Δεν θέλω καν να το σκεφθώ, πόσο μάλλον να το συζητήσω. Το ενδεχόμενο η Ορχήστρα των Χρωμάτων να «κατεβάσει ρολά» μου φαίνεται αδιανόητο.
Ελπίζω δε, ότι οι εξελίξεις θα δρομολογηθούν άμεσα και θα «τρέξουν» σύντομα, μιας που η Ορχήστρα μετρά ήδη απώλειες, με πιο πρόσφατη την παραίτηση του επί 20 χρόνια Αρχιμουσικού της Μίλτου Λογιάδη.Θέλω, λοιπόν, να πω δυο λόγια για την «επόμενη μέρα» του συνόλου, μιας που το να απαριθμήσω τους λόγους για τους οποίους είναι απαραίτητο στη μουσική ζωή της χώρας μου φαίνεται περιττό. Εν προκειμένω, πιστεύω πως το παρελθόν της Ορχήστρας των Χρωμάτων δείχνει τον δρόμο για το μέλλον. Ιδρύθηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι το 1989 και σε μια εποχή άκρατου λαϊκισμού κι επικείμενης «λαίλαπας» του λάιφστάιλ κατόρθωσε ν´αποκτήσει στοιχεία διακριτά : ήταν μέσα από αυτό το σύνολο που για πρώτη φορά στην Ελλάδα η μουσική αποδόθηκε στο σύνολό της χωρίς ταξικά, αισθητικά και ιδεολογικά συμπλέγματα. Ταυτόχρονα, οι συνθέτες και μουσικοί της χώρας βρήκαμε απόλυτη συμπαράσταση στη δημιουργική κι επαγγελματική μας οντότητα, σε μια χώρα η οποία αδέξια ακόμη προσπαθεί να βρει την ταυτότητά της μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η θητεία του Γιώργου Κουρουπού, μετά την Χατζιδάκι εποχή, ενδυνάμωσε ακόμα περισσότερο τους παραπάνω άξονες.
Μέσα σ´αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, και μέσα σε συνθήκες βαθειάς οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, είναι ίσως ευκαιρία για τα Χρώματα ν´αναγεννηθούν, να επανακαθορίσουν τη σχέση τους με το κοινό κι αντί ν´αποτελέσουν απαρχή αρνητικών εξελίξεων για τις υπόλοιπες ορχήστρες της χώρας – όπως φοβούνται ορισμένοι- να σημάνουν την αρχή μιας νέας εποχής.
Η εξωστρέφεια είναι, νομίζω, ένα σημαντικό κλειδί. Δεν ωφελεί ν´απαντήσει κανείς με ρητορείες σ´όσους – λίγους, θέλω να πιστεύω- σήμερα υποστηρίζουν ότι μέσω της στήριξης των ορχηστρών επιβαρύνεται φορολογικά ο Ελληνας πολίτης, τούτη τη δύσκολη για την χώρα μας στιγμή. Ας απαντήσουμε σ´αυτόν τον ισχυρισμό με έργα. Ας πάψουμε να υιοθετούμε με ηττοπάθεια την «καραμέλα» περί δήθεν έλλειψης κοινού γι´αυτήν την μουσική στην Ελλάδα. Ας φτιάξουμε ελκυστικά προγράμματα – και δεν εννοώ καθόλου το εύκολο ή το crossover- ας τα επικοινωνήσουμε μέσω των πολλών στις μέρες μας διαύλων, ας πάψουμε ν´αναλωνόμαστε σε ομφαλοσκοπικές «μίζερες» ή ακόμη κι επικίνδυνες αντεγκλήσεις , ας μη βρίσκουμε εύκολα «άλλοθι» , ας μην μας αρκεί το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Οι επαναλαμβανόμενοι «φιλιππικοί», όσο κι αν πιθανώς συγκινούν εαυτούς και αλλήλους δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι «κάναμε το καθήκον μας» κι ότι «πήραμε θέση», καλώς ή κακώς είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Ας πείσουμε τους δύσπιστους με πράξεις «επιθετικές». Σε μια εποχή που όλος ο κόσμος αλλάζει, εμείς δεν μπορεί να διεκδικούμε να παραμείνουμε οι ίδιοι. Μπορούμε και οφείλουμε να γίνουμε καλύτεροι.
