Ο ρόλος του τυχαίου στην ιστορία, είναι καθοριστικός. Σήμερα όμως, τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς, τίποτε δεν συμβαίνει τυχαία. Το αυθόρμητο ξέσπασμα, έχει αιτία. Και ένα είναι σίγουρο. Ότι ποτέ στην ιστορία, αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις, και εξεγέρσεις, δεν έγιναν τυχαία.
Αντίθετα, πάντα υπήρχε κάποιο σύνολο βαθύτερων αιτιών που οδήγησε τις μάζες στους δρόμους. Πραγματική επανάσταση, χωρίς αιτία, δεν υπάρχει.Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Και ένα επικοινωνιακό «εργαλείο» είναι το Ιντερνετ, ανεξάρτητα αν ορισμένοι σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση το σνομπάρουν και θέλουν να το υποβαθμίσουν. Προφανώς, το Ιντερνετ δεν θα μπορούσε να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους και να προκαλέσει μαζικές διαδηλώσεις, εάν δεν υπήρχε μια αντικειμενική, πραγματική αιτία. Αν, για παράδειγμα δεν ακολουθούσε η σοσιαλ-νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μια ξενόδουλη πολιτική, που οδηγεί τη χώρα μας σε απώλεια της εθνικής της ανεξαρτησίας. Αν, παραδείγματος χάριν, δεν είχε ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής στην Αίγυπτο για το διεφθαρμένο δικτατορικό σύστημα Μουμπάρακ, και δεν ήταν ώριμο το αίτημα για απομάκρυνσή του, δεν θα γέμιζε η πλατεία Ταχρίρ με εκατομμύρια λαού και δεν θα σκοτώνονταν εκατοντάδες Αιγύπτιοι. Κι’ ας λέει ο κ.«Μαζί τα φάγαμε» ότι το αποτέλεσμα της Ταχρίρ, ήταν να εγκαθιδρυθεί μια στρατιωτική δικτατορία. Προφανώς, και ίδιος κατανοεί τις κοσμοϊστορικές στιγμές στον αραβικό κόσμο, αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί. Κι αυτό γιατί θέλει να υποβαθμίσει τη δύναμη του αυθόρμητου στο Σύνταγμα. Έτσι όμως, δεν μπορεί να κρύψει την ταραχή που προκαλεί το «Σύνταγμα των αγανακτισμένων» στην κυβέρνηση, στην ντόπια και ξένη ελίτ.
Πράγματι το αυθόρμητο ξέσπασμα, που είναι αυτόματη πράξη κοινωνικής αντίστασης απέναντι σε ένα γεγονός που το προκαλεί, συχνά δεν έχει στρατηγικούς και τακτικούς στόχους. Αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις υπήρξαν πάντα στην ιστορία. Όμως, δεν πέτυχαν πάντα κοινωνικές αλλαγές. Πολλές φορές μάλιστα, ηττήθηκαν και υπήρξε πολιτική υποτροπή. Ωστόσο, το αυθόρμητο ξέσπασμα είναι ένα ηχηρό σημάδι, ένα καταλυτικό μήνυμα, ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. O μεγάλος πολιτικός εγκέφαλος της Οκτωβριανής Επανάστασης, Β.Ι.Λένιν, έλεγε ότι ο αυθορμητισμός είναι η πρώτη και η εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι το αυθόρμητο να γίνει συνειδητό. Εάν δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μοιραία το κίνημα θα εκφυλιστεί, θα χειραγωγηθεί από το «σύστημα» της ελίτ και στο τέλος θα καταντήσει μια γραφικότητα που θα την αναπαράγει ευχαρίστως το σύστημα. Πόσο μάλλον, αφού ουδεμία απειλή θα αισθάνεται. Είναι αυτό που είπε ο Λένιν ότι εάν το αυθόρμητο μείνει αυθόρμητο, θα οδηγήσει στην «υποχώρηση του συνειδητού στοιχείου στην ταξική πάλη, και αντικειμενικά στο δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας πάνω στους εργάτες».
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, παρατηρείται σήμερα το ανήκουστο: Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης» που αναπαράγουν συστηματικά και με μεθόδους ωμής τρομοκράτησης του λαού τη μνημονιακή προπαγάνδα, προσπαθούν να οικειοποιηθούν το Σύνταγμα και να το υϊοθετήσουν. Είναι προτιμότερο γι’αυτά να χαϊδεύουν τα αυτιά των διαδηλωτών του Συντάγματος και να περιμένουν την εκτόνωσή τους, παρά να τους βρίζουν. Εάν μάλιστα, οι «αγανακτισμένοι» κουραστούν και το διαλύσουν, αυτά τα ΜΜ«Ε» θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα και οι ιδιοκτήτες τους, στη συνέχεια, θα ανεβούν στα κότερά τους για να κάνουν ήσυχοι, πια, καλοκαιρινές διακοπές. Ευτυχώς, έως τώρα, τίποτε δεν δείχνει ότι το κίνημα του Συντάγματος εκτονώνεται.
Τέτοιες στιγμές, σαν και αυτές που ζει σήμερα η Ελλάδα, κατά τις οποίες μια κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ιστορικό σταυροδρόμι, και καλείται να διαλέξει που θα πάει, έχει ζήσει επανειλημμένως η χώρα μας. Κορυφαίο παράδειγμα, ο πόλεμος και η κατοχή. Ο λαός είχε αιτία να ξεσηκωθεί. Γι’ αυτό πήρε τα βουνά και έγραψε το Έπος της ένοπλης Εθνικής Αντίστασης. Η αυθόρμητη Αντίσταση στην τριπλή κατοχή (όπως και σήμερα στην Τρόϊκα και στα ντόπια τσιράκια της), δεν θα είχε αποτέλεσμα, εάν δεν έμπαιναν μπροστάρηδες και οργανωτές του αγώνα κάποιες πολιτικές δυνάμεις της εποχής (ΚΚΕ, κύκλοι της κεντρο-δεξιάς, κ.λ.π.). Δυνάμεις, οι οποίες και τότε, εξαιτίας της Μεταξικής δικτατορίας και του άτυπου εμφυλίου που υπήρχε προπολεμικά στη χώρα, βρίσκονταν σε σοβαρή κρίση. Κι όμως, ανέβηκαν στο τραίνο της ιστορίας, ανεξάρτητα αν –δυστυχώς- αυτή η λαμπρή σελίδα της ιστορίας που έγραψαν συνοδεύτηκε από εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της Αντίστασης.
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, διαμορφώνεται ένα παλλαϊκό κίνημα. Αυτό, από αυθόρμητο, επιβάλλεται να γίνει συνειδητό και με συγκεκριμένους στόχους. Να μετασχηματιστεί σε ένα οργανωμένο, Απελευθερωτικό Κίνημα και Μέτωπο κατά της ξένης κατοχής στη χώρας μας και ενάντια στους ντόπιους Κουΐσλινγκ. Επί χούντας, επίσης υπήρξε πανεθνική συσπείρωση, με στόχο την πτώση των συνταγματαρχών. Καθήκον μας, έλεγε ο Λένιν, “δεν είναι να μπαίνουμε παθητικά στην υπηρεσία του κινήματος της εργατικής τάξεως σε κάθε ένα από τα χωριστά στάδιά του, αλλά να εκπροσωπούμε τα συμφέροντα του κινήματος συνολικά, να υποδεικνύουμε σε αυτό το κίνημα τον τελικό σκοπό του και τα πολιτικά του καθήκοντα, να προστατεύουμε την πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία του“.
Προσέξτε με τι σαφήνεια εκφράζεται: «Να προστατεύουμε την πολιτική και ιδεολογική ανεξαρτησία του». Δεχόμαστε λοιπόν, ότι το κίνημα του Συντάγματος είναι και πρέπει να μείνει πολιτικά και ιδεολογικά ανεξάρτητο από τα κόμματα, τα συνδικάτα, κ.ο.κ. Αυτό όμως, δεν θα πρέπει να εμποδίζει «πολιτικές πρωτοπορίες» να κολυμπάνε στις μάζες, να μπουν μέσα στο Σύνταγμα και, σεβόμενοι την αυτονομία αυτού του κινήματος, να «ζυμωθούν» μαζί του. Το ερώτημα βέβαια, είναι εάν υπάρχουν πράγματι αυτές οι φωτισμένες, όπως τις λέγαμε παλαιότερα, πρωτοπορίες. Όπως και να’χει πάντως, καθήκον των κομμάτων είναι να σταθούν δίπλα στο κίνημα του Συντάγματος, και να συμμετάσχουν ενεργά σε αυτό, εννοείται χωρίς κομματικές σημαίες. Και μπορεί σήμερα στο Σύνταγμα, να εκφράζεται με τον πλέον ανοικτό τρόπο και συνθήματα, η απαξίωση της κοινωνίας έναντι του υπάρχοντος κομματικού συστήματος, αλλά είναι βέβαιον ότι μέσα σε όλα τα κόμματα υπάρχουν υγιείς, προοδευτικές, πατριωτικές δυνάμεις, που έχουν πολλά να προσφέρουν στο κίνημα του Συντάγματος, αλλά και πολλά να πάρουν από αυτό. Και είναι βέβαιον, ότι από αυτό το κίνημα της «άμεσης δημοκρατίας», τα σημερινά κόμματα θα επηρεαστούν και θα αλλάξουν (θέλουν δεν θέλουν). Πόσο μάλλον, αφού η ιστορία έχει βάλει ταφόπλακα στο Μεταπολιτευτικό διαπλεκόμενο σύστημα κομματικής-επιχειρηματικής διαπλοκής. Δεν αποκλείεται μάλιστα, να αναδειχθούν και νέες μορφές κοινωνικής, πολιτικής οργάνωσης, όχι απαραίτητα υπό μορφή κομματικών μηχανισμών.
Le canard.
ΥΓ. Είναι αναμενόμενο τα συνθήματα στο Σύνταγμα να εκφράζουν τον πλήρη αφορισμό των κομμάτων («κλέφτες, προδότες, κ.λ.π.), και ειδικά κατά της κυβέρνησης. Καλό ωστόσο, θα ήταν να υπάρχουν πιο πολλά συνθήματα κατά των ξένων «προστατών» και «συμμάχων» μας. Μην ξεχνούμε άλλωστε, ότι η Τρόϊκα κόβει καθημερινώς βόλτες στο κέντρο της Αθήνας και γυρνάει από υπουργείο σε υπουργείο.
antinews.gr
