Το να είσαι μια εκπληκτική τραγουδίστρια στα 20, των δικών σου εκπληκτικών τραγουδιών, είναι ιδιοφυές.Πριν από 4 χρόνια, είδα ένα πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο σ’ ένα μουσικό κανάλι, που έμοιαζε να το γνωρίζω χρόνια. Μόλις άκουσα την φωνή του, έμεινα άναυδη. Το ίδιο και το τραγούδι. Αλλά όταν επίσης έμαθα ότι τα τραγούδια αυτά, ήταν γραμμένα από αυτό το ιδιαίτερο πλάσμα, έγινε μέσα μου μια συμπύκνωση και χωρίς αναλύσεις ή δεύτερη σκέψη, ήξερα ότι άκουγα έναν μύθο της εποχής μας.
Η Αmy Winehouse μπήκε στην ζωή μας σαν το νερό που ρέει άφθονο στο διψασμένο και αφυδατωμένο μας μουσικό «σώμα». Την άκουγα και την ξανάκουγα και ήταν απλά ένα μεγαλείο της βρετανικής αλλά και της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, που το μόνο που ήθελα είναι να αναφωνώ: «Επιτέλους! Επιστροφή στους μύθους!» Αυτούς που σε κάνουν να συγκινείσαι με την επιλογή των συγκυριών που μετουσιώθηκαν σ’ ένα κορίτσι με μια αληθινή φωνή, αντικατοπτρίζοντας το βάθος της δραματικότητας της Billie Holiday, την συνθετική δύναμη της R’n’B Jazz μουσικής, τον στίχο ενός ανθρώπου που δεν είχε να κρύψει τίποτα από την πραγματικότητά του, παρουσιάζοντάς τη με την μεστότητα ενός ωμά καυστικού, ώριμου ποιητή και με το πρόσωπο και το παρουσιαστικό ενός ξωτικού, ενός πλάσματος με τατουάζ στα χέρια που ανέδυαν το άρωμα του λονδρέζικου λιμανιού.
Η σκηνική της παρουσία ήταν ακριβώς αυτή η μυθικότητα που πάντα έστελναν μ’ έναν έντονο και καθοριστικό τρόπο όλοι οι ζωντανοί μύθοι. Αυτοί που ξέρεις ότι ακριβώς την ώρα που τους ακούς και τους βλέπεις, γράφεται εκεί μπροστά σε όλους, η Ιστορία της Μουσικής. Και ξέρεις καλά, ότι πιθανά να μην βρίσκονται για πολύ καιρό εδώ στις μουσικές σκηνές της Γης, αλλά όποια εξέλιξη και αν η ζωή τους έχει καθορίσει, θα υπάρχουν και θα συνεχίζουν να δονούν τα μουσικά θεμέλια αυτού του πλανήτη.
Αγαπημένε μου Μύθε, αγαπημένη μου Amy Winehouse, σ’ ευχαριστώ που υπήρξες, έστω και αν επιστρέψαμε στη θλίψη με την απώλειά σου.
