Άλλο ένα θερινό σινεμαδάκι δεν άνοιξε φέτος. Το «Μαιάμι» στο Μάτι. Οι παλαιότεροι θα...
θυμούνται τη θρυλική ταινία «Τα σαγόνια του καρχαρία», στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Εκεί, λοιπόν, την είχα πρωτοδεί, μαθητής του γυμνασίου, μαζί με την παλιοπαρέα από την παραλία. Και, φυσικά, το επόμενο πρωί κάναμε πλάκα στη θάλασσα.Θα μπορούσα να θυμηθώ δεκάδες θερινά σινεμά που έκλεισαν τα τελευταία είκοσι χρόνια σε όλη την Αττική. Αλλά κάθε ένα θα είναι ένα δάκρυ της ψυχής.
Μαγικές νύχτες που δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ, αλλά θα ζούνε παντοτινά στον κήπο της καρδιάς μου. Σαν ένα λουλούδι που δεν αφήνεις να μαραθεί ποτέ.
Τα θερινά ήταν, ίσως, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Το πρώτο δειλό ραντεβού που δεν έβλεπες ταινία, αλλά προσπαθούσες αγωνιωδώς να αγγίξεις το χέρι της αγαπημένης σου.
Τα θερινά ήταν οι αθώες σκανδαλιές. Με τις σαίτες από το πρόγραμμα στο κεφάλι των μπροστινών θεατών. Οι τρικλοποδιές στο χαλίκι. Οι χειρονομίες μπροστά από την κάμερα προβολής που φαίνονταν στην οθόνη. Το διάλειμμα που περιμέναμε πως και πως για να δώσουμε το χαρτζιλίκι ώστε να γευτούμε τα θεϊκά κορνέ, τα κοκ και οι γρανίτες.
Ο διαγωνισμός ποιος θα σκοτώσει πιο πολλά κουνούπια. Η ευωδιά του γιασεμιού. Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή και το στρίμωγμα στο υπόστεγο.
Τα θερινά ήταν, ίσως, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. Το πρώτο δειλό ραντεβού που δεν έβλεπες ταινία, αλλά προσπαθούσες αγωνιωδώς να αγγίξεις το χέρι της αγαπημένης σου.
Τα θερινά ήταν οι αθώες σκανδαλιές. Με τις σαίτες από το πρόγραμμα στο κεφάλι των μπροστινών θεατών. Οι τρικλοποδιές στο χαλίκι. Οι χειρονομίες μπροστά από την κάμερα προβολής που φαίνονταν στην οθόνη. Το διάλειμμα που περιμέναμε πως και πως για να δώσουμε το χαρτζιλίκι ώστε να γευτούμε τα θεϊκά κορνέ, τα κοκ και οι γρανίτες.
Ο διαγωνισμός ποιος θα σκοτώσει πιο πολλά κουνούπια. Η ευωδιά του γιασεμιού. Η πρώτη φθινοπωρινή βροχή και το στρίμωγμα στο υπόστεγο.
Πάνε, λοιπόν, δεκάδες θερινά. Αλλά, ευτυχώς, ακόμη υπάρχουν οι μικροί παράδεισοι κυρίως στα Εξάρχεια, αλλά και σε άλλες περιοχές της Αθήνας και των προαστίων. Φοβάμαι πως αν κάποιος 20άρης διαβάζει αυτό το κείμενο θα με βλέπει όπως βλέπω εγώ έναν 80χρονο που ακούει ακόμη δίσκους από γραμμόφωνο. Θα του έλεγα, όμως, με πολλή αγάπη πως δύο ώρες σε ένα θερινό σινεμά δεν έχουν καμία σχέση με τις ταινίες μέσω ίντερνετ.
Καμία αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού του δεν θα αντικαταστήσει την πάνινη καρέκλα ή και αυτή με τις πλαστικές λωρίδες (όσο άβολη κι αν ήταν) του θερινού.
Καμιά σούπερ τεχνολογία δεν θα ξεπεράσει την ομορφιά του «πανιού» και των δύο ηχείων δίπλα στις γλάστρες με τις τριανταφυλλιές.
Καμία αναπαυτική πολυθρόνα του σπιτιού του δεν θα αντικαταστήσει την πάνινη καρέκλα ή και αυτή με τις πλαστικές λωρίδες (όσο άβολη κι αν ήταν) του θερινού.
Καμιά σούπερ τεχνολογία δεν θα ξεπεράσει την ομορφιά του «πανιού» και των δύο ηχείων δίπλα στις γλάστρες με τις τριανταφυλλιές.
Για το τέλος μία προσωπική εξομολόγηση που ίσως άπτεται της ψυχιατρικής. Έχω δει 17 φορές την κορυφαία κωμωδία όλων των εποχών, «Το πάρτι» με τον Πίτερ Σέλλερς – όλες σε κάποιο απ’ τα θερινό σινεμά στα Εξάρχεια. Είναι κάτι σαν ιεροτελεστία. Είναι η κλωστή που με δένει με το παρελθόν.
Άλλωστε, τα θερινά δεν είναι κάτι σαν ψύχωση; Από την οποία, όμως, δεν θα ήθελα να γίνω ποτέ «καλά»…
Άλλωστε, τα θερινά δεν είναι κάτι σαν ψύχωση; Από την οποία, όμως, δεν θα ήθελα να γίνω ποτέ «καλά»…
