Ούχ αι τρίχες ποιούσιν αι λευκαί φρονείν (τα άσπρα μαλλιά-από μόνα
τους- δεν κάνουν τη φρόνηση).(Μένανδρος)
Όστις δέ διαβολαίσι πείθεται ταχύ (όποιος δε στις διαβολές πείθεται
αμέσως),ήτοι πονηρός αυτός εστι τούς τρόπους (ή πονηρός ο ίδιος είναι στους
τρόπους), ή παντάπασι παιδαρίου γνώμην έχει (ή όλως διόλου παιδαρίου νούν έχει).(Μένανδρος)
Τά δάνεια δούλους τους
ελευθέρους ποιεί.(Μένανδρος)
Άγει προς φώς (φέρνει στο φώς) την αλήθεια χρόνος.(Μένανδρος)
Ο μή επαινών τήν εαυτού οικίαν, κτισθησομένης
κεραμίδος αποκτενείται. (Αρχαίο γνωμικό) (Όποιος δεν επαινεί το σπίτι του, θα
πέσει κεραμίδι να τον σκοτώσει).
Δούλοι γάρ καί δεσπότης ούκ άν ποτε
γένοιντο φίλοι (Πλάτων). (Γιατί οι δούλοι και ο τύραννος ποτέ δεν θα γίνουν
φίλοι).
Θαρσείν χρή …. (Θεόκριτος). (Πρέπει να έχεις θάρρος)
Όστις άδικος ών (όποιος, ενώ είναι άδικος) σοφός λέγειν πέφυκε (έχει την
ικανότητα να λέγει σοφά λόγια) πλείστην ζημίαν οφλισκάνει˙ (αξίζει τη
μεγαλύτερη τιμωρία) γλώσση γαρ αυχών τάδικ' εύ περιστελείν (γιατί με τα
όμορφα λόγια έχοντας την πεποίθηση ότι το άδικο εύκολα θα σκεπάσει) τολμά
πανουργείν (τολμά να κάνει πανούργες πράξεις).(Ευριπίδης)
Πάντων (από όλους τους ανθρώπους) πονηροτάτους είναι και μεγίστης
ζημίας αξίους (οι πιό πονηροί είναι και άξιοι της πιό μεγάλης τιμωρίας ),
οίτινες οίς αυτοί τυγχάνουσιν όντες ένοχοι (εκείνοι που σε όσα οι ίδιοι είναι
ένοχοι), ταύτα των άλλων τολμώσιν κατηγορείν (γι’ αυτά τους άλλους τολμούν να
κατηγορούν).(Ισοκράτης)
.....Μή ̛ επί δουλείας ποτέ (μή δούλος ποτέ) ζών εκών έλθης (ζών με τη θέληση σου
γίνεις) παρόν σοι κατθανείν ελευθέρως (αφού μπορείς να πεθάνεις
ελεύθερος).(Ευριπίδης)
Το της πόλεως όλης ήθος (όλης της πόλης το ήθος) ομοιούται τοίς άρχουσιν
(είναι όμοιο με το ήθος των αρχόντων, δηλαδή των κυβερνώντων).(Ισοκράτης)
Καιροί δε καταλύουσιν τας τυραννίδας (Οι κρίσιμες περιστάσεις καταλύουν τα
τυραννικά πολιτεύματα).(Μένανδρος)
Οι τους οικείους προδιδόντες (αυτοί που τους δικούς
τους προδίδουν) ού μόνον υπό των αδικουμένων μισούνται (όχι μόνον από τα θύματα
τους μισούνται), αλλά και υπό τούτων οίς προδίδονται (αλλά και από αυτούς ακόμα
όπου προδίδουν). (Αίσωπος)
Το ψεύδος ισχύν της αληθείας έχει ενίοτε μείζων και πιθανωτέραν όχλου (το
ψεύδος ισχύν από την αλήθεια έχει ενίοτε μεγαλυτέραν και ικανωτέραν να πείθει
τον όχλον).(Μένανδρος)
Ανδρών δε φαύλων όρκον εις ύδωρ γράφε.(Μένανδρος)
Τελικά εμείς οι
νεώτεροι δεν επινοήσαμε καμιά "σοφή" κουβέντα. Όλες είναι
ξεπατικωμένες από τη πλούσια και γόνιμη σκέψη των προγόνων μας. Γι αυτό τους
"μισούσε θανάσιμα " και ο
Γερμανός ποιητής Σίλλερ. Γιατί δεν άφησαν τίποτε για να πούμε και μεις οι
ταλαίπωροι. Ότι καινούριο νόμιζε ότι σκεφτόταν κάπου το έβρισκε γραμμένο. Τώρα
πως αυτοί οι ευφυέστατοι άνθρωποι ήταν ταυτόχρονα και τόσο ηλίθιοι όντας
ειδωλολάτρες, δεν θα μπορέσω ποτέ να το καταλάβω. Νομίζω ότι θα πεθάνω με αυτή
την απορία. Εκτός κι αν μπορεί να μου τη λύσει κάποιος για να τον ευγνωμονώ
μέχρι να φύγω. Με την ευκαιρία να προσθέσω και άλλη μια στο συνημμένο, μόνο που
δεν θυμάμαι (μου διαφεύγει) ποιός την είπε: Δίκαιος δεν είναι εκείνος που δεν
αδικεί αλλά εκείνος ο οποίος δεν αδικεί όταν μπορεί να αδικεί. Άρα όλοι είμαστε
"εν δυνάμει άδικοι". Έχω άδικο;
Στέλιος
