Ένα πολυαναμενόμενο σίκουελ για την αγαπημένη κωμωδία, μια αξιοπρεπής συνέχεια για το στρογγυλό κουνγκ-φου-πάντα και μια γαλλική κομεντί που.. είναι αστεία - συμβαίνουν και θαύματα.
Κινηματογράφοι Αθήνα
(2) The Hangover 2
Του Τοντ Φίλιπς. Κωμωδία, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 42 λεπτά. Με τους: Μπράντλει Κούπερ, Ζακ Γαλιφιανάκις, Εντ Χελμς, Πολ Τζιαμάτι
Όλοι θυμάστε φαντάζομαι το πρώτο “Hangover”: το ασταμάτητο γέλιο που ρίξατε, την τόσο υποσχόμενη πρώτη γνωριμία με το Ζακ Γαλιφιανάκη, τα αναζωογονητικά αστεία, τα απερίγραπτα ρεζίλια και την πρώτης τάξης περιπέτεια. Στο “Hangover 2” η παρέα επαναλαμβάνει μια τρελή βραδιά, αυτή τη φορά στην Μπανγκόκ, με αφορμή το γάμο του γυαλάκια Στου. Μια τρελοκαμπέρω μαϊμού που καπνίζει, η επιστροφή του κ. Τσάου, η εξαφάνιση του αδερφού της νύφης, ένας αρνητικός πεθερός, ένα ανεπιθύμητο τατού, έρχονται για να συνθέσουν μια πανομοιότυπη ιστορία σε διαφορετικό σκηνικό. Κάποια σημεία μοιάζουν τραβηγμένα από τα μαλλιά αφού είναι τόσο έντονη η ανάγκη να ξεπεραστεί η πρώτη ταινία –ως είθισται στα σίκουελ-, που ο ακόμα πιο γελοίος Γαλιφιανάκις, ο ακόμα πιο αηδιαστικός Τσάου και ο ακόμα πιο κακομοίρης Στου, αντί να διασκεδάζουν, ενίοτε κουράζουν. Περνάς καλά αλλά μην έχεις υπερβολικές απαιτήσεις.
(3) Kung Fu Panda 2
Της Τζένιφερ Γιου. Κινούμενα σχέδια, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 30 λεπτά. Με τις φωνές των: Τζακ Μπλακ, Αντζελίνα Τζολί, Ντάστιν Χόφμαν, Σεθ Ρόγκεν, Γκάρι Όλντμαν, Λούσι Λιου, Τζάκι Τσαν
Μονάχα μερικές κούτσικες σπιθαμές λιγότερο φαντασμαγορικό από την πρώτη “Kung Fu Panda” ταινία, το σίκουελ που αφηγείται τις περιπέτειες του πάντα Πο, καθώς τα βάζει με τον κακό λόρδο Σεν και προσπαθεί ταυτόχρονα να θυμηθεί την καταγωγή του, είναι χαριτωμένο και διασκεδαστικό με τον τρόπο του. Το τρισδιάστατο του ταιριάζει κουτί, με τις πολεμικές χορογραφίες, τα στριφογυρίσματα και τα ακροβατικά να δίνουν και να παίρνουν, όπως ο Πο μαζί με τους Υπέροχους Πέντε που εξορμούν για να σώσουν την Κίνα και το κουνγκ φου γενικότερα. Υπέροχες είναι και οι φωνητικές ερμηνείες του Τζακ Μπλακ ως Πο, του Γκάρι Όλντμαν ως Λόρδος Σεν, και του Ντάστιν Χόφμαν ως Σίφου, οι οποίες ζωντανεύουν με συναίσθημα και χιούμορ το ήδη συναρπαστικό design του animation. Ένας πολύχρωμος, θεαματικός ανεμοστρόβιλος με πρωταγωνιστή έναν από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες κινούμενου σχεδίου (και όχι μόνο).
(3) Πες μου το όνομά σου / Le nom des gens
Του Μισέλ Λεκλέρκ. Κομεντί, 2011, Γαλλία. 1 ώρα και 40 λεπτά. Με τους: Σαρά Φορεστιέ, Ζακ Γκαμπλέν.
Όταν το “Πες μου το όνομά σου” παίρνει την πρώτη του ανάσα, γύρω στα 15 λεπτά μετά την έναρξή του, και συνειδητοποιείς περί τίνος πρόκειται, χαλαρώνεις κι εσύ με τη σειρά σου, αράζεις κι απολαμβάνεις μια ταινία, της οποίας η ύπαρξη εξηγείται μόνο με το γκρέμισμα ενός φούρνου: μια γαλλική κωμωδία, σύγχρονη, αστεία και ευφάνταστη. Η χυμώδης, κοινωνική, αριστερών πεποιθήσεων, αραβικής καταγωγής Μπαγιά (μια ούλτρα σέξι Σαρά Φορεστιέ) βρίσκει το μάστορά της στον συντηρητικό, καταπιεσμένο, (κρυφής) εβραϊκής καταγωγής Αρτίρ Μαρτάν. Το κλου της υπόθεσης είναι πως η Μπαγιά χρησιμοποιεί το σώμα της ως όπλο μαζικής καταστροφής των φασιστών: μια ακτιβίστρια που εκμεταλλεύεται το σεξ για να προσηλυτίσει (στο αριστερό μονοπάτι) όσους δεξιούς βρει στο διάβα της. Όταν ερωτεύεται όμως τον Αρτίρ, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη ζωή που ήξερε. Ένα καλοδουλεμένο σενάριο, το οποίο δίνει ζωή σε χαρακτήρες που εύκολα μπορούσαν να παραμείνουν καρικατούρες. Τους συνοδεύει, όμως, με πιπεράτους δορυφόρους των οποίων η παρουσία έχει νόημα, προσδίδει συναίσθημα και χιούμορ εκεί που πρέπει και δεν αναλώνεται στη συνηθισμένη γαλλική πολυλογία περί σεξ. Τολμά επίσης να μιλήσει για θρησκεία και πολιτική και, σε μια κίνηση ματ, εισάγει τον Λιονέλ Ζοσπέν σε μια απρόσμενη σκηνή. Μια ιστορία που μετουσιώνεται από τον σκηνοθέτη Μισέλ Λεκλέρκ σε μια καλοκαιρινή, καυτή, ερωτική, γαργαλιστή ταινία. Ό,τι πρέπει.
(2) Η απίστευτη αλήθεια για τη βασίλισσα Ρακέλα / The amazing truth about Queen Raquela
Του Όλαφ ντε Φλερ Γιοχάνεσον. Βιογραφική, Ισλανδία/Φιλιππίνες/Γαλλία/Ταϊλάνδη, 2010. 1 ώρα και 20 λεπτά
Για όσους δε χόρτασαν gay & lesbian ταινίες στο Outview, υπάρχει και “Η απίστευτη αλήθεια για τη βασίλισσα Ρακέλα”, μια ενδιαφέρουσα, αλλά όχι απίστευτη, και σε καμία περίπτωση υπέροχη (όπως πάει να μας παραπλανήσει ο αγγλικός τίτλος) ταινία. Μεταξύ φιξιόν και ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τη Ρακέλα, μια transgender πόρνη από τις Φιλιππίνες, όπως εκείνη μιλά για τον εαυτό και τα όνειρά της, αράζει με τις φίλες της, ταξιδεύει στην Ισλανδία και το Παρίσι και ψάχνει να βρει τον πρίγκιπά της. Το μεγάλο κρίμα είναι πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης φαίνεται να λυπάται τη Ρακέλα, δε στέκεται στο ίδιο ύψος με εκείνη, δεν φανερώνει καν τη διάθεση να μάθει κάτι παραπάνω γι’ αυτήν κι απλά τη ρουφά άσκοπα με την κάμερα για να πάρει τις εικόνες που θέλει. Εικόνες που ακριβώς γι’ αυτό το λόγο προσφέρουν επιφανειακές, γρήγορες ματιές και όχι ουσιαστική κατανόηση. Οριακά exploitation.
(2) Ο θάλαμος του τρόμου / The Ward
Του Τζον Κάρπεντερ. Τρόμου, ΗΠΑ, 2010. 1 ώρα και 28 λεπτά. Με τους: Άμπερ Χερντ, Τζάρεντ Χάρις, Μέιμι Γκάμερ.
Ο πατέρας του θρίλερ Τζον Κάρπεντερ είχε πει κάποτε πως όταν ξεκίνησε να κάνει ταινίες ήθελε να κάνει τον κόσμο να γελάει, αλλά για κάποιο λόγο νόμιζε ότι δεν τα κατάφερε (κι ας είναι η πρώτη του ταινία “Dark Star” μια ξεκαρδιστική sci fi σάτιρα), οπότε αποφάσισε πως θα κάνει τον κόσμο να τρομάξει. Και το πέτυχε για δεκαετίες. Εννιά χρόνια μετά και, όπως λέει ο ίδιος, επειδή “μου έδωσαν λεφτά για να γυρίσω μια ταινία με όμορφα κορίτσια μέσα σε ένα ψυχιατρικό άσυλο”, επιστρέφει με το “Θάλαμο του τρόμου”. Είναι δύσκολο να αποτινάξεις τόσα χρόνια προϋπηρεσίας σε συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, και ο Κάρπεντερ, παρόλο που έχει στα χέρια του μια χιλιοειπωμένη ιστορία, την υπηρετεί όπως πολύ καλά ξέρει. Δεν μπορεί όμως να ξεπεράσει και τελείως το διαθέσιμο υλικό: ένα τεμπέλικο σενάριο που ακολουθεί μια κοπέλα και τις συναντήσεις της με ένα απειλητικό φάντασμα μέσα σε ένα ψυχιατρείο. Ο φετιχισμός του είναι εκεί (η σκηνή στα ντους είναι μια εκδήλωσή του), όπως και η ικανότητά του να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Θα ήταν τόσο πιο απολαυστική ταινία όμως αν προσπαθούσε, όπως κάποτε ήθελε, να μας κάνει να γελάσουμε για αλλαγή.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Μάθε παιδί μου γράμματα
Του Θόδωρου Μαραγκού. Κωμωδία, Ελλάδα, 1981. 1 ώρα και 36 λεπτά. Με τους: Βασίλη Διαμαντόπουλο, Άννα Μαντζουράνη, Νίκο Καλογερόπουλο
Μια πολιτική σάτιρα που κάνει κριτική της μεταπολίτευσης μέσα από την ιστορία μιας ομάδας συγχωριανών στην ορεινή Αρκαδία, οι οποίοι έρχονται σε σύγκρουση όταν συνειδητοποιούν πως λείπει το όνομα ενός κομμουνιστή αντιστασιακού από το νεοαποκτηθέν τους μνημείο πεσόντων. Εμπορική επιτυχία στην εποχή της, με 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η ταινία του Θόδωρου Μαραγκού αγγίζει επίκαιρο νεύρο, παρά την ξεπερασμένη αισθητική του, που προκαλεί μάλλον κλάμα παρά γέλιο με το απαράλλαχτο ελληνικό μεγαλείο που παρουσιάζει.
Κινηματογράφοι Αθήνα
Κινηματογράφοι Θεσσαλονίκη
(2) The Hangover 2
Του Τοντ Φίλιπς. Κωμωδία, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 42 λεπτά. Με τους: Μπράντλει Κούπερ, Ζακ Γαλιφιανάκις, Εντ Χελμς, Πολ Τζιαμάτι
Όλοι θυμάστε φαντάζομαι το πρώτο “Hangover”: το ασταμάτητο γέλιο που ρίξατε, την τόσο υποσχόμενη πρώτη γνωριμία με το Ζακ Γαλιφιανάκη, τα αναζωογονητικά αστεία, τα απερίγραπτα ρεζίλια και την πρώτης τάξης περιπέτεια. Στο “Hangover 2” η παρέα επαναλαμβάνει μια τρελή βραδιά, αυτή τη φορά στην Μπανγκόκ, με αφορμή το γάμο του γυαλάκια Στου. Μια τρελοκαμπέρω μαϊμού που καπνίζει, η επιστροφή του κ. Τσάου, η εξαφάνιση του αδερφού της νύφης, ένας αρνητικός πεθερός, ένα ανεπιθύμητο τατού, έρχονται για να συνθέσουν μια πανομοιότυπη ιστορία σε διαφορετικό σκηνικό. Κάποια σημεία μοιάζουν τραβηγμένα από τα μαλλιά αφού είναι τόσο έντονη η ανάγκη να ξεπεραστεί η πρώτη ταινία –ως είθισται στα σίκουελ-, που ο ακόμα πιο γελοίος Γαλιφιανάκις, ο ακόμα πιο αηδιαστικός Τσάου και ο ακόμα πιο κακομοίρης Στου, αντί να διασκεδάζουν, ενίοτε κουράζουν. Περνάς καλά αλλά μην έχεις υπερβολικές απαιτήσεις.
(3) Kung Fu Panda 2
Της Τζένιφερ Γιου. Κινούμενα σχέδια, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 30 λεπτά. Με τις φωνές των: Τζακ Μπλακ, Αντζελίνα Τζολί, Ντάστιν Χόφμαν, Σεθ Ρόγκεν, Γκάρι Όλντμαν, Λούσι Λιου, Τζάκι Τσαν
Μονάχα μερικές κούτσικες σπιθαμές λιγότερο φαντασμαγορικό από την πρώτη “Kung Fu Panda” ταινία, το σίκουελ που αφηγείται τις περιπέτειες του πάντα Πο, καθώς τα βάζει με τον κακό λόρδο Σεν και προσπαθεί ταυτόχρονα να θυμηθεί την καταγωγή του, είναι χαριτωμένο και διασκεδαστικό με τον τρόπο του. Το τρισδιάστατο του ταιριάζει κουτί, με τις πολεμικές χορογραφίες, τα στριφογυρίσματα και τα ακροβατικά να δίνουν και να παίρνουν, όπως ο Πο μαζί με τους Υπέροχους Πέντε που εξορμούν για να σώσουν την Κίνα και το κουνγκ φου γενικότερα. Υπέροχες είναι και οι φωνητικές ερμηνείες του Τζακ Μπλακ ως Πο, του Γκάρι Όλντμαν ως Λόρδος Σεν, και του Ντάστιν Χόφμαν ως Σίφου, οι οποίες ζωντανεύουν με συναίσθημα και χιούμορ το ήδη συναρπαστικό design του animation. Ένας πολύχρωμος, θεαματικός ανεμοστρόβιλος με πρωταγωνιστή έναν από τους πιο συμπαθητικούς χαρακτήρες κινούμενου σχεδίου (και όχι μόνο).
(3) Πες μου το όνομά σου / Le nom des gens
Του Μισέλ Λεκλέρκ. Κομεντί, 2011, Γαλλία. 1 ώρα και 40 λεπτά. Με τους: Σαρά Φορεστιέ, Ζακ Γκαμπλέν.
Όταν το “Πες μου το όνομά σου” παίρνει την πρώτη του ανάσα, γύρω στα 15 λεπτά μετά την έναρξή του, και συνειδητοποιείς περί τίνος πρόκειται, χαλαρώνεις κι εσύ με τη σειρά σου, αράζεις κι απολαμβάνεις μια ταινία, της οποίας η ύπαρξη εξηγείται μόνο με το γκρέμισμα ενός φούρνου: μια γαλλική κωμωδία, σύγχρονη, αστεία και ευφάνταστη. Η χυμώδης, κοινωνική, αριστερών πεποιθήσεων, αραβικής καταγωγής Μπαγιά (μια ούλτρα σέξι Σαρά Φορεστιέ) βρίσκει το μάστορά της στον συντηρητικό, καταπιεσμένο, (κρυφής) εβραϊκής καταγωγής Αρτίρ Μαρτάν. Το κλου της υπόθεσης είναι πως η Μπαγιά χρησιμοποιεί το σώμα της ως όπλο μαζικής καταστροφής των φασιστών: μια ακτιβίστρια που εκμεταλλεύεται το σεξ για να προσηλυτίσει (στο αριστερό μονοπάτι) όσους δεξιούς βρει στο διάβα της. Όταν ερωτεύεται όμως τον Αρτίρ, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει τη ζωή που ήξερε. Ένα καλοδουλεμένο σενάριο, το οποίο δίνει ζωή σε χαρακτήρες που εύκολα μπορούσαν να παραμείνουν καρικατούρες. Τους συνοδεύει, όμως, με πιπεράτους δορυφόρους των οποίων η παρουσία έχει νόημα, προσδίδει συναίσθημα και χιούμορ εκεί που πρέπει και δεν αναλώνεται στη συνηθισμένη γαλλική πολυλογία περί σεξ. Τολμά επίσης να μιλήσει για θρησκεία και πολιτική και, σε μια κίνηση ματ, εισάγει τον Λιονέλ Ζοσπέν σε μια απρόσμενη σκηνή. Μια ιστορία που μετουσιώνεται από τον σκηνοθέτη Μισέλ Λεκλέρκ σε μια καλοκαιρινή, καυτή, ερωτική, γαργαλιστή ταινία. Ό,τι πρέπει.
(2) Η απίστευτη αλήθεια για τη βασίλισσα Ρακέλα / The amazing truth about Queen Raquela
Του Όλαφ ντε Φλερ Γιοχάνεσον. Βιογραφική, Ισλανδία/Φιλιππίνες/Γαλλία/Ταϊλάνδη, 2010. 1 ώρα και 20 λεπτά
Για όσους δε χόρτασαν gay & lesbian ταινίες στο Outview, υπάρχει και “Η απίστευτη αλήθεια για τη βασίλισσα Ρακέλα”, μια ενδιαφέρουσα, αλλά όχι απίστευτη, και σε καμία περίπτωση υπέροχη (όπως πάει να μας παραπλανήσει ο αγγλικός τίτλος) ταινία. Μεταξύ φιξιόν και ντοκιμαντέρ, ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί τη Ρακέλα, μια transgender πόρνη από τις Φιλιππίνες, όπως εκείνη μιλά για τον εαυτό και τα όνειρά της, αράζει με τις φίλες της, ταξιδεύει στην Ισλανδία και το Παρίσι και ψάχνει να βρει τον πρίγκιπά της. Το μεγάλο κρίμα είναι πως ο ίδιος ο σκηνοθέτης φαίνεται να λυπάται τη Ρακέλα, δε στέκεται στο ίδιο ύψος με εκείνη, δεν φανερώνει καν τη διάθεση να μάθει κάτι παραπάνω γι’ αυτήν κι απλά τη ρουφά άσκοπα με την κάμερα για να πάρει τις εικόνες που θέλει. Εικόνες που ακριβώς γι’ αυτό το λόγο προσφέρουν επιφανειακές, γρήγορες ματιές και όχι ουσιαστική κατανόηση. Οριακά exploitation.
(2) Ο θάλαμος του τρόμου / The Ward
Του Τζον Κάρπεντερ. Τρόμου, ΗΠΑ, 2010. 1 ώρα και 28 λεπτά. Με τους: Άμπερ Χερντ, Τζάρεντ Χάρις, Μέιμι Γκάμερ.
Ο πατέρας του θρίλερ Τζον Κάρπεντερ είχε πει κάποτε πως όταν ξεκίνησε να κάνει ταινίες ήθελε να κάνει τον κόσμο να γελάει, αλλά για κάποιο λόγο νόμιζε ότι δεν τα κατάφερε (κι ας είναι η πρώτη του ταινία “Dark Star” μια ξεκαρδιστική sci fi σάτιρα), οπότε αποφάσισε πως θα κάνει τον κόσμο να τρομάξει. Και το πέτυχε για δεκαετίες. Εννιά χρόνια μετά και, όπως λέει ο ίδιος, επειδή “μου έδωσαν λεφτά για να γυρίσω μια ταινία με όμορφα κορίτσια μέσα σε ένα ψυχιατρικό άσυλο”, επιστρέφει με το “Θάλαμο του τρόμου”. Είναι δύσκολο να αποτινάξεις τόσα χρόνια προϋπηρεσίας σε συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος, και ο Κάρπεντερ, παρόλο που έχει στα χέρια του μια χιλιοειπωμένη ιστορία, την υπηρετεί όπως πολύ καλά ξέρει. Δεν μπορεί όμως να ξεπεράσει και τελείως το διαθέσιμο υλικό: ένα τεμπέλικο σενάριο που ακολουθεί μια κοπέλα και τις συναντήσεις της με ένα απειλητικό φάντασμα μέσα σε ένα ψυχιατρείο. Ο φετιχισμός του είναι εκεί (η σκηνή στα ντους είναι μια εκδήλωσή του), όπως και η ικανότητά του να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Θα ήταν τόσο πιο απολαυστική ταινία όμως αν προσπαθούσε, όπως κάποτε ήθελε, να μας κάνει να γελάσουμε για αλλαγή.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Μάθε παιδί μου γράμματα
Του Θόδωρου Μαραγκού. Κωμωδία, Ελλάδα, 1981. 1 ώρα και 36 λεπτά. Με τους: Βασίλη Διαμαντόπουλο, Άννα Μαντζουράνη, Νίκο Καλογερόπουλο
Μια πολιτική σάτιρα που κάνει κριτική της μεταπολίτευσης μέσα από την ιστορία μιας ομάδας συγχωριανών στην ορεινή Αρκαδία, οι οποίοι έρχονται σε σύγκρουση όταν συνειδητοποιούν πως λείπει το όνομα ενός κομμουνιστή αντιστασιακού από το νεοαποκτηθέν τους μνημείο πεσόντων. Εμπορική επιτυχία στην εποχή της, με 4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η ταινία του Θόδωρου Μαραγκού αγγίζει επίκαιρο νεύρο, παρά την ξεπερασμένη αισθητική του, που προκαλεί μάλλον κλάμα παρά γέλιο με το απαράλλαχτο ελληνικό μεγαλείο που παρουσιάζει.
