που πας με χέρια κλειδωμένα σε αγκάλιασμα αγγέλων και δράκων,άραγε είδες το πρόσωπο μου κείνο το πορτοκαλένιο βράδυ,σου φερνα χώμα και νερό να με δοξάσεις,να με βάλεις στον...
ύπνο σου σαν την δροσιά της αυγής,
στο στέρνο σου, σαν φτερό πουλιού σπάνιου,
οπωροφόρος ο έρωτας σου,
με πληγώνει,
με εξυψώνει ως τον θάνατο!
Που πας αγάπη μου,
με πόδια κουρασμένα που πας,
να σε φυλάξω μέσα μου σαν την ζωή που δεν έζησα, σαν ολες τις ζωές που θα ζήσω μέσα απο σένα..
Γράφει η Πόπη Συνοδινού
http://press-gr.blogspot.com/2011/07/blog-post_6827.html
