Έσκασε σα βόμβα αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ο πρωθυπουργός που μας κυβερνά δεν είναι ο Γιώργος Παπανδρέου αλλά ο Τζορτζ Ρίπλεϊ.
Ξεχάστε λοιπόν τον ΓΑΠ που ξέρατε μέχρι σήμερα. Από δω και μπρος θα τον αποκαλείτε εν συντομία GR, δηλαδή George Ripley. Βέβαια, κατά διαβολική σύμπτωση GR σημαίνει και Greece. Φαίνεται ότι τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Όλα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στο Amherst College της Μασαχουσέτης. Ο εικοσάχρονος τότε Γιώργος Παπανδρέου σπούδαζε κοινωνιολογία και ο Τζορτζ Ρίπλεϊ απλώς περνούσε τον καιρό του. Μπορείτε να φανταστείτε και το αντίστροφο, που είναι μάλλον και το πιο πιθανό, αλλά και πάλι τίποτε δε θα άλλαζε τα ιστορικά γεγονότα.
Μόλις είδε τον ΓΑΠ ο Τζορτζ Ρίπλεϊ είπε: “Σ’ αυτόν θέλω να μοιάσω. Αυτουνού τη ζωή θέλω να πάρω”. Μέχρι σήμερα, δεκάδες ψυχίατροι και ψυχολόγοι της συμπεριφοράς δεν μπορούν να κατανοήσουν τι ήταν εκείνο ακριβώς που έκανε τον Ρίπλεϊ να θέλει να μοιάσει στον ΓΑΠ.
Στο μόνο ασφαλές συμπέρασμα που φαίνεται να καταλήγουν είναι στο γνωστό και μη εξαιρετέο “άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου”.
Ο Ρίπλει ακολούθησε τον ΓΑΠ και στο London School of Economics. Εκεί ο ΓΑΠ γράφτηκε στο μεταπτυχιακό τμήμα της κοινωνιολογίας της ανάπτυξης.
“Είχα μια έφεση από τότε στην ανάπτυξη. Ιδιαίτερα στην πράσινη...”, θα πει χρόνια αργότερα ο Τζορτζ Ρίπλεϊ, ως ΓΑΠ. Αλλά ποιον προσπαθεί να πείσει; Μασάει η κατσίκα ταραμά;
Ο Τζορτ Ρίπλεϊ δεν ήτανε καθόλου αθλητικός τύπος. Κάπνιζε σαν αράπης και ρούφαγε το αλκοόλ σαν σφουγγάρι. Δεν ήξερε να κάνει ποδήλατο, κανό και ιστιοσανίδα και επιπλέον σιχαινόταν το τζόκινγκ. Για να μπορέσει όμως να μοιάσει στο είδωλό του έπρεπε να κάνει ατέλειωτες θυσίες. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ποτέ! Ο λαός του όμως, που πρόθυμα θα τον βάφτιζε αρχηγό του μια μέρα, θα μπορούσε να κάνει. Και με το παραπάνω. Μέχρι να φτάσει να γίνει στυμμένη λεμονόκουπα κι ακόμα χειρότερα.
Σε ένα όμως πράγμα ο Ρίπλεϊ ήτανε καλύτερος από τον ΓΑΠ. Είχε δουλέψει σε ελληνικό εστιατόριο της Αστόρια και ήξερε πιο πολλά ελληνικά από αυτόν. Και επιπλέον, δεν έκανε σαρδάμ. Ασχέτως, αν χρόνια μετά θα πέθαινε στα σαρδάμ έναν ολόκληρο λαό, μόνο και μόνο για να πείσει ότι είναι ο ΓΑΠ.
Η μοιραία συνάντηση ΓΑΠ και Ρίπλεϊ έγινε στον κήπο του Χάρβαρντ. Ο ΓΑΠ έκανε ως συνήθως ποδήλατο σημαδεύοντας τους θάμνους και τις ακακίες. Ο Ρίπλεϊ, ατζαμής και γκαβός ονειροπόλος, του τη βγήκε μετωπική, κάτω από την αρχαιότερη ακακία του Χάρβαρντ. Ο ΓΑΠ καρφώθηκε με το κεφάλι στην ακακία και κλάσματα του δευτερολέπτου μετά καρφώθηκε και ο Ρίπλεϊ. Αλλά ο Ρίπλεϊ ήτανε ο τυχερός της σύγκρουσης. Ο ΓΑΠ την έβγαλε καθαρή με μια μη αναστρέψιμη αμνησία. Πάνε κι οι σπουδές, και η καριέρα, και τ’ αδέλφια και η καημένη η μαμά.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, ο Ρίπλεϊ είδε ξανά τον ΓΑΠ στην Ουάσινγκτον. Ήτανε Ιούνιος ή Ιούλιος του 2009 και ο Ρίπλεϊ, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, πήγε να δει τον τότε πρόεδρο του ΔΝΤ για να του υποσχεθεί πως αν θα έβγαινε πρωθυπουργός θα του παρέδιδε τα κλειδιά της Ελλάδας. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα στο ΔΝΤ, ποιον βλέπει; Μα φυσικά τον ΓΑΠ!!! Ο ΓΑΠ είχε μετονομαστεί σε Γεώργιο Ο-μπάμια και καταγόταν λέει από κάποιο χωριό ζουλού ή μάο μάο της κεντρικής Αφρικής.
Ο ΓΑΠ, που είχε προσληφθεί ως κλητήρας στο ΔΝΤ, μόλις είδε τον Ρίπλεϊ μπροστά του, έτρεξε να του ανοίξει τη γυάλινη περιστρεφόμενη πόρτα και να του γυαλίσει τα παπούτσια. Στους καλούς και ταχτικούς πελάτες του ΔΝΤ, η περιποίηση είναι πρώτης τάξεως. Επειδή όμως η πόρτα του ΔΝΤ γυρίζει γρήγορα, ο ΓΑΠ έφερνε γύρους τουλάχιστον τέσσερις ώρες μέχρι να εντοπίσει τελικώς τον Ρίπλεϊ στο λόμπι των επισήμων. Αμέσως μόλις τον είδε, έτρεξε κοντά του και με τα ξεσκονόπανα και τις βούρτσες άρχισε να τον κάνει του κουτιού.
“Σιγά παιδί μου”, είπε κάποια στιγμή ο Ρίπλεϊ στον ΓΑΠ. “Σου έχω πει να μην μπερδεύεις τις βούρτσες με τις π...”
Αλλά αυτός τον χαβά του. Ξεσκόνισμα και άγιος ο θεός.
“Αυτός θα ήταν καλός για το ξεσκόνισμα των ανέλεγκτων φορολογικών υποθέσεων”, σκέφτηκε ο Ρίπλεϊ. “Αλλά ποιος θέλει να μπλέκει τώρα σε μπελάδες;”
