Η πλήρης ανατροπή που είχαμε στα δεδομένα της υπόθεσης Στρος Καν είναι, ίσως, το καλύτερο μάθημα που θα μπορούσε να πάρει κάποιος...
για τα media, χωρίς να περάσει ούτε μία ώρα στα θρανία μίας σχολής δημοσιογραφίας.Ο τέως πανίσχυρος άνδρας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο «γκρεμίστηκε» στα μάτια ολόκληρού του κόσμου, όταν με χειροπέδες στα χέρια τέθηκε υπό κράτηση με βαρύτατες κατηγορίες εις βάρος του. Κι, όμως, σε λιγότερο από 60 μέρες τα πραγματικά στοιχεία της υπόθεσης τον φέρνουν σχεδόν «καθαρό» και, σύμφωνα με πληροφορίες, έτοιμο να μπει ξανά στην κούρσα για την Προεδρία της Γαλλικής δημοκρατίας.
Και όλα αυτά ενώ η κριτική (που έφτασε στα όρια του διασυρμού) που υπέστη ο Στρος Καν μπορεί να ήταν δικαιολογημένη για τις κατηγορίες που τον βάραιναν, ήταν όμως αδικαιολόγητη, αν σκεφτούμε ότι μιλάγαμε για ενδείξεις και όχι για αποδείξεις.
Το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο πολλοί από εμάς στο χώρο της δημοσιογραφίας θεωρούμε απλά μια υποσημείωση σε όλα αυτά που γράφουμε για κάποιον κατηγορούμενο, είναι κάτι μεγαλύτερο, από το όποιο συμπέρασμα μπορούμε να φτάσουμε από μόνοι μας, πριν ακούσουμε την τελική ετυμηγορία.
Έρχεται μάλιστα αυτή η υπόθεση, την ώρα που το σκάνδαλο των στημένων αγώνων στην Ελλάδα μας θυμίζει το τεκμήριο της αθωότητας που ακούγεται σχεδόν καθημερινά. Έχει σημασία, όμως, το αν κάποιος είναι αθώος για τα «στημένα», όταν έχει χάσει το παιχνίδι στα μάτια του κόσμου, πολύ καιρό πριν έρθουν στο φως όλες αυτές οι αποκαλύψεις;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Μπορούμε να φανταστούμε τον Αχιλλέα Μπέο, που όλοι τον είδαμε να προσπαθεί να καλύψει τα δεμένα με τις χειροπέδες χέρια του, να φτάνει καθαρός στα μάτια του κόσμου να διεκδικεί την προεδρία της ποδοσφαιρικής δημοκρατίας;
Ας είμαστε ρεαλιστές, η καταδίκη του κόσμου είναι κάποιες φορές σημαντικότερη από την δικαστική ποινή. Ακόμα και αν αύριο αποδειχθεί ότι παρά τις ενδείξεις, οι αποδείξεις δεν ήρθαν ποτέ και οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους για το «koriopolis» κριθούν αθώοι, η επιστροφή τους στα ποδοσφαιρικά δρώμενα είναι πλέον αδύνατη.
Κανένα δικαστήριο δεν θα τους αθωώσει στη συνείδηση του κόσμου που θα τους θεωρεί για πάντα υπεύθυνους για την κατρακύλα του ελληνικού ποδοσφαίρου, έστω κι αν ποινικά τίποτα δεν αποδειχθεί κολάσιμο.
Η ποδοσφαιρική κόλαση δεν χρειάζεται αποδείξεις. Τιμωρεί και συμπεριφορές. Τιμωρεί την αλαζονεία και τιμωρεί, τέλος, την προσπάθεια που έκαναν κάποιοι λίγοι για να χαλάσουν τη χαρά και τη διασκέδαση εκατομμυρίων. Και αν ο ποδοσφαιρικός παράδεισος απέχει πολύ για μια χώρα σαν την Ελλάδα με το σάπιο της σύστημα σε όλους τους τομείς, το αμέσως επόμενο και πιο εφικτό βήμα θα ήταν το καθαρτήριο. Και αυτή είναι μια ωραία σκέψη που μπορεί να μας οδηγήσει σε καλύτερες μέρες.Χρήστος Σωτηρακόπουλος.http://www.aixmi.gr/index.php/katadiki-kosmou-simantikoteri-opoias-dikastikis-poinis/
