Αυτό το Σαββατοκύριακο οι Ευρωπαίοι ηγέτες καλούνται να βρουν την ύστατη λύση για να επιτευχθεί αφενός η συμφωνία για το δεύτερο σχέδιο οικονομικής στήριξης και αφετέρου για να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ελλάδος.
Οι Ευρωπαίοι φοβούνται. Το μέχρι στιγμής παιχνίδι της Γερμανίας με τις γνωστές πιέσεις και φραστικές υποτιμήσεις απέναντι στην ελληνική κοινωνία ίσως να γυρίσει μπούμερανγκ. Ο Νικολά Σαρκοζί το ήξερε από την πρώτη μέρα. Το γεγονός ότι μετά τη συνάντησή του με την Άνγκελα Μέρκελ στάλθηκε ένα θετικό μήνυμα στις αγορές της Ευρώπης δεν αναιρεί τη δικαιολογημένη ανησυχία που εκφράζει εδώ και έναν χρόνο.
Πριν από λίγες ημέρες δήλωσε: «Πρέπει να προστατέψουμε το κοινό νόμισμα γιατί χωρίς το ευρώ δεν υπάρχει Ευρώπη και χωρίς την Ευρώπη δεν υπάρχει πιθανότητα ειρήνης και σταθερότητας».
Ο Γάλλος πρόεδρος ξέρει πολύ καλά ότι το θέμα της Ελλάδος δεν είναι μόνο συμπτωματικό της χώρας, αλλά συνδέεται με μια αλυσίδα παραγόντων η οποία μπορεί να αναθεωρήσει το status quo της ευρωπαϊκής θεμελίωσης. Eίναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι φοβήθηκαν όταν αντίκρισαν τις εικόνες των κινητοποιήσεων των αγανακτισμένων Ελλήνων που πλημμύρισαν την πλατεία Συντάγματος.
Ως έναν βαθμό οι απλοί πολίτες έγιναν ρυθμιστές της συζητητής. Η άνευ προηγουμένου κινητοποίηση απέδειξε ότι εάν είναι πράγματι οι ψηφισμένοι από τον λαό πολιτικοί ιθύνοντες αυτοί που κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η πρώτη ενδιαφερόμενη παραμένει η ελληνική κοινωνία.
Εδώ και έναν χρόνο οι Ελληνες έδειξαν ανοχή για το μνημόνιο. Στην ουσία, αν και με βαριά καρδιά, αποδέχθηκαν ότι ο μισθός τους θα μειωνόταν, ότι η σύνταξή τους θα γινόταν μηδαμινή και έδωσαν κουτσά στραβά από τον λιγοστό οβολό τους με την προϋπόθεση να δούμε φως στο τούνελ.
Το αισθητήριο του κόσμου, ωστόσο, είναι αλάνθαστο και από τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι η υπόσχεση δεν τηρήθηκε -εσκεμμένα ή μη-, ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός της κοινής λογικής. Αυτή η βουβή συνείδηση και συναίσθηση των πραγμάτων, η οποία δεν συνδέεται με τη γνώση και τη λογική (πολλές φορές αυτά που προβάλλονται στα ΜΜΕ μπορεί να φαίνονται και αλαμπουρνέζικα γι’ αυτούς) αλλά με ένα ένστικτο επιβίωσης που τον έκανε να ξεχειλίσει τους δρόμους, έγινε ρυθμιστής.
Στην αρχή υπέγραψε ανοιχτή επιταγή, έδειξε ανοχή, προσπάθησε να συμβιβαστεί και σήμερα θέλει να γίνει πρωταγωνιστής και να αναγκάσει τους όποιους πολιτικούς εκπροσώπους επέλεξε να τα φέρουν εις πέρας σε αυτή τη νέα μάχη. Οχι μόνο γι’ αυτόν, αλλά και για τα παιδιά του. Αυτή η εικόνα έγινε εφιάλτης για τους Δυτικοευρωπαίους. Οταν ένας λαός απειλεί με πτώχευση, το προβάλλει αυτό σαν διαπραγματευτικό χαρτί και κρίνει τις εξελίξεις κάνοντας τους άλλους να τον ακολουθήσουν, τότε το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο αλλά μισογεμάτο.
Η σωτήρια της ελληνικής οικονομίας συνδέεται πλέον άμεσα με την εποικοδόμηση του ευρωπαϊκού οράματος. Η Ελλάδα μπορεί να θυμίζει σήμερα αχίλλειο πτέρνα, αλλά αν γίνει κουτί της Πανδώρας, τότε θα ξεκινήσει μια διαφορετική αντίστροφη μέτρηση. Αν δεν βρεθεί λύση τώρα και αν δεν αναθεωρηθεί το χρέος, το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για όλες τις άλλες της Γηραιάς Ηπείρου.
http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=129192
