Γένους θηλυκού η Δικαιοσύνη με τη Ρένα Ασημακοπούλου στην κορυφή του Αρείου Πάγου,το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...
με την Κριστίν Λαγκάρντ και το Σαββατοκύριακό μας με τη Χίλαρι Κλίντον επισκέπτρια;
Σιγά τα ωά! Τα ωά με πρώτο το τελευταίο γράμμα της αλφαβήτου και τελευταίο το πρώτο. Τι εννοώ μέσα στο κατακαλόκαιρο; Με 38 υπό σκιάν; Ότι, αι τελευταίαι έσονται πρώται. Στον Άρειο Πάγο μετά από 177 χρόνια. Όχι αιώνες… Αφού η Θέμις προϋπήρχε.
42 ολόκληρα χρόνια περίμενε η γυναίκα και λίγο πριν από τη σύνταξη ανεβαίνει στο υψηλότερο βάθρο, Άρειος Πάγος. Εμένα παγώνει το αίμα μου που το ακούω ως είδηση, ως επιτυχία των γυναικών και ειδικά των δικαστίνων. Μα καλά δεν κατακλύζεται η Ελληνική Δικαιοσύνη από γυναίκες; Βεβαίως. Δεν υπερτερούν σε αριθμό; Ασφαλώς. Ε, τότε; Άρα το δίκαιον, το πρέπον και όχι το ανήκουστον είναι να ανεβαίνουν και στην ιεραρχία και όχι να το κάνουμε θέμα. Η Ρένα Ασημακοπούλου επιπλέον, λένε, είναι και άξια και αφοσιωμένη και το μέτρον άριστον υπηρετεί. Επομένως, το φυσικόν είναι η Μεσσήνια να βάλει τη «γούνα» μέσα στον Ιούλιο.
Διαβάζω τον τίτλο στην έγκυρη Le Monde: «στο Δ.Ν.Τ., η εκδίκηση των γυναικών»…Πάλι μου σηκώνεται η τρίχα και το φρύδι αυτή τη φορά.
Δηλαδή, γι’ αυτή τη superwoman Κριστίν Λαγκάρντ που, μάλιστα, θα αμείβεται με 467.940 δολάρια το χρόνο συν 83.760 δολάρια για έξοδα παραστάσεως. Δηλαδή, επιτέλους, περίπου 11% περισσότερα από τον DSK, δεν θα λέγατε «άξιος ο μισθός της»;
Επικεφαλής για πολλά χρόνια ενός από τα πιο «βαρβάτα» δικηγορικά γραφεία της Αμερικής, Baker & McKenzie, όταν μπήκε στην πολιτική θεωρήθηκε η πιο επιτυχημένη υπουργός Οικονομικών της Ευρωζώνης. Η Κριστίν δεν πίνει ποτέ αλκοόλ, κάνει γιόγκα και κολυμπάει από νεαρή ηλικία με πάθος.
Πάλι δεν καταλαβαίνω γιατί τόσο μελάνι, τόσο blogging, επειδή μια γυναίκα ανελίχθηκε σε τέτοια παγκόσμιας εμβέλειας θέση.
Λες και από τόσες γυναίκες που έχουν μπει στο χώρο εργασίας, τα τελευταία 50 χρόνια, δεν θα ξεχώριζαν κάποιες, δεν θα παραμέριζαν το κατεστημένο, δεν θα έσπαγαν τα ταμπού που θέλουν τις γυναίκες να μην κόβουν το νήμα και να μην ανεβαίνουν στο βάθρο.
Βαρέθηκα τον σκουριασμένο φεμινισμό, τις σκουριασμένες εκπλήξεις του. Ας μπει πια στη ναφθαλίνη. Ευκαιρία είναι τώρα που καλοκαίριασε. Μάλιστα, θα πρότεινα να αλλάξουν και οι όροι «φεμινισμός» και «φεμινίστριες».
Όταν ένα προϊόν δεν πουλάει, όταν ξεφτίσει, όταν εξακολουθεί να προκαλεί ειρωνικά σχόλια, αποδοκιμασία, θυμηδία και αντιπροσωπεύεται ως όρος μόνο από κάτι απηρχαιωμένα, σχεδόν απολιθώματα, οργανώσεις, με ιδέες που έχουν μπει προ πολλού στο χρονοντούλαπο, σε τι ωφελεί η ύπαρξή του;
Κάποτε, όταν η Καλλιρόη Παρρέν έγραφε την «Εφημερίδα των Κυριών», η Σεβαστή Καλησπέρη έμπαινε στο Πανεπιστήμιο και η Ελένη Σκούρα στη Βουλή, άντε και χρειαζόταν….
Σήμερα να εξακολουθήσουμε να σηκώνουμε τη σημαία όταν μια γυναίκα διακρίνεται και να ισχυριζόμαστε ότι επιτέλους προχώρησε ο φεμινισμός;
Και η Άνγκελα Μέρκελ είναι επικεφαλής της ισχυρότερης Ευρωπαϊκής χώρας. Στη δεύτερη ισχυρότερη Ευρωπαϊκή χώρα, απέναντι στο Σαρκοζί ένα κύμα γυναικών υποψηφίων: Σεγκολέν Ρουαγιάλ, Μαρτίν Ωμπρύ, Μαρίν Λε Πέν, Εύα Ζολί,. Πρωθυπουργοί ή πρόεδροι γυναίκες στη Φινλανδία, Ιρλανδία, Λιθουανία, Ελβετία, Ισλανδία, Αργεντινή, Βραζιλία, Κόστα Ρίκα, Αυστραλία, Μπαγκλαντές, Κροατία κλπ.
Από εκεί και πέρα το χάος. Το χάος γιατί συνεχίζουμε να φέρνουμε παιδιά στον κόσμο – οι αφιλότιμες – και όχι μόνο να τα γεννάμε, αλλά και να τρέχουμε πάλι πίσω στη δουλειά – οι αχάριστες – και μετά να τρέχουμε στους παιδοψυχολόγους αφού ουδέποτε από καταβολής χειραφέτησής μας εφευρέθηκε η μαγική «εναρμόνιση των μητρικών μας καθηκόντων και της οικογενειακής ζωής με την επαγγελματική».
Τι θέλαμε κυράδες μου να μπούμε στον εργασιακό στίβο; Τι θέλαμε να είμαστε δούλες και κυράδες αφού μεταλλαχθήκαμε σε λειψές μανάδες; Βρήκε καμία, όχι πείτε μου, ανακάλυψε καμία τη σωστή δοσολογία εργασία – προσωπική ζωή – μητέρα – σύζυγος – νοικοκυρά – γκόμενα – υπεύθυνη και για την επιμέλεια των υπερηλίκων γονέων-και άλλοι και άλλοι ρόλοι.
Μονοπρόσωποι θίασοι με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο γίναμε οι γυναίκες. Ας τον αναβαπτίσουμε, λοιπόν, τον καταγέλαστο φεμινισμό. Ας τον κάνουμε rebranding και μαζί με την αλλαγή ταμπέλας, ας αναθεωρήσουμε και την κεντρική του ιδέα, το μεδούλι του. Όχι πια μόνες σε ομαδούλες, οργανωσούλες, Μ.Κ.Ούλες κλπ. Άσε που καταλήγουμε να βγάζουμε τα μάτια μας η μια της άλλης –δεν θέλω «ου» εδώ, δεν θέλω «ου»- αλλά μαζί με τους άντρες μας, συντρόφους, αδέλφια μας, αλήτες πουλιά, τους εργοδότες μας.
Να αλλάξουν, αποκλείεται. Να πάψουν, μια μειοψηφία τους, να εκπροσωπούν τη βία, χλωμό το βλέπω. Να πάψουν να μας αγαπούν και να τους αγαπάμε; Αδύνατον. Άρα τι; Να αλληλοεκπαιδευτούμε. Σε νέους ρόλους. Σε θιάσους πολυπρόσωπους. Σε taskforces. Ότι θα τα’ ακούσω, το ξέρω. Θα ακούσω το διαβόητο: «Εδώ ο κόσμος χάνεται, η γριά το λούζει ή κι εσύ χτενίζεσαι»
Ναι μεν αλλά. Μήπως αντί να μασάμε την τσίχλα περί αξιών που εξέπεσαν και λαμόγιων που έγιναν κοπάδια να αναπαλαιώσουμε εκ βάθρων τους ρόλους γυναίκας – άντρα, μάνας μητέρας μαμάς, πατέρα, μπαμπά, father, daddy, συντρόφου, συντέκνου κ.λ.π;
Μήπως να ξαναστρώσουμε το παιχνίδι; Μήπως δούμε καθαρά «τις πταίει»; Γιατί μόνο οι αγανακτισμένες φεμινίστριες μας έλειπαν τώρα. Το χέρι-χέρι γυναίκας-άντρα, μάνας-πατέρα, μετά ή άνευ γάμου, χωρίς επιθετικότητες, χωρίς αρνητισμό, χωρίς κλισέ εκατέρωθεν, χωρίς «είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω», χωρίς «είμαι γυναίκα και το κέφι μου θα κάνω» αλλά να ανασυνταχθούμε και να μαζέψουμε τα των οίκων μας. Μαζί. Όχι απέναντι. Εντός του «δήμου». Όχι εκτός.
Ο φεμινισμός μπορεί να μην ισιώνει πια ούτε με το ακριβότερο bottox αλλά η γυναίκα είναι τόσο ακαταμάχητη και με αυτοπεποίθηση, που γνωρίζει ότι η συμπόρευση και η «αειφόρος ανάπτυξη» του άλλου φύλου, του αρσενικού, είναι ο μόνος τρίτος δρόμος για την ουσιαστική χειραφέτησή της.
