ποτε του φυτευω ενα δεντρο,
ποτε του φοραω ενα τριτο ματι .
Στιγμες απο κουραση, χαοτικες,
τι ειπες και χαθηκες μεσα στο δασος απο χερια,
τι ειπα και εμεινα να ριχνω ασημια νερα σε ενα αδειο τοπιο...
αδειο απο ανθρωπους, αδειο απο εμενα.
Εχω ενα κενο μεσα μου,
το ποτιζω, το ταιζω,
του φωναζω να μην σταματησει να...
υπαρχει,
οσο αυτο θα υπαρχει θα ειμαι κι εγω ενα φτερο στον ουρανο,
μια καμπυλη η μια τεθλασμενη σε νοτα πλαγια.
Ωρες σαν γκριζα σταχτη,
μουντες ημερες απο μια αγωνια που τριζει,
νυχτες αμοιρες σαν μουσες πενθους,
απογευματα ανατολης πορφυρα, αμμος ξανθη και ποτε γαλαζια.
Δαχτυλα που ξυνουν κομψα μια πληγη που αναβλυζει σαν το ψεμμα απο καποιον αγιο,
ματια βουβα απο νερο και απο αλατι,
παγωμενα στον χρονο,
χρονος που δεν χανεται και δεν κερδιζεται,
χρονος ακινητος σαν αγκαθι στο χερι,
ας φωναζει αυτος,
εχω παντα ενα κενο μεσα μου,
αρκετο να του φυτευω ενα δεντρο,
ποτε ενα τριτο ματι,
ποτε να ανακαλυπτω ολες τις σκιες των εαυτων μου μεσα μου.
Γράφει η Πόπη Συνοδινού.
http://press-gr.blogspot.com/2011/06/blog-post_9988.html
