Δυστυχώς η θεωρία επιβεβαιώνεται. Τελικά στην κρίσιμη πολιτικά μάζα για την μετεξέλιξη του καθεστώτος στην Ελλάδα άρχισε να κυριαρχεί το «να πάτε στο διάολο» όλοι σας». Το δηλητήριο του λαϊκισμού προκαλεί μετάλλαξη στο αίτημα του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού κοινωνίας και πολιτικής διαδικασίας. Φτάσαμε η κριτική μας προς τον καθεστωτικό λόγο και την αντίστοιχη κουλτούρα να χαρακτηρίζεται ο ίδιος ως λαϊκισμός από τους διαπλεκόμενους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ενώ οι εκφραστές του αγανακτισμένου λαουτζίκου μας εγκαλούν για ελιτισμό και σχολαστικισμό, παρότι επικεντρωνόμαστε περισσότερο στην ουσία του μετασχηματισμού και πολύ λιγότερο στην διαδικασία του.
Σάντουιτς γίναμε από εκείνους που έχουν ζωτική πολιτικά ανάγκη να παραμείνει ο λαός στο επίπεδο του λαουτζίκου. Αυτοί είναι οι φορείς της καθεστωτικής προπαγάνδας και οι εκπρόσωποι της στρατηγικής του ελληνικού νεοναζισμού. Οι τελευταίοι μεγεθύνονται ως ομάδα γρηγορότερα από ότι και οι ίδιοι θα μπορούσαν να φανταστούν. Είναι όλοι αυτοί που...
κατάλαβαν την σημασία της «πλατείας» ως κρίσιμης μάζας για την κατεύθυνση της μεταβολής του σημερινού καθεστώτος και επιδίδονται σε μια ρητορική στρατηγική που επιδιώκει να υψώσει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε «αυτούς»:τους αγανακτισμένους με την πολιτική εξουσία αγαθούς Έλληνες, υπερασπιστών των ιερών και οσίων του τόπου και τους «άλλους»: τα κόμματα εξουσίας, αλλά και τα αριστερά, τους συνδικαλιστές, τους μη-ευρωπαίους αλλοδαπούς, τους αριστερούς καλλιτέχνες και επιστήμονες καθώς και την γνήσια διανόηση.
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής αντινομίας νεοφιλελεύθεροι και υπερεθνικιστές-λαϊκιστές συγκλίνουν στην αναπαράσταση του λαού ως λαουτζίκου. Η αντίθεση τους ξεκινά από το σημείο αυτό και μετά. Οι πρώτοι πρεσβεύουν ότι ο λαουτζίκος πρέπει να συνέλθει και να υποταχθεί στον μονόδρομο της σωτηρίας που κατασκευάζει η συναίνεση της ευρωπαϊκής ελίτ με το χρηματοπιστωτικό λόμπυ, ενώ οι δεύτεροι ζητούν οι Έλληνες πατριώτες να απαλλαγούν μυθικά από την παρέμβαση των ξένων δανειστών και η χώρα να αποκτήσει εθνικιστές κυβερνήτες, που θα αντιμετωπίσουν μια και έξω το ζήτημα της μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας. Οι τελευταίοι έχουν φτάσει στον παραλογισμό να θεωρούν ότι η οικονομική κρίση της Ελλάδας θα λυθεί, αν στείλουμε τους μετανάστες στον διάολο!
Μεταξύ αυτών των δύο, πολιτικών στην ουσία, ιδεοληψιών, στραπατσάρεται ο αριστερός λόγος, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό είναι πράγματι «ξύλινος» και ανίκανος να εμπνεύσει ευρύτερα στρώματα του φτωχοποιούμενου πληθυσμού. Όμως μαζί με την «ξύλινη» αριστερά ισοπεδώνεται και ο λόγος της κριτικής προοδευτικών πολιτών, οι οποίοι είναι τα θύματα αποκλεισμού τριών «υγειονομικών» ζωνών που προνοούν για τον αποκλεισμό τους: της πατριωτικής δεξιάς, της δήθεν φιλελεύθερης διαπλοκής των «υπεύθυνων» πολιτικών δυνάμεων και της «αμόλυντης» λενινιστικής αριστεράς.
Με μεγάλο αγώνα ελάχιστες προσωπικότητες στο διαδίκτυο επιχειρούν να ανοίξουν λίγο χώρο μεταξύ αυτών των «υγειονομικών» ζωνών για να ακουστεί και η φωνή των προοδευτικών ριζοσπαστών που υποστηρίζουν την στρατηγική άμεσης δόμησης συμμαχίας μεταξύ των δραματικά φτωχοποιούμενων μεσαίων στρωμάτων, τα οποία σύμφωνα με την λογική της τρόικας θα απολέσουν το 50% του εισοδήματός τους σε μία τριετία και των λαϊκών στρωμάτων που έχουν ήδη πλέον περάσει το όριο της φτώχειας. Επ’ ευκαιρία αυτού του σημειώματος αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω, ως ένας από αυτούς, τα πραγματικά απροκατάληπτα ιστολόγια που μοιάζει να πιστεύουν ότι μέσα στις απελπισμένες κραυγές και στις αντιλαϊκές υποβολές αξίζει να ακουστεί και ο λόγος της ριζοσπαστικής δημοκρατίας. Άνοιξαν λίγο χώρο μεταξύ «κατσαρόλας» και κομματικών πανό για να ακουστεί η έκκληση για την χάραξη μιας νέας στρατηγικής ηγεμονίας των προοδευτικών δυνάμεων στον τόπο μας.
Εμείς – με την φράση μου δεν εννοώ κανέναν άλλον πέραν του εαυτού μου – δεν οραματιζόμαστε την κατάληψη του λεγόμενου μεσαίου χώρου από την αριστερά, ούτε φυσικά κανενός είδους κομματικό «καπέλωμα», αν και παρατηρείται τις τελευταίες μέρες προσπάθεια ομάδων του «να πάτε στο διάολο όλοι σας» να «καπελώσουν» αριστερούς πολίτες που δεν πάνε στην πλατεία υποκρινόμενοι ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που η πολιτική τους ταυτότητα ορίζει. Βλέπετε πόσο γρήγορα αλλάζουν οι καιροί, φίλοι στην αριστερά! Εμείς, λοιπόν, προβλέποντας ότι ο ερχομός της κρίσης ήταν ζήτημα χρόνου, αναζητήσαμε την επεξεργασία ενός νέου ηγεμονικού μοντέλου για την χώρα, το οποίο θα έβαζε ξανά στην ημερήσια διάταξη τον αγώνα για ισότητα και αυτοκυβέρνηση που απορρίπτουν με την πρακτική τους οι κρυφοί και φανεροί υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού. Στις αράδες μου, εκτός από όρους ένταξης και αποκλεισμού, θα βρείτε και το αίτημα αναδιανομής από πάνω προς τα κάτω, που είναι σήμερα αναγκαία προϋπόθεση για εκδημοκρατισμό και ανάπτυξη, είτε μέσα στην ΟΝΕ, είτε έξω από αυτήν. Αντί για «συναίνεση στο κέντρο», όσοι υποστηρίζουμε τον κοινωνικό μετασχηματισμό με όρους ριζοσπαστικής πλουραλιστικής δημοκρατίας, αντιπροτείνουμε την «συναίνεση στα αριστερά», η οποία σήμερα θα μπορούσε να υποστηριχθεί από τα δυο-τρίτα της κοινωνίας, ασχέτως κομματικής παράδοσης. Μόνον αυτή η στρατηγική θα έβγαζε την ελληνική κοινωνία από την παγίδα του τέταρτου δρόμου των μετασοσιαλδημοκρατών (Γιώργος Παπανδρέου), των νεοφιλελευθέρων και των υπερεθνικιστών.
Εάν δεν ακολουθήσουμε αυτήν την στρατηγική, είμαι απολύτως βέβαιος ότι η πολιτική κουλτούρα στην χώρα, που εξευτελίστηκε από τον διαπλεκόμενο δικομματισμό, θα εκχυδαϊστεί ακόμη περισσότερο από την κυριαρχία της διαλεκτικής «να πάτε στο διάολο όλοι σας», η οποία τείνει να ισοπεδώσει την αντίληψη των εξουσιαστικών σχέσεων με μηχανισμό μία τυφλή αγανάκτηση εναντίον όλων όσων αρθρώνουν λόγο που εμφανίζεται ως εξουσιαστικός, ενώ στην πραγματικότητα η μοναδική εξουσία του προκύπτει μέσω της κριτικής και της πρότασης. Η ικανότητα άσκησης δομημένης κριτικής από μόνη της συνιστά εξουσία που δεν έχει όμως καμία σχέση με την εξουσία που εσωτερικεύουν ως επιχείρηση καθοδήγησης ή καθυπόταξης, αντιπολιτικά και εν τέλει αντιδημοκρατικά υποκείμενα. Πρόκειται για την «ιερή» εξουσία του λόγου που έρχεται να απομυθοποιήσει μοντέλα κυριαρχίας και αυτονόητες εξουσιαστικές δομές που αποσκοπούν στην καθυπόταξη ατόμων, κοινωνικών ομάδων και λαών σε αντιλαϊκές μορφές. Αυτό, λοιπόν, ούτε λαϊκισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ούτε βέβαια έλλειψη πολιτικής παρρησίας. Εάν το κίνημα της πλατείας μετατραπεί σε κίνημα «να πάτε στο διάολο όλοι σας», τότε είναι βέβαιο ότι ο δρόμος που χαράσσει η ευρωπαϊκή ελίτ σε συνεργασία με το χρηματοπιστωτικό λόμπυ για την τύχη της Ελλάδας τα επόμενα είκοσι χρόνια, θα στρωθεί με ροδοπέταλα. Εμείς δεν χρειάζεται να πάμε στο διάολο γιατί εκεί βρισκόμαστε. Πριν από τους αγανακτισμένους αυτής της μορφής που μας διαολοστέλνουν, φρόντισε να το κάνει το καθεστώς. Αυτό που διαφεύγει στους διαολοστέλνοντες, είναι ότι με την ισοπεδωτική λογική τους στέλνουν τον ίδιο τον εαυτό τους στο διάολο. Αν τιθασεύσουν κάπως το σύμπλεγμά τους που ξεχείλισε και σοβαρευτούν, θα αντιληφθούν ίσως ότι εμείς ευτυχώς ούτε καθυποταχθήκαμε, ούτε συμφιλιωθήκαμε με τον διάολο. Αντίθετα οι ίδιοι, εάν καταστραφεί απολύτως ο πολιτικός λόγος στην χώρα, θα βρεθούν στην ανάγκη να κάνουν είτε το ένα, είτε το άλλο.
