως έγκριτοι συνταγματολόγοι –εξ ίσου έγκριτοι με τον κ. Κασιμάτη –που θεώρησαν ότι έπρεπε να απαντήσουν σ΄αυτόν τον αναπτυσσόμενο μύθο.
Επειδή έχω ερωτηθεί πολλές φορές εδώ, σ΄αυτόν τον χώρο, αντιγράφω μόνο δύο σημεία απ΄το άρθρο του καθηγητή του συνταγματικού δικαίου κ. Μανιτάκη (ενός εκ των καθηγητών που έχουν απαντήσει):
«Πρώτον, η ρήτρα παραίτησης του Δημοσίου από τις αποκαλούμενες –κακώς – «ασυλίες εθνικής κυριαρχίας», δεν είναι πρωτοφανής. Πρόκειται για μια τυποποιημένη (standard) ρήτρα των διεθνών οικονομικών συναλλαγών, που απαντάται σε όλες τις συμβάσεις δανείων και εγγυήσεων στις οποίες εμπλέκεται το κράτος. Ανάλογη δέσμευση συναντάμε και στις εκδόσεις των κρατικών ομολόγων, με τη βοήθεια των οποίων αντλήσαμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια [… στη συνέχεια ο κ. Μανιτάκης αναφέρει και συγκρίνει τους όρους της δανειακής σύμβασης με παρόμοια άρθρα που περιέχονται σε παλαιότερη υπουργική απόφαση, όπου το Δημόσιο παρέχει εγγυήσεις στις τράπεζες]. Αν συγκρίνει κανείς τις δύο ρήτρες, τη ρήτρα εγγύησης του Δημοσίου με εκείνη της δανειακής σύμβασης, θα διαπιστώσει: πρώτον, ότι είναι κατά βάση νομικά πανομοιότυπες, δεύτερον, ότι το επίμαχο άρθρο της δεύτερης περιέχει σαφή, σαφέστερη δεν γίνεται, εξαίρεση από την κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση των περιουσιακών εκείνων στοιχείων του Δημοσίου, τα οποία η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου.
Ό εστί μεθερμηνευόμενο: στο «Μνημόνιο» η δημόσια περιουσία του Δημοσίου εξαιρείται από ενδεχόμενη υποθήκευση, κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση. Δηλαδή, τα εκτός συναλλαγής πράγματα, τα πολιτιστικά μας αγαθά, όπως Μνημεία ή Εργα Τέχνης που ανήκουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά, τα κοινόχρηστα πράγματα, όπως ο αιγιαλός ή τα δημόσια κτήρια και γενικά ό,τι υπάγεται σε αυτό που οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποκαλούν domaine public, δεν υπόκεινται σε υποθήκευση ή κατάσχεση. Και, πάντως, δεν θίγεται ούτε απειλείται από τη δανειακή σύμβαση η εθνική μας κυριαρχία, ούτε είναι δυνατόν άλλωστε να θιγεί από συμβάσεις αυτού του είδους». Φυσικά, το κείμενο εξηγεί αναλυτικά και με νομικές αποδείξεις τα πάντα, όποιος επιθυμεί ανατρέχει.
Ας μην τρομάζουμε άλλο τον κόσμο. Αρκετά ζαλισμένος είναι. Σας παρακαλώ.
