Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο,μόνο άσχημα νέα ακούμε από παντού.Έχει κορεστεί μέσα μας το αδιέξοδο,η μιζέρια,η θλίψη.
Κι όσο κι αν είναι κατανοητό μέσα σ΄αυτή την ατμόσφαιρα, συνάμα μοιάζει άδικο που κάποιες φωτινές εξαιρέσεις δεν παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Μια τέτοια ελπιδοφόρα περίπτωση, τεράστιας πνευματικής και αναπτυξιακής επένδυσης είναι η αξιοποίηση του Φαληρικού Δέλτα, η οικοδόμηση της νέας Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδας, από το Ιδρυμα Νιάρχου.
Αν κρίνω από τα σχέδια του Ρέντσο Πιάνο και από την σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το όλο θέμα, τολμώ να πω ότι βρισκόμαστε μπροστά σ΄ ένα κορυφαίο δημιούργημα, το οποίο υπερβαίνει ακόμα και τα πιό φιλόδοξα όνειρα κάποιων ονειροπόλων σαν κι εμένα. Εκεί, λοιπόν, στο χείλος της εθνικής μας καταστροφής και παρά θιν’ αλός, θα στεγαστούν με τον καλύτερο, θέλω να πιστεύω, τρόπο δύο εθνικά σύμβολα Πολιτισμού και Εκπαίδευσης.
Μπορεί, δυστυχώς, σήμερα οι συνθήκες να μην επιτρέπουν να κατανοήσουμε την σοβαρότητα αυτής της προσφοράς. Η οικονομική αφαίμαξη που όλοι μας βιώνουμε με τρόπο σκληρό και άδικο, ο αργός θάνατος από την ανεργία, η αβάσταχτη και συνεχώς επιδεινούμενη φτώχια των μεγαλουπόλεων ανά την επικράτεια, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια χαράς και ελπίδας. Γι αυτό ακριβώς, νομίζω, χρειάζεται μια μικρή αντίσταση ψυχικής ανάτασης και αισιοδοξίας που θα αντισταθμίσει την ξινίλα και το σηκωμένο φρύδιόλων αυτών που εύκολα απαξιώνουν ο,τιδήποτε μεγαλόπνοο και δημιουργικό γεννιέται σ’ αυτό τον τόπο.
Εκεί που όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε προς το τέλος, μια νέα αρχή προσπερνά το μίζερο παρόν μας. Είναι αξιοπρόσεχτο ότι παράλληλα με τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, στο Φάληρο η πολυπόθητη ανάπτυξη θα παίρνει σάρκα και οστά…
