Θυμήθηκα ένα τραγούδι του Τάκη Σούκα και του Γιάννη Παπαδόπουλου που ερμήνευσε «προφητικά» ο Στέλιος Καζαντζίδης λίγο πριν από τον θάνατό του… «Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν δεν μιλάνε, λες και έχουν όλη την αρρώστια της σιωπής». Πόσο επίκαιρο τραγούδι… Αυτοί που πρέπει να μιλήσουν ποιοι είναι; Αυτοί που ξέρουν, που συγκαλύπτουν, αυτοί που κρύβουν ή που δειλιάζουν, οι μυημένοι, οι της αυλής ή αυτοί που δεν έχουν τη δύναμη να αποκαλύψουν; Οταν ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, τότε σιγά-σιγά λύνονται και οι γλώσσες, στην αρχή στους διαδρόμους και στη συνέχεια στις πλατείες. Και τις περισσότερες φορές κατόπιν εορτής. Είναι δύσκολο να διακρίνεις μέσα στον θόρυβο της σκανδαλολογίας τι είναι αλήθεια και τι φήμη, τι είναι συκοφαντία και τι μυθολογία. Το σίγουρο είναι ότι κατόπιν εορτής η αποκατάσταση της αλήθειας φαντάζει σαν πολυτέλεια. Πόσες υποθέσεις και πόσα σκάνδαλα που τάραξαν τα νερά της Πολιτείας και της κοινωνίας έχουν μείνει ατιμώρητα; Πόσα «όλοι το ήξεραν αλλά κανείς δεν μίλαγε» έχουν κουράσει τις συνειδήσεις των πολιτών, με αποτέλεσμα η αγανάκτηση να έχει γίνει θυμός;
Τον τελευταίο καιρό στη Γαλλία το δηλητηριασμένο κλίμα από τα πολιτικο-σεξουαλικά σκάνδαλα και αυτές τις κατόπιν εορτής αποκαλύψεις αρχίζει να διχάζει και την κοινή γνώμη. Οταν ένας πρώην υπουργός Παιδείας, ο Λουκ Φερί, μιλάει σε εκπομπή για συνάδελφό του ο οποίος πιάστηκε σε όργιο με ανήλικα αγοράκια στο Μαρακές, λέγοντας ότι «όλοι γνωρίζουμε» για ποιον μιλάμε, η κοινή γνώμη αναρωτιέται γιατί εφόσον ο κ. Φερί το ήξερε, δεν το είπε πριν. Αυτό το «γνωρίζαμε όλοι» έχει εξοργίσει τον κόσμο αφενός γιατί ο κόσμος δεν γνώριζε και αφετέρου γιατί μοιάζει με το «τα φάγαμε όλοι», κάτι που ντε φάκτο προσπαθεί να ενοχοποιήσει τον κόσμο, ενώ δεν φταίει σε τίποτα.
Γιατί στην προκειμένη περίπτωση το «όλοι» έχει να κάνει περισσότερο με τους «λίγους», τους πρωταγωνιστές του σιναφιού της εξουσίας, του κόλπου και όχι τον απλό λαό. Εάν πράγματι οι 65.000.000 Γάλλοι πολίτες γνώριζαν ότι πρώην υπουργός τους συμμετείχε σε όργια παιδεραστών, ο εν λόγω κύριος δεν θα ξαναπατούσε ποτέ στη Γαλλία.
Ο νόμος της σιωπής που ισχύει στους κύκλους των όποιων ιθυνόντων δεν έχει να κάνει με τον λαό. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τον Ντομινίκ Στρος-Καν: κατόπιν εορτής όλοι «γνώριζαν» ότι είχε πρόβλημα όσον αφορά στο θέμα των γυναικών. Αυτοί που ήξεραν δεν μίλησαν ποτέ. Κατόπιν εορτής δεν αλλάζει κάτι για τον κόσμο.
Το κατόπιν εορτής των πολιτικών είναι όπως το off the record των δημοσιογράφων. Ή το χρησιμοποιείς στην ώρα του ή το αφήνεις σε τόπο χλοερό. Γιατί μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή και ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από βομβιστές που χρησιμοποιούν το μπαρούτι και την ατζέντα για να λύσουν τις δικές τους διαφορές. Κατόπιν εορτής ο κόσμος δεν πιστεύει, απαιτεί την αλήθεια.
protothema.gr
