Βαριες βυσσινι κουρτινες ανοιγαν και εβγαιναν απο ενα αορατο στομα οι χορευτες.
Μαγευαν απο ολα τα πλατη και τα μηκη της γης οι νεαποκτηθεντες με την σιγουρια και την μαγεια του χορου τους.
Μέσα στις προβες τον εγνωρισε. Κι ενιωσε μεσα της την προσδοκια του ερωτα.
Βαθια μεσα της ηξερε πως ηταν αυτος.
Ψηλος με ποδια μυωδη και χερια ατιθασα.
Ματια με το χρωμα που παιρνει μια ελια οταν κλαιει.
Οταν πηγαν στην καμαρη της ολος ο τοπος φωτιστηκε με εναν αγριο ερωτα.
Αυτον που ανταμωνουνε μονο μαγικα πλασματα.
Και... φωτισε η καρδια της.
Κι οπλιστηκε με κεινην την τρεμαμενη δυναμη των ερωτευμενων.
Προβες πολυωρες και ερωτας.
Μονο που πια τα ποδια τους ετρεμαν. Και δεν απεδιδαν τα μεγιστα στην προβα.
Και τους φανηκε αδυνατον τον ερωτα να αφησουν.
Θα χορευεις για μενα, της ειπε μια νυχτα που το φεγγαρι γεμισε με σκιες και αρωματα.
Εξω απο την καμαρη φωτισμενοι κι οι δυο σαν απο κερι.
Απλωσε εκεινη τα ποδια της και σηκωσε τα χερια στον ουρανο.
Και χορευε μονο για εκεινον.
Τα ματια της ενωμενα στο λαδι χρωμα των δικων του.
Με την περηφανια κεινης που εγινε πια γυναικα.
Πεταγε πανω απο το κεφαλι του κι αυτος μεσα σε εκστατικα χειροκροτηματα.
Ωσπου τα ποδια της ματωνανε.
Αλλα κυριευμενη απο το παθος του εκανε τον πονο περα.
Τα δαχτυλα εσπαγαν. Αυτος μπορουσε να ακουσει τον λεπτο ηχο των σπασμενων οστων.
Και τρελος κι αυτος απο το παθος της απλα της τα μουσκευε και τα σαπουνιζε σε χλιαρο νερο.
Ανακουφιζοντας προσκαιρα τον πονο.
Παθιαζοταν απο το δοσιμο της.
Και δοκιμαζε τον ερωτα της οδηγωντας την ακομη πιο περα.
Κι εβλεπε καθαρα πως ο ερωτας της ηταν μεγιστος.
Μα ειχε πια αρρωστησει απο την τοση ηδονη που του εδινε.
Και κουραστηκε.
Του λειπε κιολας η θαμπη λαμψη της σκηνης.
Κι αρχισε να πηγαινει ξανα στις προβες.
Με τοση ηδονη μες την ψυχη του αφεθηκε και την εκανε χορο.
Και ξεχωρισε απο ολους κεινου του περιφημου θιασου.
Και τον εκαναν πρωταγωνιστη.
Κι επειτα τον προσεξαν πλουσιες γερασμενες κυριες τυλιγμενες μεσα σε νεκρα ζωα.
Πιο νεκρες αυτες απο κεινα που χαν για κεινες θυσιαστει.
Και τον γεμισαν με χρυσα νομισματα και λογια σε ιλουστρασιον χαρτι.
Και τον επεισαν να χορευει γι αυτες μετα τις προβες.
Και μια ημερα αγρια απο το κρυο του χειμωνα τον επεισαν να τους κανει ερωτα.
Μα αρχισαν κι εκεινου τα οστα να πονανε.
Κι ενα ενα να σπανε.
Μολις τους παραπονεθηκε τον εδιωξαν βρισκοντας ηδη τον επομενο.
Κι απο πρωταγωνιστης εγινε κομπαρσος.
Σε ενα αναπηρικο καροτσακι καθισμενος να κινει κομψα τα χερια του.
Σε εναν ρολο που βρεθηκε απο τον σκηνοθετη μονο για αυτον.
Κι ηρθε η μερα της παραστασης.
Οι βελουδινες κουρτινες ανοιξαν το στομα τους και βγηκε ολος ο θιασος μες σε μια λαμπρη ατμοσφαιρα.
Ο χορος ανοιγε την βενταλια του.
Χερια ποδια ολα σε ενα.
Με μιαν αρμονια σχεδον εσωτερικη.
Και το παθος χαραγμενο στα προσωπα κι αυτων που απλα εβλεπαν.
Κατακλυστηκε η αιθουσα απο την δονηση.
Και τα χερια δαιμονισμενα χτυπαγαν θελοντας να δειξουν την ευγνωμοσυνη στο θεαμα.
Κι ηρθε η ωρα να αποχαιρετησουν με μιαν υποκλιση ενας ενας το αδηφαγο κοινο που δεν ειχε βρει ψεγαδια.
Κι ηρθε η ωρα να χαιρετησει αυτος.
Τσουλωντας το καροτσι του στην μεση του ξυλινου πατωματος.
Κι εγινε σιωπη.
Κανεις για κεινον δεν χαραμιζε να χτυπησει τα δαχτυλα.
Δακρυα αρχισαν να πεφτουν απο τα ματια του.
Μα εκεινη την στιγμη σηκωθηκε μια κοπελα απο το βαθος χειροκροτωτας και φωναζοντας ευγε αγρια.
Κι αυτος που την υποβασταζε την αφησε ορθια μονη της.
Να χειροκροτα ωσπου η παλαμη να ματωσει απο το μαζεμενο αιμα.
Κι αφου ολοι ειδαν μιαν αναπηρη να χειροκροτα τοσο επιμονα αναρωτηθηκαν αν κατι δεν καταλαβαν.
Και κινουμενοι απο την αυθυποβολη αρχισαν κι αυτοι να χειροκροτουν.
Σειστηκε αργα η αιθουσα. Και πιο γρηγορα μετα.
Και ουρλιαζοντας απο την εκπληξη οι θεατες τον εχρισαν πρωταγωνιστη.
Τον αναγκασαν να βγει στην σκηνη δεκα φορες.
Και ο σκηνοθετης εφτιαξε εναν ρολο απο την αρχη μονο για κεινον...
Αυτον που ενω ηταν κομπαρσος εγινε μεσα σε ενα βραδυ ο πρωταγωνιστης...
Γράφει η Πόπη Συνοδινού
http://press-gr.blogspot.com/2011/07/blog-post_1143.html
