Οι Bad Boys, ο Starks, ο Sheed, το ταξίδι του Rodman, το σουτ του "Air" κι ο Sir Charles. Θυμόμαστε τους αγαπημένους μας τελικούς, πραγματοποιώντας ένα ταξίδι στο χρόνο...
"Ποιες εξετάσεις; Έχουμε τελικούς"
Του Κώστα Κουκούση
Τέτοια εποχή το 1998 ως 12χρονος μαθητής της πρώτης γυμνασίου κανονικά θα έπρεπε να προετοιμαζόμουν για τις τελικές εξετάσεις της χρονιάς. Αντιθέτως προετοιμαζόμουν να παρακολουθήσω για πρώτη φορά ζωντανά από την τηλεόραση τους τελικούς του ΝΒΑ. Οι μισητοί τότε (γιατί είχαν αποκλείσει τη δική μου ομάδα του Los Angeles Lakers και τον αγαπημένο μου Shaquille O’Neal στους τελικούς της Δύσης) αντιμετώπιζαν τους Chicago Bulls με σκοπό να πάρουν ρεβάνς για την ήττα τους στους τελικούς της περασμένης χρονιάς έχοντας αυτή τη φορά πλεονέκτημα έδρας.
Αντί να ανοίξω κανένα βιβλίο είχα αρχίσει να σκέφτομαι, περιμένοντας το πρώτο παιχνίδι, εάν ο Malone με τον Stockton θα τα βγάλουν πέρα με τον Jordan και τον Pippen. Συζητώντας το με τον πατέρα μου ένα μεσημέρι κατά τη διάρκεια του φαγητού αυτός ως συνήθως με παρότρυνε να διαβάσω και λίγο αρχαία γιατί έγραφα σε λίγες μέρες και αφού το ήθελε πήρε πληρωμένη απάντηση: «Ποια αρχαία ρε πατέρα; Τώρα έχουμε τελικούς, με τις εξετάσεις θα ασχολούμαστε;».
Όταν οι Jazz έκαναν το 1-0 πέρασε από το μυαλό μου προς στιγμήν ότι μπορεί να πάρουν το πρωτάθλημα. O Jordan έβαλε τα πράγματα στη θέση τους στον δεύτερο αγώνα και όταν οι Bulls επικράτησαν με 96-54 στο επόμενο παιχνίδι ήμουν πλέον σίγουρος πως το δεύτερο three peat θα ερχόταν και μάλιστα εύκολα. Αφού έγινε και το 3-1 την Παρασκευή (12 Ιουνίου) μιας και δεν έδινα μάθημα την επόμενη μέρα ξεπόρτισα, όμως ήμουν πίσω στην ώρα μου για να πάρω θέση μπροστά από την τηλεόραση ανυπομονώντας να δω τους Bulls να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ο Karl Malone πάλι είχε άλλα σχέδια και με τους 39 πόντους του προς μεγάλη έκπληξη μου έστειλε τη σειρά πίσω στη Utah για τουλάχιστον ένα ακόμα παιχνίδι. Ο 6ος αγώνας συνέπεσε με την τελευταία ημέρα των εξετάσεων. Η συμφωνία με τους γονείς μου ήταν απλή: «Διαβάζεις και από τη στιγμή που αύριο δίνεις στις 12 το μεσημέρι είσαι ελεύθερος να ξενυχτίσεις». Βέβαια έπρεπε να περάσω πρώτα και το σχετικό τεστ, αφού κατά τις εννιά το βράδυ πήραν εναλλάξ το βιβλίο της ιστορίας και με «βομβάρδισαν» με ερωτήσεις.
Ευτυχώς το συγκεκριμένο μάθημα ήταν το φόρτε μου οπότε δεν δυσκολεύτηκα να κερδίσω το έπαθλο που δεν ήταν άλλο από το συναρπαστικό παιχνίδι που ξεκινούσε μερικές ώρες αργότερα. Περίμενα πως θα γινόταν σκληρή μάχη και δεν έπεσα έξω. Η αναμέτρηση κρίθηκε στο καλάθι και όταν ο Jordan ξεκίνησε για την τελευταία επίθεση η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο.
Η κίνηση με την οποία σώριασε τον Bryon Russell στο παρκέ και έδωσε τη νίκη στο Chicago με άφησε με ανοιχτό το στόμα και όταν την επόμενη μέρα μπήκα στην αίθουσα για να γράψω αντί για τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Ιουστινιανό τον Παραβάτη και τη Βυζαντινή αυτοκρατορία είχα στο νου μου το πότε θα γυρίσω στο σπίτι για να βάλω την κασέτα στο βίντεο και να ξαναδώ την τελευταία φάση.
Γιατί ρε Sheed;
Του Στέφανου Μακρή
Ο πιο μπασκετικός τελικός των τελευταίων χρόνων, μία σειρά αγώνων που όποιος την έζησε δεν γίνεται να την ξεχάσει. Ο ζωντανός εφιάλτης του David Stern και της παρέας του: Detroit Pistons εναντίον San Antonio Spurs εν έτη 2005. Οι πιο αντιεμπορικοί σταρ του ΝΒΑ μαζεμένοι όλοι στο ίδιο γήπεδο. Αμυνα εναντίον άμυνας. Εφτά αγώνες γεμάτοι ένταση και μόλις μία ομάδα να περνάει τους 100 πόντους (Detroit) σε μόλις έναν από αυτούς!
Και ένα πέμπτο παιχνίδι βγαλμένο από τα όνειρα του Robert Horry. Ο άνθρωπος ήταν από άλλο ανέκδοτο. Κατάφερνε να βγάζει... χαζούς όσους πάλευαν σε όλο το παιχνίδι μέχρι να έρθει στο τέλος να πάρει τη δόξα. Στον πέμπτο αγώνα όμως με τους Pistons μέσα στο Ντιτρόιτ τα έκανε όλα. Εστειλε μόνος του το παιχνίδι στην παράταση με 21 πόντους. Και στο τέλος έκανε την γνωστή δουλειά του: Εβαλε το τρίποντο που έκανε το σκορ 96-95 κρίνοντας το παιχνίδι. Και εγώ να δίνω μάθημα στο ΤΕΦΑΑ στις Σέρρες την άλλη μέρα και να αναρωτιέμαι: “Μα καλά ρε (Ρασίντ) Ουάλας, σοβαρά τώρα. Κάνεις νταμπλ-τιμ και αφήνεις τον Χορι μόνο του;;;;; Εσυ, ΝΒΑ δεν έβλεπες πιο παλιά;”
Οι Pistons βέβαια κέρδισαν μέσα στο Σαν Αντόνιο στον έκτο αγώνα και έστειλαν την σειρά σε έβδομο παιχνίδι. Εκεί όμως Manu, Duncan και φυσικά ο Horry δεν αστειεύονταν. Και εγώ, με τις βαλίτσες στο χέρι (αφού είχε τελειώσει πλέον η εξεταστική και έπρεπε να πάρω το τρένο για να επιστρέψω Αθήνα) να αναρωτιέμαι: Γιατί ρε Sheed;
Η επανάσταση των κρυπτοχριστιανών
Του Τάσου Μαγουλά
1993. Ιούνιος. Chicago Bulls vs Phoenix Suns. Όλη η Ελλάδα να θέλει τον Jordan, να είναι Bulls και οι …κρυπτοχριστιανοί με τo Phoenix. Αέρα και τους φάγαμε. Από την μία το κατεστημένο και από την άλλη το απόλυτο μπάσκετ. Και δεν δεχόμεθα αντιρρήσεις. Οι μεν βαράνε, παίζουνε ζώνη (τότε απαγορευόταν αλλά ο... θείος είχε τις αδυναμίες του) και η μπάλα στον Air, οι δε τρεχάλα, η μπάλα να γυρίζει και ο Sir να έχει σχεδόν triple double σε κάθε παιχνίδι. Τρίτος τελικός, το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Το Chicago 0-2 μπροστά μέσα στο Phoenix και όλα είναι έτοιμα για το three peat. Αμ δε. O Kevin Johnson μαρκάρει τον Jordan, o Richard Dumas (που έκοψε το μπάσκετ λόγω ναρκωτικών) εκθέτει τον κορυφαίο αμυντικό της εποχής Scottie Pippen, ο Barkley, Barkley και για μία και μοναδική φορά ο Dan Majerle χωρίς ...πάμπερς.
Τρεις παρατάσεις χρειάστηκαν για να νικήσουν οι Suns και να μειώσουν σε 1-2 στον αγώνα των αγώνων. Η εκδίκηση των... κρυπτοχριστιανών. Ε, μετά από 18 χρόνια, θα βγει το απωθημένο. Οι εκφωνητές του Mega, να καταπίνουν τα μικρόφωνα αφού μετά την αγιογραφία στον Jordan και των Bulls, έβλεπαν ότι έπαιζε και άλλη ομάδα(συγνώμη παιδιά το αδίκημα ούτως ή άλλως έχει παραγραφεί). Το Τρίποντο που βγήκε με πρωτοσέλιδο στο 0-2 «ο Jordan έκανε σάκο του μποξ το χοντρό» και μετά...σσσ, έψαχνε σταντ να κρυφτεί. Τα είπαμε και ξεθυμάναμε. Βγήκε μετά από 18 χρόνια η καταπίεση.
Και ο έκτος τελικός; Μπροστά οι Bulls σε όλο τον αγώνα, και στην τέταρτη περίοδο, μόνο Phoenix. Μένουν 30 δεύτερα, οι Suns δύο πόντους μπροστά και η μπάλα πάει στον Majerle. Στα τέσσερα μέτρα με αντίπαλο στα 50...μέτρα. Και κάνει έρμπολ. Αυτόν τον άνθρωπο οι Suns τον έχουν στον πάγκο τους να ετοιμάζεται για πρώτος προπονητής. Βρε, ουρτ. Thunder….chicken. Ε, μετά ήρθε ο Paxson.
Ωραία ήταν και ο χαμένος δεν πήγε τόσο κλαμένος στο σπίτι του.
Το Bad boy της... Λεοντείου
Του Βαγγέλη Αρναούτογλου
Θα σας ταξιδέψω πίσω στο μακρινό 1990. Ήμουν 15 ετών τότε, εκκολαπτόμενος αστέρας στην ομάδα της Λεοντείου των Άνω Πατησίων. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με το μπάσκετ και ονειρευόμουν ότι θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου... Όχι για να γίνω επαγγελματίας αθλητής, αλλά που θα μου δινόταν η ευκαιρία να περιγράψω έναν αγώνα του ΝΒΑ.
Δεν θυμάμαι ποιος ήταν τότε στο σπικάζ. Νομίζω ένας εκ των Καρύδα, Σκουντή ή Παπαδογιάννη... Μια χαρά τα έλεγε πάντως όποιος κι αν ήταν! Οι τελικοί της εποχής έφεραν αντιμέτωπους ως διεκδικητές του τίτλου τους Detroit Pistons και τους Portland Trail Blazers. Τα Bad Boys του Detroit (Rodman, Laimbeer, Johnson, Thomas, Dumars, Salley etc.) απέναντι στο ανεμόπτερο Drexler και την εκλεκτή παρέα του (Kersey, Duckworth, Buck Williams, Porter).
Ήμουν φανατικά υπέρ των Blazers στην αρχή της σειράς, μέχρι που είδα σε ένα τάιμ-άουτ τον Porter να σπρώχνει τον αείμνηστο (και αδίκως παροπλισμένο στον πάγκο) Drazen Petrovic επειδή τόλμησε να χωθεί ανάμεσα στους «5» που άκουγαν τις εντολές του Adelman. Μετά από χρόνια διάβασα κάπου ότι στα αποδυτήρια τον έφτυσε κιόλας! Εν τέλει το Detroit επικράτησε με 4-1 νικώντας τρεις φορές μέσα στην έδρα των Blazers οι οποίοι είχαν επιστρέψει στο Portland με το 1-1 έχοντας σπάσει την έδρα των Pistons, όμως δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν ούτε στο ελάχιστο τη δική τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτούς τους τελικούς γιατί ήταν οι πρώτοι που δεν έχασα ούτε δευτερόλεπτο. Αλλά κυρίως επειδή παρακολουθώντας τους, συνέλαβα για πρώτη φορά την ιδέα να ασχοληθώ κάποτε και επαγγελματικά με το ΝΒΑ.
Η τύχη με βοήθησε να το πράξω γράφοντας στο Τρίποντο και στον Κόσμο των Σπορ και κάνοντας περιγραφή αγώνων στον Alpha Digital. Τώρα, μετά από αρκετά χρόνια αποχής, επιστρέφω στο NBA Greece. Τιμημένο λοιπόν το 1990, γιατί άνοιξε ορίζοντες στη ζωή μου.
Από το Σολτ Λέικ στο... Λας Βέγκας
του Νίκου Παπαϊωάννου
Οι τελικοί του ΝΒΑ το 1997 ανάμεσα στους Bulls και τους Jazz είναι εκείνοι που κερδίζουν -στο νήμα από αυτούς του 1998 πάλι μεταξύ των δύo αυτών ομάδων- την πρώτη θέση στην… μπασκετική καρδιά μου. Κι αυτό γιατί ήταν η πρώτη φορά που ακολούθησα τη σειρά και στην άλλη πόλη. Ένα χρόνο πριν, όταν οι Bulls μονομάχησαν με τους Sonics, περιορίστηκα στο Σικάγο και δεν πήγα στο Σηάτλ.
Κι αν υπήρχε κάποιος που έβαλε αλατοπίπερο, στην κατά τ' άλλα βαρετή μας ζωή στο Σολτ Λέικ Σίτι, δεν ήταν άλλος από τον Dennis Rodman. To 1996, στην πρώτη μου επίσκεψη στην Πόλη των Ανέμων, είχα γνωρίσει κατά τύχη τον ένα εκ των δύο σωματοφυλακων του τρελός Ντένις, ο οποίος ήταν Έλληνας δεύτερης γεννιάς. Τον έλεγαν George Triantafillo (Στέφανε μήπως έχετε μακρινή συγγένεια;) και ήταν η σκιά του Rodman. Ηταν ένας ωραίος τύπος, που μιλούσε σπαστά Ελληνικά και ο οποίος μόλις άφηνε τον Rodman στ' αποδυτήρια, είχε πάντα όρεξη για κουβεντούλα.
Λίγο λοιπόν πριν ξεκινήσει το 4ο ματς της σειράς των τελικών, "τρακάρουμε" στους διαδρόμους του Delta Center και μου λέει: "Θα βαρεθείς την ζωή σου σήμερα στην πόλη. Δεν θα είναι τίποτε ανοιχτό. Μετά το παιχνίδι, μας περιμένει ένα ιδιωτικό τζετ για να πάμε με τον Ντένις στο Λας Βέγκας. Θα του κάνει καλό".
Μισή ώρα μετά την ήττα των Bulls στον 4ο τελικό, όλη η Αμερική μιλούσε για το ταξίδι εκείνο του εκκεντρικού φόργουορντ. Το οποίο δεν ήταν … κοπάνα, αφού πήρε την άδεια του Phil Jackson, που είχε εξηγήσει τότε:"Μερικές φορές χρειάζεται να εκτονωθεί, είτε στην πίστα ενός κλαμπ ή στη ρουλέτα ενός καζίνο. Για να ξεφύγει". Μαζί του ταξίδεψε και ο κολλητός του φίλος, frontman των Smashing Pumpkins, Billy Corgan.
Σ' εκείνη τη σειρά των τελικών , στο παρκέ πρωταγωνιστούσε ο Michael Jordan, και μακριά από αυτό ο Dennis Rodman. Κανά δυο μέρες μετά την επιστροφή του, τιμωρήθηκε με πρόστιμο 50.000 δολαρίων για μία προσβλητική δήλωση του για τους Μορμόνους: "Απλά τους αποκάλεσα γ…ους Μορμόνους. Τι θα μου κάνουν; Οι Μορμόνοι εδώ δεν με γουστάρουν, είναι δεδομένο, σωστά; Δεν τους γουστάρω ούτε εγώ. Οπότε τι στο διάολο θέλουν;". Το πρόστιμο που του επέβαλε το ΝΒΑ ήταν το μεγαλύτερο στην ιστορία της λίγκας, αλλά όλη η παρουσία του Worm εκείνη την εβδομάδα, έκανε την ζωή μας λίγο πιο ενδιαφέρουσα στο βαρετό Σολτ Λέικ Σίτι.
Όνειρο ήτανε
Του Στέφανου Τριαντάφυλλου
Τον Hakeem Olajuwon δεν τον γούσταρα μικρός. Μου την είχε... δώσει που είχε ξεφτιλίσει τον αγαπημένο μου ψηλό, τον David Robinson, στους τελικούς της περιφέρειας. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, ο "Dream" ήταν πραγματικά βγαλμένος από όνειρο το μακρινό 1994! Είχε αναδειχτεί MVP, αμυντικός της χρονιάς και πρωταθλητής. "Και βιβλίο να έγραφαν δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερο τέλος" έλεγε με υγρά ακόμα μάτια με το τρόπαιο αγκαλιά. Και δεν έχει άδικο.
Εκείνη η ομάδα των Rockets ανήκει στη... μυθολογία. Δεν ήταν η πιο ταλαντούχα, αλλά είχε παίκτες με... καρδιά, για να το θέσω κομψά. Τον Robert Horry στα πρώτα του βήματα, τον ρούκι Sam Cassell που έπαιζε σαν να ήταν συνομήλικος του παρτενέρ του στο "1", Kenny Smith, τον σκληρό Ottis Thorp, τον "Mad Max", τον Carl Herrera (τον οποίο κι είχα κατασυμπαθήσει - άγνωστο το γιατί) και τον Mario Ellie.
Για τον Ellie τρία πράγματα μου είχαν κάνει εντύπωση. Ότι έβαζε πάντα τα κρίσιμα σουτ, ότι έπαιζε επί σειρά ετών εκτός ΝΒΑ για να βρει στα γεράματα μια θέση στον ήλιο και το... περίφημο "Μάριο Έλλιιιιιιι κι αυτός το βιολλλλιιιιιι του" που είχε πει (τον επόμενο χρόνο στη σειρά με τους Suns) ο Βασίλης Σκουντής τραβώντας λίγο το "λ". Επίσης δεν ξέρω το γιατί, μου έχει μείνει κι αυτό χαραγμένο τη μνήμη.
Γυμνασιόπαιδο τότε, ξενυχτούσα για να δω τη σειρά. Σίγουρα δεν ήταν η θεαματικότερη, αλλά από μικρή ηλικία είχα συνδυάσει στο μυαλό μου ότι το μπάσκετ που μ' αρέσει δεν είναι αυτό απαραίτητα που έχει τους πολλούς πόντους, αλλά έχει προσωπικότητες, κόντρες και σκληρό παιχνίδι.
Από θέαμα, λοιπόν, η σειρά... λίγα πράγματα. Από σασπένς, όμως, άλλο τίποτα. Οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες στο "Summit" -την τότε έδρα των "Τεξανών"- για να πάνε στη Νέα Υόρκη. Οι Knicks έκαναν το 3-2 στο 5ο παιχνίδι και ήθελαν μια νίκη για τον τίτλο. Στο 6ο παιχνίδι, όμως, οι Rockets αποδείχτηκαν... σκληρά καρύδια με τον Olajuwon να κόβει το -εν δυνάμει νικητήριο- σουτ του John Starks.
Ο "σκληρός" γκαρντ του Pat Riley είχε κλέψει τότε την παράσταση κάνοντας την κόντρα των δύο μεγάλων σέντερ της εποχής (Pat Ewing και Hackeem Olajuwon) να ξεχαστεί. Ο Starks, που δεν υπήρξε ουδέποτε ο προικισμένος επιθετικός παίκτης, με την ένταση που έβαζε στο παιχνίδι του είχε καταφέρει να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας: με τις βουτιές του, τους τσαμπουκάδες του, τα δυναμικά καρφώματα του, με τα όλα του.
Στο τελευταίο παιχνίδι, βέβαια, τα... έσπασε (2/18 σουτ) κι οι Rockets πήραν τον τίτλο στο 7ο παιχνίδι. Έκτοτε μόνο τρεις αναμετρήσεις έχουν κριθεί στο τελευταίο παιχνίδι (αυτός μεταξύ Spurs-Pistons για τον οποίο έγραψε ο Στέφανος Μακρής κι ο περσινός μεταξύ Lakers και Celtics).
Μ' άρεσαν πολύ αυτά τα ματς... Εξαιτίας του "Dream", των γηρασμένων Rockets που πήραν αυτό που τους άξιζε, του περίφημου "don't ever underestimate the heart of the champions" (μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά του πρωταθλητή) που είπε ο Rudy Tomjanovic την επόμενη χρονιά και ακόμη και τώρα μου... σηκώνει την τρίχα, του "ξύλου", του Starks που έπαιζε πάνω από το ταλέντο του, των "κακών παιδιών" (Anthony Mason, Carl Herrera, Vernon "Mad Max" Maxwell, Charles Oakley), του 7ου παιχνιδιού και του ότι τότε ήμουν 12 ετών.
Τώρα συνειδητοποιώ ότι πέρασαν 17 χρόνια. Μεγαλώσαμε ρε γαμώτο.
http://www.sport24.gr
