Αίθουσες Αθήνα
Αίθουσες Θεσσαλονίκη
Καλή τύχη στα επόμενα μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού: Δύσκολα θα συναγωνιστεί κανείς την «Πρώτη γενιά» των X-Men. Ασυναγώνιστα στηn δική τους κλάση και τα, άλλης γενιάς, «Συνοικία το όνειρο», «If...» και «The Party».(4) X-Men: Η πρώτη γενιά / X-Men: First Class
Του Μάθιου Βον. Περιπέτεια φαντασίας, ΗΠΑ, 2011. 2 ώρες και 12 λεπτά. Με τους: Τζέιμς Μακ Αβόι, Μάικλ Φάσμπεντερ, Τζένιφερ Λόρενς, Κέβιν Μπέικον, Τζάνουερι Τζόουνς
Απ’ όλες τις λέξεις της ελληνικής γλώσσας, μια μόνο μπορεί να περιγράψει επακριβώς το «X-Men: Η πρώτη γενιά». Δεν πρόκειται απλά για ένα συμπαθητικό πρίκουελ, αλλά για μια αυτόνομη, ξεσηκωτική περιπέτεια, στην οποία, αν έχετε δει τις προηγούμενες ταινίες θα έχετε έξτρα δωράκι ένα συναισθηματικό δέσιμο με τους χαρακτήρες κι ένα δέος για τη σεναριακή συνδεσμολογία τους. Εμένα πάντως με έκανε να θέλω να ξαναδώ και τις τρεις back to back. Ξεκινώντας με την ιστορία του Μαγκνέτο, ο οποίος, ως Έρικ ακόμα, στιγματίζεται δια παντός από την κτηνωδία του über-κακού Σεμπάστιαν Σο, και συνεχίζοντας με την γνωριμία του Professor Χ/Τσαρλς Εξέβιε με τη Μυστίκ, ο Μάθιου Βον παρουσιάζει μια μεταλλαγμένη εκδοχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα, με καταλύτη την παρουσία των X-Men. Αυτό που συμβαίνει είναι υπέροχο: Με φόντο την κλιμάκωση ενός πραγματικού πολιτικού γεγονότος, το φανταστικό στοιχείο ζωντανεύει κι αποκτά υπαρκτές διαστάσεις (φαινομενικά) αβίαστα, με τις σούπερ cool σκηνές δράσης να συνοδεύονται από λεπτοκεντημένους χαρακτήρες, που τιμούν την ψυχολογία των μελλοντικών τους εαυτών.
Η ανασφάλεια της διαφορετικότητάς τους ήταν εξ αρχής ίσως το πιο γοητευτικό στοιχείο των X-Men, κι εδώ δίνει την ευκαιρία να αναδειχθεί το παρελθόν της Ρέιβεν/Μυστίκ και της απαρχής της ομάδας των μεταλλαγμένων, αλλά η καλύτερη κλειδαρότρυπα στην ταινία είναι εκείνη που μας αποκαλύπτει τις πολυπόθητες πληροφορίες για τη σχέση του Μαγκνέτο και του Professor X. Πολλά τα ζουμερά μπόνους της «Πρώτης γενιάς» πέραν του σεναρίου της: ο Κέβιν Μπέικον, πάντα μοναδικός, εδώ στο ρόλο του κακού, τα ρούχα της Τζάνουερι Τζόουνς, η αστεία κάμεο εμφάνιση του Χιου Τζάκμαν ως Γούλβεριν, ένα όμως είναι που αξίζει ξεχωριστή μνεία. Κορίτσια. Αγόρια. Δεν υπάρχει καμία λέξη που να μπορεί να περιγράψει τα πολλά και τόσο ευχάριστα στο μάτι χαρίσματα του Μάικλ Φάσμπεντερ (στο ρόλο του Έρικ). Δε χρειάζεται καν να μιλήσει για να σε πάρει. Με το μέρος του εννοούσα...
(2) From Prada to Nada
Του Έιντζελ Γκράσια. Ρομαντική κομεντί, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 47 λεπτά. Με τους: Καμίλα Μπελ, Αλέξα Βέγκα, Νικ Ντ΄Αγκόστο
Σ’ ένα παραμυθένιο, ουτοπικό σύμπαν στο Λ.Α., όπου οι καλοί είναι υπέροχοι και οι κακοί, ε, δεν υπάρχουν στ’ αλήθεια, το «From Prada to Nada» επιχειρεί να κάνει μια διασκευή της «Λογικής κι ευαισθησίας» σε λάτιν τόνους. Δυο αδερφές, η μια έξυπνη κι η άλλη όμορφη, μόνο που η έξυπνη είναι και όμορφη, ενώ η όμορφη έχει και καρδιά και φιλότιμο, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους όταν πεθαίνει ο πατέρας τους και πρέπει να μετακομίσουν από τη βίλα στο Μπέβερλι Χιλς στο σπίτι της θείας τους στο Ανατολικό, επικίνδυνο και (περίπου) φτωχικό Λ.Α. Από κει και πέρα τα ξέρετε πάνω κάτω, η έξυπνη/όμορφη γνωρίζει έξυπνο/όμορφο, η όμορφη/καλή αποσπάται από γοητευτικό/ψεύτη, ενώ θα έπρεπε να κοιτά μπροστά της το φτωχό/αληθινό παλικάρι. Είναι μάλλον τέτοια η αφέλεια που πλανάται στον αέρα, που ακόμα και μετά από ένα μπαράζ τηλεοπτικών στερεοτύπων, η ταινία αποκτά κάτι το χαριτωμένο και χαζεύεται - στην τηλεόραση όμως.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
(4) Συνοικία το όνειρο
Του Αλέκου Αλεξανδράκη. Δραματική σάτιρα, 1961, Ελλάδα. 1 ώρα και 35 λεπτά. Με τους: Αλέκο Αλεξανδράκη, Μάνο Κατράκη, Αλίκη Γεωργούλη
Με προβολές στο Ζέφυρο, στα Άνω Πετράλωνα, όπου και γυρίστηκε, επανεκδίδεται η «Συνοικία το όνειρο», το νεορεαλιστικό δράμα του Αλέκου Αλεξανδράκη. Με έντονο το σατιρικό στοιχείο, αλλά και μια πολύ γλυκιά αγάπη για τους χαρακτήρες και το αδιέξοδό τους, ο Αλεξανδράκης μας συστήνει σε μια γειτονιά με τους κατοίκους της που αναζητούν το όνειρο, τον χαρισματικό, αλλά άφραγκο γόη, τους απατεωνίσκους που ψάχνουν την εύκολη καλή, την αλτρουιστική μητέρα, την σουρτούκω της περιοχής, την καρτερική σύζυγο. Είναι αδύνατο να μην παρασυρθείς σε συγκρίσεις με το σήμερα, να μην πονέσεις και φοβηθείς μαζί με τους χαρακτήρες, γιατί πονάς και φοβάσαι ούτως ή άλλως με όσα συμβαίνουν γύρω σου και μέσα σου. Ευθύνεται κιόλας η προσεγμένη σκηνοθεσία του Αλεξανδράκη και η τόσο γνώριμη μουσική του Θεοδωράκη, που μπαίνεις άμεσα στον κόσμο τους, που είναι κόσμος σου, που μπορεί σε λίγο να χαθεί κι αυτός, και να σου το κλάμα.
(4) If… - Επαναστατημένη γενιά / If…
Του Λίντσεϊ Άντερσον. Δραματική, 1968, Αγγλία. 1 ώρα και 51 λεπτά. Με τους: Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, Ντέιβιντ Γουντ, Κριστίν Νούναν
Το «If… - Επαναστατημένη γενιά» έχει μια από τις πιο κουλές σκηνές που έχω δει στη ζωή μου. Στο αλληγορικό δράμα του Λίντσεϊ Άντερσον, ο οποίος χρησιμοποιεί το πλαίσιο ενός βρετανικού σχολείου για να κάνει πολιτικούς και κοινωνικούς παραλληλισμούς των μαθητών με τους πολίτες που θα γίνουν σε μερικά χρόνια (και με τους υπόλοιπους που τους περιμένουν εκεί έξω), το φαντασιακό μπλέκει με το ρεαλιστικό, το έγχρωμο με το ασπρόμαυρο, το παλιό με το νέο. Στον παγιωμένο, μαγκωμένο κόσμο του σχολείου, με τις παραδόσεις, τις ιεροτελεστίες, τα βασανιστήρια και τους κώδικες, μας συστήνει ο Μάλκολμ ΜακΝτάουελ, στα νιάτα του ακόμα, με το μάτι ήδη να γυαλίζει. Όταν, αφότου έχουμε γίνει μάρτυρες της απανθρωπιάς της καθημερινής τους διαβίωσης και έχει κάτσει για τα καλά η πληροφορία της ματαιότητας των πραγμάτων, ο ΜακΝτάουελ πηγαίνει στο διευθυντή μαζί με τους κολλητούς του για να απολογηθεί στον παπά του σχολείου, εκείνος εμφανίζεται μέσα από ένα ράφι στον τοίχο. Σηκώνεται, δέχεται τη συγγνώμη, ξαναξαπλώνει, και ο διευθυντής τον ξαναβάζει μέσα στον τοίχο. Δε χρειάζεται να είσαι 18 για να γουρλώσουν τα μάτια σου με μια τέτοια σκηνή. Βλέποντας όμως ξανά την ταινία, το μνημειώδες τέλος που εξυμνούν όλοι, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, θες γιατί το Columbine έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα και μια, θλιβερή, ανεπιθύμητη παράδοση από μόνο του, θες γιατί έχω αρχίσει να ονειρεύομαι επαναστάσεις αναίμακτες και ουτοπικές, θες γιατί καμία αναπαράσταση της επανάστασης δεν μπορεί να επαναφέρει την δύναμη που είχε κάποτε στο μυαλό μου. Ανεξαρτήτως, αποτελεί απαραίτητη θέαση, μην το αμελήσετε.
(4) The Party
Του Μπλέικ Έντουαρντς. Κωμωδία, 1969, ΗΠΑ. 1 ώρα και 39 λεπτά. Με τους: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ
Τι να πει κανείς που δεν έχει ξαναειπωθεί για το «Πάρτυ», μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έχουν γίνει ποτέ; Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι έχω ξαναγράψει αρκετές φορές για το σλάπστικ του Πίτερ Σέλερς ως Ινδού που πάει και σπέρνει την καταστροφή σ΄ένα χολιγουντιανό πάρτυ, τη βωβή σωματική του τελειότητα, το κέφι του Μπλέικ Έντουαρντς στη σκηνοθεσία και την πολύχρωμη, χιπο-αισθητική. Μπέρντι μπέρντι ναμ ναμ, εκρήξεις σε σετ γυρισμάτων, κοτόπουλα καρφωμένα σε τιάρες, τουαλέτες που ξεχειλίζουν, μεθυσμένοι σερβιτόροι, ελέφαντες σε υπερχειλισμένο με σαπουνάδες σαλόνι. Τα λόγια είναι περιττά. Αν υποθέσω ότι υπάρχει κάποια/ος που δεν το έχει δει ακόμα, ας κάνει μια χάρη στον εαυτό της/του κι ας πάει. Με παρέα, εννοείται.
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Γιόγιο / Yo-YoΤου Πιερ Ετέξ. Κομεντί, 1965, Γαλλία. 1 ώρα και 32 λεπτά. Με τους: Πιερ Ετέξ, Κλοντίν Οζέρ.
Ασπρόμαυρη κομεντί για έναν πτωχευμένο εκατομμυριούχο που βρίσκει τον έρωτα και το νόημα της ζωής σε ένα τσίρκο. Η ταινία του Πιερ Ετέξ είχε πολλούς θαυμαστές όταν πρωτοπροβλήθηκε, ανάμεσά τους και ο Τριφό και ο Μπρεσόν, με την αισθητική της που θυμίζει Τατί και Τσάπλιν. Εμένα ο Τατί με κουράζει, αλλά περί ορέξεως...
Χορός αποφοίτων / Prom
Του Τζο Νάσμπαουμ. Ρομαντική κομεντί, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 44 λεπτά. Με τους: Εμέ Τίργκαρντεν, Τόμας ΜακΝτόνελ
Ρομαντική κομεντί για έναν, ακόμη, αμερικανικό χορό αποφοίτων, η οποία όμως απ’ ότι φαίνεται, ενώ δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη, πρέπει να είναι συμπαθητική και χαριτωμένη - τουλάχιστον από αυτά που γράφουν οι Αμερικανοί συνάδελφοι.
PROTOTHEMA.GR
