Είμαι αγανακτισμένος φίλε μου, γιατί συνέβη και σε μένα αυτό που έγραφε ο Γκαίτε κάποτε στον Βέρθερό του.
«Όταν κάτι τρομερό μας βρίσκει την ώρα της διασκέδασης είναι φυσικό να μας δημιουργεί εντονότερες εντυπώσεις απ΄ ό,τι αν συνέβαινε κάποια άλλη στιγμή. Εν μέρει εξαιτίας της αντίθεσης που γίνεται τόσο έντονα αισθητή….» Αγανακτώ, λοιπόν, γιατί η ατυχία με βρήκε την ώρα της διασκέδασης, με ορθάνοιχτες και τις πέντε μου αισθήσεις στις κάθε είδους συγκινήσεις και γιατί, το ξέρω πια καλά, πως θα δυσκολευτώ πολύ να αφήσω πίσω μου οριστικά τις ανέφελες στιγμές της μεταπολιτευτικής μου νιότης.Δεν το παίζω εξυπνάκιας, ούτε καταλογίζω κακές προθέσεις στους σημερινούς κυβερνώντες. Προπονητής, πρωθυπουργός και παίκτης έπαψα να είμαι από καιρό. Γιατί κατάλαβα πως ο καναπές και η κερκίδα απέχουν παρασάγγας από τις δίνες της εξουσίας και του γηπέδου τα λακτίσματα. Ανικανότητα, όμως, τους προσάπτω. Συντεχνιακή λογική και παλαιοκομματικές πρακτικές τους καταλογίζω. Όχι, γιατί η πένα μου αξιώνει ψωριάρικους, από καθ΄ έδρας, τίτλους σαν αυτούς που κραδαίνουν ορισμένοι συγκαιρινοί μας τιμητές, και αναίσχυντα μονοπωλούν με τις φλυαρίες τους , τη σκέψη και το βλέμμα μας. Αλλά γιατί σαν πολίτης αυτής της χώρας καταλαβαίνω πως το συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας δεν μπορεί να σταθεί πια στο ύψος ενός Κρόνου και να καταβροχθίσει τα παιδιά του. Δεν μπορεί να μειώσει τους προκλητικούς μισθούς των ΔΕΚΟ, της Βουλής και των Υπουργείων. Δεν μπορεί να απολύσει τους χιλιάδες ψηφοφόρους που τρούπωσαν την τελευταία στιγμή στους ΟΤΑ και στους νεοσυσταθέντες οργανισμούς. Δεν μπορεί να κατασχέσει τις περιουσίες των διεφθαρμένων δημόσιων λειτουργών, των δοσίλογων υπουργών και των διαπλεκόμενων επιχειρηματιών . Δεν μπορεί να στηρίξει την προληπτική και πρωτοβάθμια φροντίδα Υγείας χαλνώντας την δραχμούφαντη νιρβάνα εκατοντάδων νοσοκομειακών διευθυντάδων. Δεν μπορεί να διώξει τους συρφετούς αθλιότητας από τα Πανεπιστήμιά μας. Και δεν μπορεί, γιατί ο κανιβαλισμός έχει πάψει από καιρό να θεωρείται συμπεριφορά πολιτισμένου ανθρώπου. Είναι, λοιπόν, δυνατόν οι ίδιοι να θρέψουν την οργή μας από τις ίδιες τους τις σάρκες; Κομμάτι δύσκολο το βρίσκω.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, που το σύστημα αυτό πνέει τα λοίσθια ,στις πλατείες ακούς για άμεση δημοκρατία, για έξοδο από την Ευρώπη και την μέγκενη του Μνημονίου και διάφορα άλλα περίεργα για πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και για έναν λαό που απαιτεί να φύγουν τα τριακόσια λαμόγια του Κοινοβουλίου.
Δεν μπορείς, όμως, αγανακτισμένε να ζητάς το «πόθεν έσχες» από την πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας και την ίδια στιγμή να αρνείσαι το «πόθεν» από τον διπλανό σου. Εδώ, ένα «τίνος παιδί είσαι εσύ» στο πετάει για πλάκα μια γιαγιά μόνο και μόνο, επειδή έτυχε να κάτσεις δίπλα της στο λεωφορείο. Δεν θα το απευθύνεις εσύ στον συναγωνιστή σου; Σε αυτόν με τον οποίο προσδοκάς να γκρεμίσεις το σάπιο σύστημα και να φτιάξεις έναν κόσμο αλλιώτικο; Πλάκα μας κάνεις; Είναι πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων το να ρωτήσεις τον μουστάκια που κάθεται δίπλα σου και μουντζώνει τη Βουλή αν έκλεψε δημόσιο χρήμα, είτε μέσω ενός αθώου γρηγορόσημου, είτε μέσω μιας υπέρ το δέον συνταγογράφησης φαρμάκων, είτε μέσω μιας προμήθειας υλικού για μια δημόσια υπηρεσία, είτε δεν ξέρω και εγώ μέσω ποιού άλλου τρόπου ένας δημόσιος λειτουργός έβγαζε λεφτά σε αυτήν τη ρημαγμένη χώρα;
Άμεση Δημοκρατία, φωνάζεις στις πλατείες. Συνελεύσεις πολιτών και διαρκή συμετοχή. Σου πέρασε όμως ποτέ από το μυαλό ότι είναι τουλάχιστον φαιδρό να ζητάς την Άμεση Δημοκρατία, πολίτευμα δυσκολο και απαιτητικό, όταν έχεις αποτύχει οικτρά στην πιο λάιτ εκδοχή της, την αντιπροσωπευτική ή έμμεση Δημοκρατία;
Εισαι έτοιμος ,μωρέ ,να αλλάξεις τον κόσμο και δεν μπορείς να αφιερώσεις λίγο χρόνο απ΄ την ζωή σου προκειμένου να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο εκλέγεις τους αντιπροσώπους σου; Είσαι έτοιμος να κάψεις το μπουρδέλο την Βουλή και δεν έχεις τα αχαμνά να κάψεις τους ,ανά την επικράτεια, οίκους ανοχής της μετριότητας; Είσαι έτοιμος να μπουκάρεις στο Κοινοβούλιο και να καταλύσεις το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και δεν έχεις το στοιχειώδες θάρρος να παραδεχτείς πως εκεί μέσα βρίσκονται οι ίδιες σου οι επιλογές; Και αν όχι οι δικές σου- γιατί ως γνωστόν σε αυτήν την χώρα πάντα ο άλλος κάνει τη μαλακία και ποτέ εσύ- τότε εκείνες των συγγενών και των φίλων σου; Έλεος. Τεσσερα εκατομμύρια ψηφοφόροι των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας κυκλοφορούν αναμέσα μας. Δεν μπορεί. Κάποιον από δαύτους σίγουρα θα ξέρεις. Εσύ τους έστειλες, άλλωστε, εκεί.Εσύ τους νομιμοποίησες. Εσύ τους έσφιξες το χέρι και εσύ τους εχρισες κουμπάρους και νονούς των παιδιών σου, καθισμένος σαν τον χάνο δίπλα τους να περιμένεις το πουλάκι να βγεί από την μηχανή του φωτογράφου.
Αν θέλεις, λοιπόν, κάτι να αλλάξει, μέχρι τουλάχιστον να φτιάξεις τον κόσμο που ονειρεύεσαι, μούτζωσε το σύζυγό σου. Τον ανηψιό σου και τον πρώτο σου ξάδερφο. Πήγαινε στα σπίτια τους και διαδήλωσε. Κάνε καθιστική διαμαρτυρία στο σαλόνι των γονιών σου. Σε αυτούς απηύθηνε τον ψόγο και από αυτούς ζήτα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Στις επόμενες εκλογές να καταψηφίσουν όποιο σαχλοκούδουνο, απόγονο γνωστού πολιτικού ή μέτριο πολιτικάντη επιχειρήσουν τα κόμματα να βάλουν στα ψηφοδέλτιά τους. Αυτό να τους πείς. Και να κράξουν επώνυμα και θαρρετά τους δημοσιογράφους και τα κομματόσκυλα της περιοχής σου, που επιχειρούν να «φυτέψουν» στις αυριανές λίστες τις συμπάθειές τους, έστω και αν οι τελευταίες διαφέρουν από το ραδίκι μόνο στο ότι αυτό ανθοφορεί από Ιούλιο ως Σεπτέμβριο, ενώ οι ίδιες καρποφορούν χειμώνα – καλοκαίρι.
Χιλιάδες είστε και μπορείτε εύκολα να φτιάξετε μια νέα πλειοψηφία και να διεκδικήσετε με αξιώσεις τα πολιτικά ηνία στις επόμενες τις εκλογές. Εστω και αυτής της ρημάδας της Αστικής και Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας. Το χειρότερο πολίτευμα, δεν αντιλέγω. Αν εξαιρέσεις, βέβαια, όλα τα υπόλοιπα που έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς (Τσώρτσιλ) . Χιλιάδες είστε, αλλά εκ των πραγμάτων πρέπει να επιτρέψετε σε μια χούφτα από εσάς να δώσουν στην αγανάκτησή σας πολιτικά χαρακτηριστικά και να αρθρώσουν, επιτέλους, έναν σύγχρονο, ορθολογικό και στοχευμένο λόγο . Χιλιάδες είστε και αν δεν εμπιστευτείτε την αγανάκτησή σας στα χέρια της πολιτικής , αυτής της μόνης ικανής να συνταιριάξει τις διαφορετικότητές σας και να αποτρέψει το μαλλιοτράβηγμα μόλις υποχωρήσει η ορμή και τεθεί το θέμα της διανομής των πόρων, φοβάμαι πως ελάχιστοι θα μείνετε.
Μην αφήσετε, λοιπόν, την ορμή του κόσμου να χαθεί. Μην αφήσετε τα όνειρα και τις ελπίδες που πλημμυρίζουν την καρδιά και τη ψυχή χιλιάδων συνανθρώπων μας να αποδειχτούν στο τέλος ένα ακόμα πουκάμισο αδειανό. Μην επιτρέψετε στο αλλιώτικο να ξεθυμάνει τόσο γρήγορα και σταματήστε να επιβεβαιώνετε νυχθημερόν τον ερωτοχτυπημένο Βέρθερο που έλεγε «μέρα με τη μέρα αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο πόσο ανόητος είναι κανείς όταν θέλει να κρίνει τους άλλους με μέτρο τον εαυτό του». Και εσείς τόσον καιρό αυτό κάνετε. Κρίνετε τους τριακόσιους με μέτρο τον εαυτό σας. Ή για να ακριβολογούμε. Κρίνετε τους τριακόσιους με μέτρο αυτό που θα θέλατε να είναι ο εαυτός σας. Και που δεν ήτανε ποτέ του…
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι ειδικευόμενος νεφρολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας.
